Αισθάνομαι σχεδόν το ίδιο άβολα στο άκουσμα των εξομολογητικών, «ξυστών» ψιθύρων της Lana Del Rey στο “White Dress”, όσο όταν ακούω το νηπιακό γρύλισμα της Britney Spears πριν τη γέφυρα του δικού της “I Love Rock ‘n’ Roll”. Μια εντύπωση ξένων φορεμένων ρούχων κυριαρχεί και στα δύο. Βέβαια, αν τα πέτσινα ούτως ή άλλως δεν έγιναν ποτέ ούτε ξώφαλτσα κτήμα της Spears, δεν μπορούμε να πούμε και ακριβώς το ίδιο για τα αέρινα καλοκαιρινά φορέματα της Del Rey. Τρανή απόδειξη, ο ιδιοσυγκρασιακός τρόπος με τον οποίο η μελαγχολική βασίλισσα της Καλιφόρνια φορώντας τα, τοποθέτησε (και) americana πινελιές στον καμβά του μύθου της στο Norman Fucking Rockwell!.
Αν, λοιπόν, το αφήγημα της Lana Del Rey όπως το ξέρουμε, έλαμψε στην προηγούμενη δισκογραφική δουλειά της, το λίγων ημερών Chemtrails Over The Country Club μοιάζει απλά να θέλει να το συντηρήσει. Σχεδόν βεβιασμένα, σε στιγμές. Το (συμπαθητικό, κατά τ’ άλλα) “White Dress” που καλωσορίζει στη νέα της κυκλοφορία (που μετρούσαμε τις αναβολές μέχρι να την ακούσουμε) σερβίρει στον δίσκο της “waitress” τα γνωστά και αγαπημένα: νοσταλγία για τις ημέρες της αθωότητας πριν τη δόξα, πάντα σε καλοκαιρινό φόντο και rock στα ακουστικά. Όσο, όμως κι αν η Del Rey ακούσει White Stripes (“...when they were white hot”) για να οριοθετήσει ένα σκηνικό γνώριμο στον τακτικό ακροατή της, αυτοί πάντα θα ακούγονται πιο σιγά από εκείνο το “You fucked me so good that I almost said, ‘I love you’" που πριν δυο χρόνια δήλωνε εμφατικά ότι «κάτι γίνεται εδώ».
Τα μικρά, αλλά διακριτά βήματα που κάνει πάντα η Lana Del Rey στο δικό της γήπεδο, αυτή τη φορά τη φέρνουν πιο κοντά στην (πατροπαράδοτα dreamy) folk πλευρά της, με το Chemtrails Over The Country Club να ακούγεται συχνά σαν την παράταση του NFR!. Μια παράταση επικίνδυνη για αυτογκόλ. Στο φαινομενικά πιο χαλαρό δίσκο της μέχρι σήμερα, η μουσικός θέλει να βαφτιστεί ακόμα πιο πολύ singer-songwriter (όπως οι φίλες της Joni, Joan και Stevie, με τις οποίες «χορεύει» στο “Dance Till We Die”), όμως η προσπάθεια να ανταποκριθεί στην εικόνα της μοιάζει να ξεπερνά τις ίδιες τις συνθέσεις και το σύνολο. Ή αυτή η προσπάθεια που πάντα γινόταν, είναι πλέον πιο εμφανής, που μας φέρνει και πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα.
Δεν είναι πως εδώ δεν υπάρχουν καλές στιγμές. Το “Let Me Love You Like A Woman”, μια καθαρή και καλοσχηματισμένη μπαλάντα αποδεικνύει πως συχνά η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα. Ή όταν η Del Rey προσπαθεί να ενστερνιστεί ακόμα περισσότερο τη folk στόφα, τα καταφέρνει γοητευτικά στο “Yosemite”. Όμως, όσο ο δίσκος κυλά, μοιάζει να βουτά όλο και περισσότερο σε μια μετριοπάθεια και το πιο ανοιχτό φλερτ με την americana προς το τέλος του, βγάζει άγχος ανταπόκρισης του στόχου. Η Nikki Lane σιγοντάρει στο “Breaking Up Slowly” και οι Zella Day και Weyes Blood καταθέτουν τον οβολό τους στη διασκευή του “For Free” -γιατί αν όλα τα άλλα δεν πετύχουν, θα έχουμε πάντα τη Joni Mitchell, να ρίξει για άλλη μια φορά τα ζάρια.
Ο εντός έδρας χαμαιλεοντισμός της Lana Del Rey εδώ αποδίδει μόνο στα σημεία. Στη δισκογραφική κούρσα της, αναπόφευκτα το Chemtrails Over The Country Club αργεί να δει τη γραμμή του τερματισμού. Κι αυτό γιατί, τελικά, από τον δίσκο λείπει σιγουριά και σε στιγμές μοιάζει να την πάει κι όχι να τον πάει. Ακόμα κι αν τον βάλουμε δίπλα σε άλλες μέτριες δουλειές της Del Rey (βλέπε την εξαντλητική φλυαρία του Lust For Life) θα δούμε πως αυτές αποδείχτηκαν πιο συμπαγείς αισθητικά. Άλλωστε, ωραίες οι κλεφτές ματιές στους Portishead (“Dark But Just A Game”), αλλά αυτές άργησαν, με ακριβείς υπολογισμούς, 7 χρόνια και 4 δίσκους να γίνουν.
Η Lana Del Rey μπορεί να μας κοιτάει χαμογελαστή με τα κορίτσια της στο εξώφυλλο του δίσκου, θέλοντας να φανεί πιο δυνατή αλλά και ξέγνοιαστη από ποτέ. Ακόμα και η Καλιφόρνια κάνει για λίγο στην άκρη (“I’m ready to leave LA”, λέει στο “Let Me Love You Like A Woman”) κι η μουσικός οργώνει την άσφαλτο για τις μεσοδυτικές πολιτείες (“We should go back to Arkansas” είναι η προτροπή στο “Tulsa Jesus Freak”). Εκεί είναι που θα έρθει σε μορφή τίτλου γνωστό τσιτάτο του J.R.R. Tolkien, που έχει κοσμήσει ουκ ολίγα ελπιδοφόρα κοριτσίστικα σοσιαλμιντιακά ποστς για να γυρίσει μπούμερανγκ: “Not All Who Wander Are Lost”. “Neither found”, θα προσέθετα.
