Η χρόνια δεν πήγε και πολύ καλά σε διάφορα επίπεδα και το να ονομάσεις τον δίσκο σου 2020 είναι μια αρκετά κυνική επιλογή. Ειδικά εάν δεν είναι και το καλύτερο δείγμα της δουλειάς σου. Οι Bon Jovi επιστρέφουν δισκογραφικά μετά από τέσσερα χρόνια και το μέτριο This House Is Not for Sale, με έναν ακόμα μέτριο δίσκο που δυστυχώς υποκύπτει στην έλλειψη ιδεών και αναλώνεται σε πολύ γνώριμες μελωδίες, πολύ «εύκολα» ρεφρέν, ελάχιστο hard rock, πολύ southern american, ημιακουστικό, ραδιοφωνικό pop rock και μπόλικη κοινωνική γαρνιτούρα. Σε αυτό το τελευταίο ειδικά, οι Bon Jovi, ενώ παίρνουν την θέση που όλοι αναμένουμε από τους rock ήρωες μας, φαίνεται να το πράττουν με μια καρτ-ποστάλ αισθητική ("American Reckoning") ενώ σίγουρα θα επιθυμούσαμε μια πιο επιθετική προσέγγιση (και όχι μόνο από τους Bon Jovi). Βέβαια, σε αυτό να συνυπολογίσουμε ότι ο Bon Jovi πλέον δεν μπορεί να τραγουδήσει με το γρέζι που είχε στα 90s και αυτό φαίνεται περίτρανα στο "Let it Rain", που όταν αυτό κλιμακώνεται και αναμένεις το αντίστοιχο crescendo από τον τραγουδιστή, μένεις με την εντύπωση ότι τελειώνει κάπως άδοξα.
Εκεί που τα πάει καλύτερα ο δημοφιλής καλλιτέχνης, είναι σίγουρα στο να κατασκευάζει αυτά τα massive hits θετικής ενέργειας, τύπου "Have a Nice Day". Στο 2020 παρέα με τους παραγωγούς και συνεργάτες τους, Billy Falcon και John Shanks έφτιαξε το "Beautiful Drug", το οποίο διασώζεται από τον δίσκο και σου φτιάχνει το κέφι με την πρώτη ακρόαση. Δεν είναι και λίγο. Με τις ακουστικές κιθάρες να κυριαρχούν σχεδόν στο σύνολο του άλμπουμ, η ηλεκτρική ενέργεια που προσφέρει σε συνδυασμό με την εύστοχη χρήση των φωνητικών, κερδίζει άμεσα το ενδιαφέρον ενός μετριοπαθούς, απογοητευμένου ακροατή. Εξίσου επιτυχημένη ήταν και η προσπάθεια στο ρυθμικό "Brothers in Arms", που επιστρατεύει μέχρι και solo κιθάρας (από τον ελληνικής καταγωγής Θεόφιλο Ξενίδη, ο οποίος αντικατέστησε τον Ritchie Sambora το 2016).
Με αυτές τις δύο «φωτεινές» εξαιρέσεις θα πορευτεί ο δίσκος στη δύσκολη διαδρομή της λήθης. Μια διαδρομή που ακολουθούν αρκετές δουλειές θρυλικών rock και metal συγκροτημάτων στα ‘10s και πλέον στα ‘20s, όχι γιατί δεν ακολουθούν κάποιο trend, ούτε γιατί η εποχή τους έχει ξεπεράσει, αλλά κυρίως γιατί οι ίδιοι βλέπουν τους εαυτούς τους περισσότερο ως φτασμένους rock stars παρά ως καλλιτέχνες υπό συνεχή αμφισβήτηση.
Άκου κι αυτό: Bruce Springsteen – Letter to You (2020), Theory of a Deadman – Say Nothing (2020), Alter Bridge – Walk the Sky (2019)
