“I spend my days wondering what happened to us/For tomorrow we will breathe again” τραγουδάει ο Jimi Goodwin μέσα από το The Universal Want, την επιστροφή των Doves μετά από δέκα και πλέον χρόνια κι αρκετές σόλο περιπέτειες, δίνοντας μια απάντηση στην ερώτηση της απουσίας τους. Ό, τι και να συνέβη στους Βρετανούς όλον αυτό τον καιρό, είναι πάλι εδώ και ανασαίνουν μουσικά στο παρόν με ένα άλμπουμ που μπορεί να μην κομίζει καμία μεγάλη έκπληξη, διατηρεί ωστόσο στο ακέραιο την έντιμη ευαισθησία που έκανε τον ήχο τους να ξεχωρίσει εξαρχής.
Εν έτει 2020 είναι δύσκολο να βρεις εκπροσώπους της σκηνής του Μάντσεστερ -ή οποιασδήποτε άλλης σχετικής σκηνής- που διατηρούν την ικανότητα να γράψουν ένα δίσκο με κάτι από τις χάρες του τότε, που να μπορεί όμως να επικοινωνηθεί και να ακουστεί και στο σήμερα. Οι Doves έχουν κάνει πέντε δίσκους μέσα σε είκοσι χρόνια και αυτός ο αριθμός μιλάει από μόνος του για την ποιότητα που ξέρουν πολύ καλά ότι μπορούν να καταθέσουν σε κάθε μια από τις καλά μελετημένες δουλειές τους.
Τα highlights του πέμπτου αυτού δίσκου των Doves περιλαμβάνουν εκτός από την ωδή αισιοδοξίας του “For the Future”, το “Cathedrals of the Mind”, ένα πεντάλεπτο αφιέρωμα στον David Bowie που συμπυκνώνει στιχουργικά όλα τα κείμενα και τα υποκείμενα νοήματα και μηνύματα του The Universal Want και την εξαιρετική σύνθεση στου “Prisoners”. Το πιο σημαντικό πλεονέκτημα όμως αυτής της δισκογραφικής επιστροφής της μπάντας απ’ το Μάντσεστερ είναι η άψογη κι ανέφελη ροή του δίσκου, η οποία δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Από την ιδιόμορφα ρυθμική και βαθιά νοσταλγική έναρξη του “Carousels” μέχρι το κιθαριστικό “Forest House” τοThe Universal Want είναι μια άσκηση ακριβείας στο μουσικό αποτύπωμα των Doves όλα αυτά τα χρόνια -από το Lost Souls (2000) και το The Last Broadcast (2004) μέχρι το ορόσημο του Kingdom of Rust το 2009. Άσκηση από την οποία λείπουν τα ιδιοφυή άλματα που είχε να επιδείξει η σύλληψη και η παραγωγή της προγενέστερης δισκογραφίας τους, ανταμείβει ωστόσο τους πιστούς του συγκροτήματος με νέο στιχουργικό βάθος και μια καθόλου ευκαταφρόνητη σοβαρότητα και συνέπεια.
Ακόμα και αν πρόκειται περισσότερο για την αποκρυσταλλωμένη ηχώ μιας ανάμνησης και λιγότερο για το επόμενο βήμα μιας σημαντικής μπάντας, το The Universal Want είναι ένας σωστός, καλός και αληθινός δίσκος. Ένας δίσκος που αν μέλλει να είναι ο τελευταίος των Doves μπορούμε να είμαστε γλυκόπικρα ευχαριστημένοι.
