Οι παρακάτω στίχοι θα μπορούσαν να περιγράψουν πολύ γλαφυρά το νέο άλμπουμ του Marilyn Manson, χωρίς να χρειαστεί να μπω σε λεπτομερείς περιγραφές και αναλύσεις: “We are sick, fucked up and complicated. We are Chaos, we can’t be cured.” O αμερικανός πρώην shock rocker (πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις τις δουλειές που έκανε μέχρι και το The Golden Age of Grotesque;) εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ως «ώριμη περίοδο» και οι δίσκοι του είναι σταθερά ποιοτικοί (με αποκορύφωμα το The Pale Emperor του 2015). Εμποτισμένοι από μια σκοτεινή μελαγχολία, συνήθως έχουν έντονες αναφορές στο δίπολο David Bowie-Alice Cooper και εσχάτως προσπαθεί άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι, να ταιριάξει φαινομενικά αταίριαστους ήχους, κάτω από το δικό του industrial πρίσμα.
Στο We Are Chaos πέρα από κάποιες συνθέσεις ("Perfume", "Red Black and Blue") που υπάρχουν για να μας θυμίζουν τον αυθεντικό ήχο που έχτισε ο Manson στην δεκαετία 95-05, το υπόλοιπο άλμπουμ είναι αρκετά μπερδεμένο ως προς το τι θέλει να περάσει στον ακροατή. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και χαοτικό, όμως η φωνή και κυρίως η ερμηνεία του Manson είναι τόσο καταλυτικό στοιχείο της μουσικής του, που αποτελεί minimum συνδετικό κρίκο μεταξύ των συνθέσεων. Αυτό έχει σαν συνέπεια όσοι συνηθίζουν να ακούνε τραγούδια και όχι δίσκους, να βλέπουν θετικά αυτήν την μεγάλη απόκλιση ύφους.
Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα επιτυχίας με αστερίσκο μπορεί να αναφερθεί το "Broken Needle", με την ακουστική κιθάρα και το πιάνο που κλιμακώνονται σε ένα Depeche Mode beat και προς το τέλος όλα μαζί, κλείνουν όμορφα με ένα ξέσπασμα, αφήνοντας μια καλή αλλά αρκετά επιτηδευμένη γεύση έντασης. Αντίστοιχα, όμως, υπάρχουν και αρκετές ημιτελείς προσπάθειες, που ενώ παίζουν καλά το παιχνίδι των εντυπώσεων είτε με τους στίχους ("Don’t Chase The Dead") είτε με τις μελωδίες ("Solve Coagula"), εν τέλει δεν εγκλωβίζουν αρκετά το ενδιαφέρον. Συνολικά, το άλμπουμ διατηρεί τον καλλιτέχνη στα αξιοπρεπή επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Αν και στο We Are Chaos δεν υπάρχουν έντονες καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, ο Manson παραμένει μια περσόνα που δεν κυνηγάει (ακόμα) την ουρά του και απλά συνεχίζει να γράφει τραγούδια που ταιριάζουν με την δική του αισθητική και εκφράζουν τις ανησυχίες του για την εποχή που ζει. Και μόνο για αυτό, αξίζει τον σεβασμό του κοινού του.
