Από τον τέταρτο δίσκο του χαρισματικού Robin Pecknold και της μπάντας του απουσιάζουν οι σχεδόν θεόσταλτες μελωδίες του ομώνυμου ντεμπούτου. Δεν υπάρχουν υπαρξιακές αναζητήσεις πλαισιωμένες από σαγηνευτικούς κιθαρισμούς, όπως στο Helplessness Blues του 2011. Ούτε βρίσκει κανείς τις δαιδαλώδεις δομές και τις μεγαλεπήβολες ενορχηστρώσεις του πιο πρόσφατου Crack-Up. Η οργιώδης δημιουργικότητα που ανέδειξε τους Fleet Foxes στo μάλλον κορυφαίo indie folk σχήμα της τελευταίας 15ετίας (μαζί με Bon Iver, φυσικά) έχει πια καταλαγιάσει, αφήνοντας χώρο για μια πιο laid back προσέγγιση, απαλλαγμένη από κάθε άγχος για εντυπωσιασμό. Απόρροια αυτού είναι μια τραγουδοποιία πιο ευθύβολη από ποτέ, με απλούστερες συνθετικές φόρμες, πιο ανάλαφρη διάθεση και μεγαλύτερη προσβασιμότητα. Η σημειολογία του εξωφύλλου μιλάει από μόνη της: η φουρτουνιασμένη θάλασσα, που ξερνούσε τους αφρούς της στα βράχια στον προηγούμενο δίσκο, έχει δώσει τη θέση της σε μια ηλιόλουστη, γαλήνια ακτή. Αυτό που έχει μείνει ανέπαφο κι ακλόνητο είναι οι υπέροχες πολυφωνίες, σήμα κατατεθέν της μπάντας, η εγγενής ευγένεια με την οποία χρωματίζει την τέχνη του ο Pecknold, αλλά και οι αφηρημένοι, μα πάντα περισπούδαστοι στίχοι του. Κι οι μελωδίες του ακόμα, παρότι δεν πλησιάζουν τα επίπεδα στα οποία καλόμαθε το κοινό του στους πρώτους δύο δίσκους, εξακολουθούν να ακτινοβολούν δημιουργική διαύγεια. Όσο για τις επιμέρους αστοχίες, που ξεκινούν λίγο μετά τα μισά της tracklist και φορτώνουν στον δίσκο τη ρετσινιά του «άνισου», δεν είναι αρκετές ούτε για να αναιρέσουν τον παράγοντα απόλαυση, ούτε για να μετριάσουν τις προσδοκίες από τον επόμενο δίσκο μιας μπάντας που ξεκάθαρα παραμένει σε φόρμα.
Άκου κι αυτό: My Morning Jacket – It Still Moves (2003), Grizzly Bear – Shields (2012), Megafaun – Megafaun (2011)
