Ο εφευρετικός τρόπος που ο King Krule μπλέκει μεταξύ τους την jazz, το garage rock, την ambient και το hip-hop, έχει αποτυπωθεί πειστικά στην μέχρι τώρα δισκογραφία του. Η ιδιαίτερη, βαρύτονη χροιά, οι εικονοπλαστικοί στίχοι και η ρομαντική του φλέβα, δημιουργούν την αίσθηση ενός πρώιμα γινομένου αγοριού, αυγατισμένου στους κακόφημους δρόμους του νότιου Λονδίνου, που εμπνέεται από την ποίηση της αληθινής ζωής εκεί έξω. Στην τρίτη του προσπάθεια, ο 25χρονος κατά κόσμον Archy Marshall, φιλοτεχνεί πάλι έναν ολόδικο του ήχο φτιαγμένο από τα γνωστά του απλά, αλλά όχι απλοϊκά, υλικά και πλάθει μία πυκνή, σαγηνευτική, μυστηριακή ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία ο ακροατής χάνεται πρόθυμα χωρίς να νοιάζεται για το εφέ της ιστορίας. Εδώ υπάρχουν μερικές από τις κορυφαίες στιγμές στον κατάλογο του Marsall -η νοσηρή γκαραζοψυχεδέλια του “Stoned Again”, η τριπαρισμένη funk punk του “Comet Face”(αυτό το ουρλιαχτό που γίνεται σαξόφωνο...), η βουτηγμένη στις ουσίες slowtempo jazz rock του “(Don’t Let The Dragon) Draag On” - αλλά την ίδια στιγμή τα περισσότερα λεπτά του δίσκου αναλώνονται σε μία τζαζό-νεονουάρ αοριστία (editor's note: ολόκληρη η καριέρα του King Krule σε τρεις λέξεις...), παρά επενδύονται σε ουσιώδεις, συνθετικές εκρήξεις. Όπως και να έχει, η πένα του παραμένει αιχμηρή και συνεχίζει να απασχολεί, σε μία εποχή που το μελάνι στερεύει επικίνδυνα.
Άκου κι αυτό: Sleaford Mods - Eton Alive, Slowthai - Nothing Great About Britain, Dean Blunt - Black Metal
{youtube}i6CmLBKYrh8{/youtube}
