Στον νου μου, το doom metal είναι χωρισμένο σε δύο παρακλάδια, τα όρια των οποίων είναι μεν συγκεχυμένα, αλλά η νοοτροπία έκαστου ξεκάθαρα αποκρυσταλλωμένη. Από τη μία το μονολιθικό, έρπον και ενίοτε ντουμανιασμένο (sic) doom, το οποίο προσομοιάζει την τοπογραφική μονοτονία της ερήμου και το δαιμονικό groove των πρώιμων Black Sabbath (Reverend Bizarre, Trouble, Electric Wizard). Κι από την άλλη το doom που λίγο-πολύ ξεκίνησε με τους Candlemass: πρόκειται για την ποικιλία που εισάγει μελωδίες και στοιχεία από καθαρό heavy, βουτώντας σε μια πιο πλούσια συναισθηματική παλέτα, καταλήγοντας συνήθως σε επικό πρόσημο.
Οι Αμερικανοί Crypt Sermon, οι οποίοι μας συστήθηκαν επισήμως το 2015 με το εξαιρετικό Out Οf Τhe Garden, ανήκουν ξεκάθαρα στη δεύτερη περίπτωση. Στο ντεμπούτο άντλησαν από τα κλασικά ονόματα του υποείδους (Candlemass, Solitude Aeturnus), αλλά και από τους Bathory της επικής περιόδου, ανεβάζοντας πολύ ψηλά τον δείκτη του μεγαλεπήβολου. Το επόμενο βήμα χρειάστηκε εν τέλει 4 χρόνια για να ετοιμαστεί, κυκλοφορώντας φέτος με το όνομα The Ruins Οf Fading Light –με ένα εξώφυλλο εξίσου εντυπωσιακό με εκείνο του προκατόχου του και με τους τίτλους των τραγουδιών να αποπνέουν γαργαλιστική προσήλωση στο μυστήριο. Η όλη αισθητική παραμένει επικεντρωμένη σε μια θρησκευτική ιστορικότητα ανάκατη με μυστικισμό, με τονισμένο όμως περισσότερο αυτήν τη φορά το εξωτικό στοιχείο.
Τα 10 κομμάτια διατρέχονται από περιπετειώδες πνεύμα, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στη γεμάτη διάρκεια του άλμπουμ. Οι Crypt Sermon φαίνεται πως έχουν κατασταλάξει όσον αφορά τη συνταγή, κι έτσι επικεντρώνονται εδώ στο ραφινάρισμά της. Συνθέσεις και δομές αποτυπώνονται ακόμη πιο δουλεμένες, χωρίς κενούς χώρους, με καρπερή ανάπτυξη των επιρροών. Το ύφος είναι ελαφρώς πιο πλουμιστό, με συγκερασμό ακουστικών και ηλεκτρικών κιθάρων και άγρια στην υφή σόλο. Το ογκώδες, επιβλητικό doom παραμένει ο βασικός άξονας, πάνω στον οποίον αναπτύσσονται γλαφυρά κιθαριστικά θέματα με επική φλέβα. Στην κορυφή παραμένουν βέβαια τα εθιστικά ρεφρέν· οι Αμερικανοί έχουν μια εξωγήινη ικανότητα στο να γράφουν εξαιρετικές μελωδικές γραμμές (ποιος μπορεί να ξεχάσει το “Into Τhe Holy of Holies” του ντεμπούτο;) αλλά και στο να τις εναλλάσσουν με τις στιβαρές πτυχές των κουπλέ.
Η Ανατολή δηλώνει παρούσα στο ύφος, τόσο λεξιλογικά (“The Snake Handler”, “Key Οf Solomon”), όσο και μουσικά: οι ανατολίτικες κλίμακες με κλασικότροπη heavy νοοτροπία είναι τμήμα του γονιδιώματος του δίσκου, και φουντώνουν μια ταξιδιωτική διάθεση, η οποία κινείται προς το εξερευνητικό και όχι το τουριστικό άκρο. Αξιοσημείωτα είναι επίσης τα πανέμορφα ιντερλούδια (ειδικά η μεθυστικότητα του “Enslave Τhe Heathens”), που ενδυναμώνουν την αίσθηση του κοσμοπολίτικου μυστηρίου. Τα δε φωνητικά έχουν ανοίξει το εύρος τους σε σχέση με το ντεμπούτο, παραμένοντας ιδιαίτερης υφής· ελίσσονται από τη βραχνάδα στην κατανυκτική μελωδία και την αφήγηση, ανταποκρινόμενα με επιτυχία στον όγκο, αλλά και στον μυστικισμό της υπόλοιπης μουσικής.
Οι Crypt Sermon αγκαλιάζουν λοιπόν με αγάπη τον βαρύ χαρακτήρα του doom, τον ντύνουν με τον μανδύα μιας εξωτικής μυθιστορίας και από αυτό το κράμα σμιλεύουν ένα υπέροχα επικό έργο ανάλαφρης θρησκευτικότητας: μια φωτεινή μυσταγωγία. Κάπου μεταξύ των ταξιδιών του Σεβάχ του Θαλασσινού, των Ναϊτών Ιπποτών και των ερπετών της Ανατολής, ένας δίσκος-παράθυρο προς φαντασμαγορικές γωνιές της ιστορίας του Κόσμου. Ένας πραγματικός Κήπος των Αιώνιων Απολαύσεων.
{youtube}xNdc8tdjWvI{/youtube}
