Η ζωή στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις μοιάζει με εμπειρία που βρίσκεται συνεχώς στο όριο: υπερένταση, νευρικότητα, άγχος· μία αίσθηση πως ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ και η πραγματική διάσταση των πραγμάτων κάπου χάνεται. Κάθε άνθρωπος τοποθετείται διαφορετικά απέναντι σε αυτήν την συνθήκη, αλλά ελάχιστοι καταφέρνουν να τη φέρουν πραγματικά στα μέτρα τους και να την απολαύσουν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που την αποδέχονται, ψάχνοντας τη δικιά τους αλήθεια, σε άλλες γωνίες.
Οι Crumb, μέσα από το ντεμπούτο τους, αναζητούν τα παραπάνω στη δικιά τους μητρόπολη, η οποία τυχαίνει να είναι και η μητέρα όλων: τη Νέα Υόρκη. Ποτισμένο με υπαρξιακή αγωνία, νεανική δίψα για ζωή και πολλές ...ουσίες, το Jinx αντανακλά την προσπάθεια της μπάντας για εύρεση της θέσης της στη χαοτική, αστική ζούγκλα. Στο επίκεντρο αυτού του σχετικά σύντομου ταξιδιού βρίσκονται, αναπόφευκτα, τα ναρκωτικά, αλλά η ηχογράφηση δεν μοιάζει σαν αποτέλεσμα μίας τέτοιας, ανεξέλεγκτης εμπειρίας –περισσότερο συγκεντρώνει τις επιφοιτήσεις που σκάνε ανάμεσα σε στιγμές διαύγειας, όταν ο οργανισμός έχει αρχίσει σταδιακά να επανέρχεται.
Έτσι, είναι τα ανέμελα φωνητικά της Lila Ramani, οι οικείες μελωδίες ονειρώδους pop, οι jazzy ρυθμολογίες και η ομιχλώδης παραγωγή που προσφέρουν περιεχόμενο και οριοθετούν την ασαφή ταμπέλα της «ψυχεδέλειας», την οποία κουβαλούν αμέτρητες μπάντες σήμερα. Ειδικότερα από το “Letter” μέχρι το ομότιτλο του άλμπουμ κομμάτι στο φινάλε, οι Crumb βρίσκουν μία μαγική ροή, καταφέρνοντας να πυκνώσουν απολαυστικά την παραισθησιογόνα εμπειρία της ακρόασης του Jinx. Δεν λείπουν όμως και αυτές οι εμμονές που χαρακτηρίζουν όσα γκρουπ προέρχονται από τον indie χώρο, οι οποίες οδηγούν σε έναν ομογενοποιημένο ήχο, τη στιγμή που θα έπρεπε να εξερευνήσουν όλα εκείνα που τους καθιστούν διαφορετικούς.
Εν τέλει, το Jinx ακούγεται ιδανικά στις μικρές ώρες πριν το ξημέρωμα, όταν η θολούρα έχει αρχίσει να σπάει και δίνει τη θέση της σε μία σπάνια καθαρότητα σκέψεων. Ιδανικά, επίσης, η ακρόαση του ξεκινά κάπου στο κέντρο της πόλης και τελειώνει στην προσωπική κάμαρα, όταν η κάθε ιδέα μοιάζει με την καλύτερη που έχει υπάρξει ποτέ, προσφέροντας αφορμή για νέο ξεκίνημα από την επόμενη μέρα. Δυστυχώς, βέβαια, καμία από αυτές τις ιδέες δεν σου αλλάζει τελικά τη ζωή, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ντεμπούτο των Crumb. Είναι ωραίες όσο κρατούν, αλλά μέχρι εκεί.
ακούστε το άλμπουμ μέσω BandCamp, εδώ
