Σε αντίθεση με τον ελεύθερο να εμπνευστεί ό,τι του καπνίσει καλλιτέχνη του 20ου αιώνα, ένα σημαντικό τμήμα της ανθρώπινης δημιουργίας που θαυμάζουμε διαχρονικά –μεταξύ άλλων και στη μουσική– φτιάχθηκε ύστερα από παραγγελία. Η πρακτική έχει πλέον περάσει στο περιθώριο των εξελίξεων, αλλά δεν έχει εκλείψει. Και το Syntheosis έρχεται να θυμίσει ότι είναι κι αυτή μια μέθοδος για να προκύψει κάτι με αξία.
Το έργο παραγγέλθηκε λοιπόν από το περίφημο Roadburn Festival της Ολλανδίας σε δύο φινλανδικά σχήματα που ανήκουν μεν στη μεγάλη του metal οικογένεια, αλλά κάθε ένα με ιδιάζον τρόπο, ακολουθώντας διαφορετικά ηχητικά παρακλάδια. Έτσι, οι Oranssi Pazuzu και οι Dark Buddha Rising ενώθηκαν στους Waste Of Space Orchestra, έφτιαξαν το Syntheosis και το παρουσίασαν live στο φεστιβάλ, το 2018. Δεν αρκέστηκαν όμως σε αυτό, μα προχώρησαν και στη στούντιο αποτύπωσή του.
Το Syntheosis είναι βαθυπελαγικό, έξω από το συνηθισμένο «μενού» που καταναλώνεται στα μεγάλα μουσικά μέσα της εποχής από συντάκτες με απλώς επαυξημένο indie γούστο, οι οποίοι αγκάλιασαν τμήμα του σκληρού ήχου ακολουθώντας μία από τις τάσεις του παγκόσμιου χιπστερισμού. Ασφαλώς, οι βασικές του αναφορές έχουν να κάνουν με την ταυτότητα των δύο σχημάτων που συγκροτούν τους Waste Of Space Orchestra, οπότε βρίσκεις και τις δόσεις από λοξό black metal που αντιστοιχούν στους Oranssi Pazuzu και τις αναμενόμενες παραπομπές των Dark Buddha Rising στον κόσμο των drones και της sludge αισθητικής. Ωστόσο η όλη εμπειρία δεν εξαντλείται σε τέτοιες περιγραφές, καθώς οι διαδρομές αποτυπώνουν έναν λαβύρινθο· όπου πότε ανασύρονται οι Hawkwind, πότε οι Virus, πότε πέφτεις πάνω στους Earth του Dylan Carlson, πότε αγγίζεις την επικράτεια των Hexvessel.
Το βασικό πάντως με το Syntheosis, είναι ότι πρόκειται για μια απόκοσμη τελετουργία με διαστημικές απολήξεις και συγκεκριμένα βήματα, τα οποία πρέπει να ακολουθήσεις με προσήλωση. Εάν δηλαδή περιμένεις κάποια εντυπωσιακή έναρξη, θα κεραστείς απογοήτευση με τα 5 λεπτά του "Void Monolith", το οποίο απλά στήνει το σκηνικό, ως σκοτεινό ιντερλούδιο πριν την πρώτη έκρηξη στο "The Shamanic Vision".
Από εκεί και πέρα ξετυλίγεται μια επιμελημένη πανδαισία, με drones και χαμηλές συχνότητες να διατηρούν μια διάσταση διαλογισμού, με ηλεκτρονικούς ήχους να δημιουργούν την αίσθηση του εξω-γήινου, με επιθετικό ηλεκτρισμό εκ μέρους των κιθάρων, με occult, σκιαχτικά growls και με ντραμς που αποφεύγουν μεν να βγουν μπροστά, μα κουβαλούν επιτυχώς τον απαιτούμενο όγκο των συνθέσεων. Και παρότι μπορείς να απομονώσεις κομμάτια σαν τα "Journey To The Center Of Mass", "Infinite Gate Opening" και "Syntheosis", ο δίσκος είναι φτιαγμένος για να βιώνεται ολόκληρος· σε συνθήκες μάλιστα προσηλωμένης ακρόασης, όπου ασχολείσαι δηλαδή με αυτόν και μόνο, δίχως λ.χ. να σκρολάρεις στο Facebook.
Είναι δυσπρόσιτο άλμπουμ το Syntheosis, αν δεν είσαι ενημερωμένος για τον ηχητικό κόσμο που εκπροσωπεί –θα δυσκολέψει δηλαδή ακόμα και τραντισιομέταλλα, αν δεν έχουν έστω βουτήξει στα νερά δίσκων σαν το Värähtelijä των Oranssi Pazuzu (δείτε εδώ), στο επίπεδο του οποίου δεν φτάνουν πάντως οι Waste Of Space Orchestra, για να είμαστε ειλικρινείς. Από την άλλη, δεν πρόκειται και για κάτι το απρόσιτο· και οπωσδήποτε ανήκει στα πιο ιδιαίτερα ακούσματα που μας χάρισε η φετινή σοδειά.
{youtube}V8ia-nyd_K8{/youtube}
