Φανταστείτε ότι βλέπετε μια οικογενειακή κομεντί της Disney, ένα μεσημέρι Κυριακής. Στην υπόθεση, ο πατέρας μιας φιλήσυχης οικογένειας των προαστίων (τον υποδύεται ο Μάθιου Πέρι ή ο Κρεγκ Κινίαρ) μαθαίνει ότι έχει έναν ετεροθαλή αδελφό, ο οποίος είναι παλιός ροκάς του '70, με δερμάτινα τζάκετ, μακριά μαλλιά, τατουάζ, σκουλαρίκια κτλ. Η οικογένεια αναγκάζεται να τον φιλοξενήσει για ένα διάστημα και η συμβίωση θα φέρει τα πάνω-κάτω.
Μετά από μαθήματα ζωής ανάμεσα στα παιδιά που θέλουν να πάνε στο κολέγιο και στον ροκά θείο, ανάμεσα στη συντηρητική σύζυγο και τη γκρούπι-γκόμενα του καλεσμένου και ανάμεσα στον πρώην ασυμβίβαστο ήρωα και στον οικογενειάρχη αδερφό του, όλοι μαζί πάνε να δουν τη συναυλία για το comeback του ξεπεσμένου ρόκερ. Το φανταστικό συγκρότημα που θα είχε τελευταίος σε αυτήν την ταινία, θα ακουγόταν ακριβώς σαν τους Hollywood Vampires.
Την ιδέα για την κινηματογραφική περιγραφή της αισθητικής του δίσκου, ενίσχυσε η παρουσία του Johnny Depp. Ο ακριβοπληρωμένος σταρ του Χόλιγουντ σχημάτισε ένα «τουριστικής» αντίληψης supergroup, μαζί με τον Alice Cooper και τον Joe Perry των Aerosmith. Ένα ομώνυμο συγκρότημα είχε ξεκινήσει αυθόρμητα ο Cooper πριν από 40 χρόνια, όταν μαζί με τον Harry Nilsson, τον John Lennon, τον Keith Moon (και άλλους) έπαιζαν μετά τα μεσάνυχτα σε μπαρ του Λος Άντζελες, δημιουργώντας έναν μικρό αστικό θρύλο. Στην εποχή όμως των smartphones δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιες νυκτόβιες ιστορίες, οπότε οι τρεις τους μεταφέρουν το «ροκ πάρτι» στο στούντιο.
Το κάπως νόστιμο, «spooky» αστείο του πρώτου τους δίσκου (2015) ήταν ότι διασκεύαζαν κλασικά τραγούδια καλλιτεχνών που είχαν πεθάνει νέοι. Αλλά στο φετινό Rise παρουσιάζουν κυρίως καινούριο υλικό, που ακούγεται σαν να φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες κάποιου «τούνελ τρόμου» με βασικό θέμα το shock rock –πιθανότατα στη Disneyland, ακριβώς δίπλα στους Πειρατές της Καραϊβικής απ’ τους οποίους θησαυρίζει ο Depp. Στο σχετικό λοιπόν τρενάκι, οι Αμερικάνοι και οι Κινέζοι τουρίστες με τις τηγανητές πατάτες και τις φωτογραφικές μηχανές στο χέρι θα ψυχαγωγούνταν με ηλεκτρικές κιθάρες ερχόμενες από παντού, ενώ κάπου θα πεταγόταν καταπάνω τους το ολόγραμμα των Kiss και κάπου ένας σωσίας του Ozzy Osbourne θα τους πρόσφερε μια δαγκωμένη νυχτερίδα (κ.ο.κ.).
Η ιδέα που θα έσωζε το Rise και θα το έκανε τουλάχιστον απολαυστικό, θα ήταν η αίσθηση της «παρέας» και του χαβαλέ κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης. Όμως εδώ οι τρεις μουσικοί ακούγονται σαν να βρέθηκαν στον ίδιο χώρο αφότου διαπραγματεύτηκαν τη διαθεσιμότητά τους οι δικηγόροι, βρίσκοντας «άνοιγμα» στο πρόγραμμά τους. Το άλμπουμ θα το έσωζαν πιθανότατα και μερικές cool διασκευές, αλλά ο Johnny Depp αποφασίζει να τραγουδήσει το "Heroes" του David Bowie σαν να βρίσκεται στο τελευταίο karaoke bar της Hollywood Boulevard. Κάπως καλύτερα τα πάει ο Perry στο "You Can't Put Your Arms Around a Memory” του Johnny Thunders, ωστόσο δεν το ακούς δεύτερη φορά. Τελευταίο δε καρφί στο φέρετρο –για να μιλήσω στη γλώσσα του Alice Cooper– είναι το κάκιστο “We Gotta Rise”, που έχει και πολιτικό μήνυμα, τρομάρα του.
Αν κάτι κρατάς από αυτήν την άνοστη ψευτοροκιά είναι η ποιότητα και η πειθώ του αγέραστου Alice Cooper στο μικρόφωνο, ειδικά σε τραγούδια όπως το “Mr. Spider”, το “I Want My Now” και το “The Boogieman Surprise”. Παρά τα 71 του χρόνια, έχει σχεδόν την ενέργεια που είχε και στα νιάτα του.
Τέλος, αν έχει κάποια σημασία, στο “Welcome To Bushwackers” συμμετέχει και ο Jeff Beck. Σωστά, δεν έχει καμία σημασία.
{youtube}X9mjH3hM49o{/youtube}
