Το γεγονός ότι ο Neil Hannon χρειάστηκε να φτάσει στο 12ο στουντιακό του πόνημα με τους Divine Comedy για να επιχειρήσει την κίνηση «διπλό concept άλμπουμ», μοιάζει κομματάκι παράδοξο για την περίπτωσή του. Όμως, όταν το θέμα είναι «η εργασία και πώς αυτή επηρεάζεται από τη χρήση των μηχανών», οτιδήποτε λιγότερο από 16 τραγούδια συνολικής διάρκειας 60 λεπτών θα θεωρούνταν πράγματι φτωχό από τη μεριά του.
Το αναχρονιστικό εξώφυλλο μπορεί να έχει 1980s υφή, αλλά έχει και κάτι που παραπέμπει στο οπισθόφυλλο του The Great Escape των Blur (1995). Κι εκείνοι άλλωστε δεν καταπιάνονταν με τα εργασιακά –εν μέσω ευρύτερου κοινωνικού σχολιασμού– στο ξεκούρδιστο “Yuko And Hiro”; Πηγαίνοντας όμως παραμέσα, ακόμα και η μουσική του Office Politics, η οποία ενσωματώνει γενναίες δόσεις συνθετικών ήχων στο γνωστό λούστρο των Divine Comedy, παραπέμπει στο μεγαλεπήβολο του εγχειρήματος του Damon Albarn και της παρέας του.
Το όχημα του Hannon διατηρεί πάντως τον δικό του χαρακτήρα, όπως μαρτυρά το εναρκτήριο “Queuejumper”. Το οποίο αρχικά ξενίζει με την απλοϊκότητά του –προτού συνειδητοποιήσεις δηλαδή ότι είναι κολλητικότατο κι ότι ένα τραγούδι για τον σπαστικό τύπο που παρακάμπτει την ουρά στο σούπερ μάρκετ ή περνάει με κόκκινο θα κατέρρεε, αν επιχειρούσε να προβεί σε βαθυστόχαστες αναλύσεις. Το "Office Politics" εισάγει στη συνέχεια τις πρώτες ρομποτικές μετρονομίες, ενώ το “Norman And Norma” –που αφηγείται με τον γνωστό τρόπο του Hannon την ιστορία ενός αντρόγυνου το οποίο αναζητά τρόπο να αναθερμάνει τον έρωτά του– κάνει σαφές ότι ο Βορειοϊρλανδός τραγουδοποιός δεν διαθέτει την απαιτούμενη συγκέντρωση, ώστε να παραμείνει πιστός στο θέμα που επέλεξε να εξερευνήσει: θα πρέπει να αρκεστούμε σε μια «χαλαρή» περιδιάβασή του.
Αναμενόμενα, λόγω του (χρονικού και γενικότερου) εύρους του Office Politics, δεν κάνουν τα πάντα κλικ εντός του. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του “Absolutely Obsolete” επιτείνει το ανεπαρκές περιεχόμενο, το “Infernal Machines”, ενώ είσαι σίγουρος ότι περιέχει ένα διεισδυτικό σχόλιο επί της απειλής των μηχανών, δεν σε βοηθά να το εντοπίσεις κιόλας, το “Dark Days Are Here Again”, που λόγω τίτλου ελπίζεις ότι θα αποτελεί κάποιον απολαυστικό απολογισμό της εποχής του Brexit, απογοητεύει τελικά, ενώ το “Life And Soul Of The Party” είναι μόνο επιφανειακά αυτό που δηλώνει ο τίτλος του –και σχεδόν τίποτε άλλο.
Όμως για κάθε ανιαρή ή μέτρια στιγμή, υπάρχει μια άλλη, η οποία επανεπιβεβαιώνει τον οραματισμό του Hannon και σε αναγκάζει να υποκλιθείς στις ικανότητές του. Το “You’ll Never Work In This Town Again” σε παίρνει σηκωτό και σε τοποθετεί σε κάποιο μπαρ των 1920s, το “Philip And Steve’s Furniture Removal Company” αποδεικνύεται ένα απολαυστικά μινιμαλιστικό παραλήρημα που φαντάζεται την κοινή επιχειρηματική δράση των κ.κ. Philip Glass & Steve Reich στη Νέα Υόρκη των 1960s, το “Opportunity’ Knox” αποτελεί ακόμα μία κωμικοτραγική αφήγηση που βρίσκει τον στόχο της, το “After The Lord Mayor’s Show” είναι η γλυκόπικρη γιορτή των απόκληρων και το “When The Working Day Is Done” κλείνει το άλμπουμ μεταφέροντας κάτι από την αίσθηση του να ξοδεύεις τη ζωή σου σε έναν εργασιακό χώρο, χωρίς να παίρνεις πίσω όσα σου αναλογούν.
Ο Neil Hannon έχει βγάλει μερικούς πολύ όμορφους δίσκους στο παρελθόν, αλλά το Office Politics δεν είναι ένας απ' αυτούς: δεν διαθέτει ιδιαίτερη συνέπεια, ούτε ποιοτική και θεματική συνοχή· δεν αποκαλύπτει, παρότι το επιχειρεί, νέες πλευρές του ταλέντου του. Αποτελεί όμως ένα ευχάριστο, στιλιστικά πολυδιάστατο και ενίοτε αλλοπρόσαλλο ακρόαμα, που φτιάχτηκε με προσπάθεια και όχι στον αυτόματο πιλότο.
Το ότι ούτε αυτό θα του φέρει την ποθούμενη ευρύτερη αναγνώριση, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο. Το ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να τον πτοήσει, επίσης.
{youtube}F-zxAo1ImIg{/youtube}
