Όσο δύσκολο είναι για τον Eminem να ακουστεί επίκαιρος σε μια εποχή που το άστρο του σιγοσβήνει, τόσο αμήχανο είναι για εμάς να ακούμε μια βεβιασμένη, νέα αναμέτρηση με τους κατασκευασμένους του δαίμονες, τόσα χρόνια μετά το The Slim Shady (1999).
Από το επιθετικό ντεμπούτο του μέχρι τα μισο-ψημένα και άνοστα πρόσφατα άλμπουμ του, ο λευκός ράπερ υπήρξε βαρέων βαρών στιχουργός με ισχυρό πολιτιστικό αποτύπωμα στην αυγή του Μιλένιουμ: έχει μιλήσει για όσα τον κολάζουν με ταξική οργή, με ψυχαναλυτική «όλα-τα-άπλυτα-στη-φόρα» διάθεση και με βιτριολικό σαρκασμό, θολώνοντας τα όρια μεταξύ σελεμπριταριού και άκρας ιδιωτικότητας. Το Revival θα έπρεπε λοιπόν να περιέχει συγκλονιστικά τραγούδια ώστε να μας κάνει να παραβλέψουμε την επανάληψη και την αμήχανη αίσθηση του ανεπίκαιρου και του παρωχημένου.
Ανάμεσα στις αδέξιες μουσικές ιδέες και στις βίαιες ρίμες του νέου του άλμπουμ, πάντως, γίνεται φανερό ότι η δηλητηριώδης γλώσσα του Eminem δεν έχει μαλακώσει, ούτε και έχει αποτοξινωθεί. Το ατυχές είναι ότι ο ίδιος δεν διαθέτει μια καλή δημόσια κόντρα για να τροφοδοτήσει την οργή του. Η αδάμαστη ειλικρίνειά του δεν έχει κάπου να πατήσει στιχουργικά ώστε να χτίσει ίντριγκες και φαντασιώσεις. Επιπλέον, η θεματολογία που αντλεί από τη μητέρα του, την πρώην του και την αποτυχημένη του απόπειρα στην πατρότητα, έχει στερέψει.
Αυτήν ακριβώς την αμφιβολία του μαρτυρά το εναρκτήριο "Walk On Water" με καλεσμένη τη Beyoncé. Δυστυχώς, η απαράμιλλη ικανότητά του με το μικρόφωνο συρρικνώνεται καθώς επιμένει στην εσωστρέφεια ενός ανθρώπου που τα έχει όλα και ζει σε εμπόλεμη κατάσταση με το σκοτεινό του εγώ. Ο ίδιος, φαντάζομαι, θα είναι απόλυτα ευτυχισμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου που τον επαναφέρει από την υπερβολική δόση μεθαδόνης· όπως στο "Arose", όπου βλέπει στην τηλεόραση ένα δραματοποιημένο ριάλιτι για τη ζωή του, στο οποίο μιλάνε οι homies και οι haters.
Ο δίσκος χρειαζόταν λίγο κόψιμο και μάζεμα με το ψαλίδι του Dr. Dre. Επίσης, ο Eminem κάνει πολλούς συμβιβασμούς: στο “Remind Me” σαμπλάρει με τον πιο ανέμπνευστο τρόπο το χιτάκι της Joan Jett, ενώ στο “River” συνεργάζεται με τον Ed Sheeran –μια περσόνα δηλαδή που πριν 15 χρόνια θα είχε μασήσει και θα είχε φτύσει στους στίχους του. Όσο για τις υπόλοιπες συνεργασίες; Στο “Need Me” αφήνει χώρο στην Pink, στο “Bad Husbands” δίνει μικρόφωνο στους X Ambassadors, στο “Tragic Endings” προσκαλεί τη Skylar Grey και στο "Nowhere Fast” δίνει βήμα έκφρασης στην Kehlani. Τέσσερις συμμετοχές που έπρεπε να δώσουν ενέργεια στα κομμάτια και να αιχμαλωτίσουν την αφιλτράριστη εκφραστικότητα του ράπερ. Ωστόσο τα ρεφρέν και των τεσσάρων είναι στην καλύτερη περίπτωση απωθητικά και βαρετά. Και σιγά το ευρηματικό sample του “Zombie” των Cranberries στο “In Your Head”, που κάνει ο παραγωγός Rick Rubin.
Εκεί που λάμπει ακόμα ο Eminem είναι στις βίαιες ονειρώξεις του, στις εξάρσεις αυτολύπησης και στα παραληρήματα οργής. Στα “Offended” και “Castle” είναι απολαυστικός χάρη στη σλάπστικ βία, στο stand-up comedy με λεκτικά κόλπα του Big Daddy Kane και στον σχολιασμό της επικαιρότητας. Στο "Untouchables" ασχολείται με την αστυνομική βία και την έξαρση του ρατσισμού. Αν μονάχα άφηνε πίσω τον σολιψισμό του και επέμενε σε αυτό το freestyle ραπ του “Like Home” με το οποίο εξαπέλυσε επίθεση στον Ντόναλντ Τραμπ πριν λίγους μήνες...
Όσο μεγάλη ανάγκη είναι το να ακουστεί επίκαιρος ο Eminem, τόσο εμείς θα αναπολούμε τις παλιές εμπνεύσεις μισανθρωπισμού, τις εμμονές και τις νευρώσεις του. Ο Eminem μπορεί να εξελίσσεται σε έναν ακόμα οργισμένο, λευκό, μεσόκοπο άνδρα, αλλά τουλάχιστον το έχει καταφέρει πανάξια. Όπως μας θυμίζει ο ίδιος στο ξεκίνημα: «Bitch, I wrote "Stan"». Μπορεί λοιπόν ο ρόλος του «γκρινιάρη has-been» να μην είναι τόσο cool όσο του επαναστάτη χωρίς αιτία, αλλά θα είναι πάντα καλύτερος απ' το να έχεις day job.
{youtube}ryr75N0nki0{/youtube}
