Πίσω στο 2009, η επιστροφή των Warrior Soul με το εξαίρετο Destroy The War Machine στάθηκε η πιο αμφιλεγόμενη σελίδα της (καταγεγραμμένης) ιστορίας τους.
Με μοναδικό εναπομείναντα τον κινητήριο μοχλό τους, Kory Clarke, η επανεμφάνισή τους αυτή έγινε με πληθώρα εμπνευσμένων riffs, μα και με ανάμεικτα συναισθήματα για τις φωνητικές χορδές, που έσκαγαν σαν ...σκουριασμένες σιδερόβεργες, ως απόρροια καταχρήσεων και ελλιπούς συντήρησης. Παραμένει βέβαια γεγονός πως, αν παραβρεθείς σε μία έστω συναυλία των Αμερικανών, οι όποιες αμφιβολίες για την αδαμάντινη στόφα που διέπει το νέο line-up, διαλύονται. Οι δε εκλάμψεις μιας δεύτερης νεότητας διαφαίνονται διακριτά όχι μόνο στο σκηνικό, μα και στο στουντιακό κομμάτι της ύπαρξής τους.
Στο νέο τους άλμπουμ, οι Warrior Soul εντυπώνονται σαν τον φθαρμένο γερόλυκο που αρνείται πεισματικά να πεθάνει. Το ανεμογδαρμένο μπουφάν κουβαλά αμυχές ολόκληρων δεκαετιών, τη στιγμή που τα μακριά, ασπριδερά του γένια επισκιάζονται απ' τη φωτιά η οποία καίει κάτω από το πετσί του. Και το ουίσκι... Ω ναι, το ουίσκι ρέει άφθονο, όσο η τσόπερ περιμένει υπομονετικά, παρκαρισμένη στο ξεχασμένο απ' τον θεό Alligator. Παρά τα όποια παράπονα, λοιπόν, οι Warrior Soul επιβεβαιώνουν πως «ο παλιός είναι αλλιώς», καθώς τα προαναφερθέντα ψεγάδια φαντάζουν αμελητέα σε μια εποχή που το rock έχει απωλέσει την επικινδυνότητά του.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι το Back On The Lash δεν έχει να επιδείξει κάτι νέο. Για την ακρίβεια, τα riffs του φαντάζουν λίαν πιασάρικα, ακολουθώντας την τεχνοτροπία της κλασικής 1990s περιόδου, υποβοηθώντας τρόπον τινά τις όποιες δράσεις αποστήθισης. Παρόλα αυτά οι κιθάρες φαντάζουν λίγο πιο θαμμένες στη μίξη, με τα φωνητικά να βγαίνουν στην πρώτη γραμμή, συνιστώντας αρετή που ωφελεί την κυκλοφορία κατά το βασικότερο σκέλος. Είναι συνήθες, άλλωστε, οι πιο εύπεπτες δουλειές να φάνταζουν τετριμμένες με την πάροδο του χρόνου, τη στιγμή που πιο οξύμωρες επιλογές προσδίδουν πόντους, ως αποφυγή καθίζισης.
Επί των φωνητικών, τώρα, η απόδοσή τους φαντάζει κατατίς στοχευμένη, εν συγκρίσει με το ιδιόμορφα άκομψο Stiff Middle Finger του 2012. Παρότι οι στίχοι του Back On The Lash μοιάζουν γραμμένοι ...στο πόδι, είναι πασιφανές πως η μπάντα κατέβαλε προσπάθεια στην όλη ηχογράφηση και κυκλοφορία –λες και ο Clarke αφοσιώθηκε στο να αποτινάξει την όποια «σκουριά», προτού εισέλθει στο στούντιο για να πληρώσει τον ρόλο του. Η φωνή φυσικά τον προδίδει όποτε προσπαθεί να χτυπήσει τις πιο ψηλές ή ακόμη και τις μεσαίες μελωδικές γραμμές. Αλλά η χροιά είναι ακόμα εκεί: δηλώνει παρούσα, σε βαθμό μάλιστα πιο εμφανή από κάθε άλλη post-reunion κυκλοφορία του γκρουπ.
Παρά ταύτα, ίσως τα άνωθεν να μη φαντάζουν αρκετά για έναν πιο απαιτητικό μουσικόφιλο. Είναι δηλαδή γεγονός ότι η φωνή ενδεχομένως να μην άρμοζε να δεσπόζει στην πρώτη γραμμή της μίξης. Τίποτα εντούτοις δεν δύναται να αναιρέσει το γεγονός πως οι Warrior Soul μας παρέδωσαν έναν δίσκο απολαυστικό, από εκείνους που δεν φθείρονται εύκολα από τον χρόνο· έστω και αν η πλήρωση δεν επέρχεται πλήρως απενεχοποιημένα. Γι' αυτό και ως πρόταση κρίνεται πρωταρχικά προτεινόμενη σε παρόντες φίλους του γκρουπ –και εν συνεχεία στους υπόλοιπους.
Απαιτείται άλλωστε ιστορική μελέτη ώστε να κατανοήσετε «γιατί» στο Back On The Lash το rock είναι ακόμη εδώ, ζωντανό. Όπως και την ανάγκη των ίδιων των Warrior Soul να το διακηρύττουν, εν γένει.
{youtube}i2QUP6mS2qU{/youtube}
