Οι Black Cilice έχουν καταφέρει το εξής αξιοσημείωτο: μέσα σε 4 χρόνια ανέδειξαν τον εαυτό τους ανασύροντας στην επιφάνεια του underground (οξύμωρο, αλλά έχει κι αυτό επίπεδα) ολόκληρη τη σκηνή της χώρας τους. Μιλάμε για μια χώρα στην οποία το τελευταίο μεγάλο μπαμ στον ακραίο ήχο ήταν οι Moonspell, τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως. Με τη συμβολή λοιπόν και της Altare Productions, οι Black Cilice –με άκρως χαμηλό επικοινωνιακό προφίλ και καμία έκπτωση στην τραχύτητα και ακρότητα του ήχου τους– κατόρθωσαν να μας κάνουν να μιλάμε για μια πορτογαλική black metal σκηνή η οποία βράζει, ενώ εξασφάλισαν εδώ και 2 χρόνια συνεργασία με τη στιβαρή Iron Bonehead Productions.
Το φετινό Banished From Time είναι το 4ο ολοκληρωμένο πόνημά τους (και πολλοστή κυκλοφορία αν συμπεριλάβει κανείς όλα τα demo και τα split) και συνεχίζει στο γνωστό μοτίβο των Πορτογάλων. Έχουμε δηλαδή αυθεντικά lo-fi ήχο, ο οποίος καταφέρνει να μην αναλώνεται σε ενοχλητικά παράσιτα και κάλυψη της ανεμπνευσιάς κάτω από ατέρμονη βαβούρα· κοινώς, δεν πρόκειται να πάρει τα αυτιά του ακροατή.
Το γρέζι της ηχογράφησης είναι ξεκάθαρα αισθητική άποψη και θεμελιώνει την αρχαΐζουσα ατμόσφαιρα μπουντρουμιού που αναβλύζει η κυκλοφορία: αν είχαμε ηχογραφήσεις ηλικίας (και φθοράς) χιλίων ετών, κάπως έτσι θα ακούγονταν. Η κιθάρα είναι το μόνο έγχορδο που ανιχνεύεται και μας τροφοδοτεί συνεχώς με πριμαριστά ατμοσφαιρικά νήματα. Η πρωτόλεια ποιότητα του ήχου δεν είναι πάντως αντιπροσωπευτική των θεμάτων, τα οποία έχουν μια βαθιά αίσθηση της νυχτερινής μελωδίας. Μαζί με τις τραγικής υφής κραυγές των φωνητικών, που αιωρούνται και παλινδρομούν σαν μέρος βικτωριανής σεάνς, εδραιώνουν τη φασματική ουσία του δίσκου.
Συνθετικά, το κορυφαίο ίσως από τα πολλά ατού των Πορτογάλων είναι η ικανότητα για συγγραφή αριστουργηματικών εκκινήσεων. Εφόσον η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, οι Black Cilice κάνουν με ευκολία τη μισή δουλειά σε κομμάτια όπως το "Timeless Spectre" (με το χειμαρρώδες μπάσιμο) και το "On The Verge Of Madness" (το καλύτερο κομμάτι του δίσκου δεν θα μπορούσε παρά να έχει την καλύτερη εισαγωγή, μια ομοβροντία επικού συναισθήματος). Όσο για ολόκληρες τις δομές των κομματιών, η αίσθηση που αφήνουν είναι μιας ψηλαφιστής ιχνηλάτησης μέσα σε σκοτεινά δωμάτια. Το χάος κυριαρχεί, από τα γρήγορα σημεία έως τις mid-tempo ανάσες, λες κι έχει γίνει μια απόπειρα χαρτογράφησης του μη χαρτογραφήσιμου. Οι Γαλλικές Μαύρες Λεγεώνες των 1990s (Les Legions Noires), σαφής επιρροή των Black Cilice, θα ήταν περήφανες γι' αυτό το απάνθρωπο τέκνο τους.
Με δυο λόγια, το Banished From Time είναι φασματική lo-fi μουσική, ό,τι πιο κοντά σε ψιθύρους πνευμάτων και στοιχειωμένα περάσματα με ακροαστικά. Όσο μακρύτερα από το ανθρώπινο μπορεί να φτάσει κάποιος δίσκος. Το συγκρότημα απέδειξε μάλιστα (και με το παραπάνω) στο Arcane Angels festival 2017 πως μπορεί να βγάλει αυτήν τη σκοτοδίνη και επί σκηνής, κάτι που αποτελεί σημαντική έκπληξη. Νόμιζα πως εδώ δεν υπάρχει υλικό κατάλληλο για συλλογική κατανάλωση, αλλά οι Πορτογάλοι με διέψευσαν πανηγυρικά.
{youtube}PXbfMKz9Bi8{/youtube}
