Ο βασικότερος λόγος που μας κέρδισε με το καλημέρα η Jessie Ware, ήταν γιατί κατάφερε να γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα στη ντελικάτη soul της Sade και στην πολιτισμένη pop της Corinne Bailey Rae. Με τον νέο της όμως δίσκο, ακούγεται σαν μια αποχρωματισμένη εκδοχή της Alicia Keys. Πραγματικά, στο “Alone” και στο “Stay Awake, Stay For Me” ο μελοδραματισμός της τελευταίας παίρνει νοερά το πάνω χέρι, αλλά χωρίς εκείνο το αυθεντικά δραματικό στοιχείο της σύγχρονης soul ντίβας. Οι μελωδίες στο Glasshouse προσποιούνται τις συναισθηματικά φλογισμένες, μα το πολύ-πολύ να σε κάνουν να αλλάξεις σταυροπόδι: ποτέ δεν θα σηκωθείς.
Με μια προσεκτικότερη πάντως ακρόαση του δίσκου, νιώθω πως η Αγγλίδα τραγουδοποιός περιδιαβαίνει τον μουσικό της κήπο με σοβαροφάνεια, χαρίζοντας μόνο προσποιητά χαμόγελα. Αυτό άλλωστε την κάνει ιδιαίτερα θελκτική στα λευκά ακροατήρια που συχνάζουν σε αποψάτα wine bar, όπως και σε όσους χρειάζονται μια χαλαρωτική μουσική ανάσα στα αυτοκίνητά τους, καθώς ανεβαίνουν τη Δευτέρα το πρωί την πηγμένη στην κίνηση Βασιλίσσης Σοφίας.
Το περιεχόμενο του Glasshouse με άφησε πολύ διχασμένο. Σίγουρα τo πρόσχαρο “Your Domino” θα το αγκαλιάσουν περήφανα όσοι μεγάλωσαν με την pop των Saint Etienne, δυστυχώς όμως το “Selfish Love” θα συγκινήσει μόνο το ώριμο κοινό που βρίσκει κάποια «μαγεία» στο αργεντίνικο σκέρτσο των Gottan Project. Ακούγοντας την Jessie Ware να αγκαλιάζει όλα τα στερεότυπα της γαλανομάτας R'n'B στο “First Time” και να χαϊδεύεται με την ανώδυνη folk του Ed Sheeran στο “Sam” (ναι, του Ed Sheeran), φοβάμαι ότι, προκειμένου το όνομά της να συνεχίζει να παίζει στο «χρηματιστήριο» των charts, είναι ικανή να ερμηνεύει σούπες κατά βούληση. Για παράδειγμα το “Finish What We Started” θα ήταν τραγούδι τέλους οποιασδήποτε νεανικής, δακρύβρεχτης ρομαντικής κομεντί της δεκαετίας του 1990, από αυτές που διεκδικούν πρωτεία αφέλειας.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο δρόμος της μελαγχολικής, γυναικείας soul είναι στρωμένος με δίσκους-διαμάντια, οι οποίοι κάνουν την έντεχνη κατάθλιψη να ακούγεται σαν ανοργασμικό καπρίτσιο. Με το ντεμπούτο της Devotion (2012), η Jessie Ware έδειχνε ότι είχε τα προσόντα να μπει σε αυτό το πάνθεον. Όμως το 3ο της άλμπουμ είναι φτιαγμένο μόνο από εγγυημένα βασικά υλικά για όλη την οικογένεια –σε καμία περίπτωση με τα εκλεκτά κερυκεύματα που καθιστούν την R'n'Β σπουδαία.
Πάλι καλά που η 33χρονη δημιουργός εξακολουθεί και τραγουδάει μεστά και στέρεα και το κυριότερο: που δεν πιστεύει ότι όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη της. Ίσως να πρόκειται για το υγιέστερο «ενήλικο» mainstream της εποχής της –στρωτά τραγούδια, φιλικός ήχος και ευχέρεια στα επικοινωνιακά τρικ. Είναι προς τιμήν της ωστόσο ότι εξακολουθεί να τραγουδάει ανθρώπινα, σε μια εποχή που η φρίκη του auto tune απειλεί με λοβοτομή το pop ακροατήριο.
Αν μια γενιά νέων κοριτσιών και αγοριών έθρεψε τα αδιέξοδα ερωτικά σκιρτήματα με ταβανοθεραπεία συνοδεία Adele κι εξέφρασε την αυτολύπησή της με τη μπλαζέ μελαγχολία της Lana Del Rey, τότε το Glasshouse είναι δίσκος για τις μαμάδες αυτών των παιδιών. Δεν το λέω υποτιμητικά. Τα ρολαριστά τραγούδια του δίσκου μπορούν κι ακούγονται ακαταμάχητα στις μητέρες των σημερινών εφήβων, καθώς διαθέτουν την αύρα του «αξιόπιστου» και δεν βρίσκεις τίποτα χτυπητό να τους προσάψεις. Σχεδόν ορκίζεσαι δηλαδή ότι γράφτηκαν με αυτήν τη λογική, να μη βρεθεί κανείς να τα κατηγορήσει για ανεπάρκεια. Δεν έχουν κανένα cuttin’ edge, βέβαια, αλλά το ακροατήριο στο οποίο η Jessie Ware έχει στρέψει πια την προσοχή της, μάλλον δεν το χρειάζεται.
{youtube}Q8T9vB1zIVM{/youtube}
