Με την αφορμή της κυκλοφορίας του Hydrograd των Stone Sour και του Feed The Machine των Nickelback, ξέσπασε κόντρα ανάμεσα στον Chad Kroeger των τελευταίων και στον Corey Taylor: ο Kroeger αποκάλεσε τη μουσική των Stone Sour «Nickelback Lite» και αμφισβήτησε την ικανότητα του Taylor να γράψει κάποιο hit –φυσικά κι εκείνος απάντησε κατόπιν, από την πλευρά του. Για το Feed The Machine τα είπε ωραία ο Μιχάλης Τσαντίλας (εδώ), οπότε ας δούμε τι λέει το νέο άλμπουμ των Stone Sour.
Εάν ποτέ γράψουμε άρθρο για τους μεγαλύτερους μαϊντανούς στη rock/metal σκηνή, ο Corey Taylor θα βρίσκεται άνετα στην πρώτη τριάδα, παρέα με τον Dave Grohl και τον Mike Portnoy. Ένα απλό search να κάνεις δηλαδή στο Blabbermouth και το όνομά του εμφανίζεται όχι μόνο στις μουσικές ειδήσεις, μα και για δεκάδες άλλα πράγματα. Όσο πάντως και να σου τη σπάει αυτό, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις τη δημιουργικότητά του. Μετά την κυκλοφορία του .5: The Gray Chapter των Slipknot (για το οποίο βλέπε εδώ) και την περιοδεία που ακολούθησε, πρόλαβε να κάνει 2 guest εμφανίσεις στις κυκλοφορίες των Korn και του Zakk Wylde, πριν επικεντρωθεί στους Stone Sour για την ολοκλήρωση του Hydrograd.
Οι πρώτες δηλώσεις έλεγαν για ένα περισσότερο rock 'n' roll άλμπουμ σε σχέση με τα προηγούμενά τους –το πρώτο πάντως single “Fabuless” ήταν στο γνωστό στυλ της μπάντας. Ήρθε όμως κατόπιν το “Song #3” και μας έδωσε να καταλάβουμε ότι το Hydrograd είναι ένα σύγχρονο hard rock άλμπουμ. Επικεντρωμένο περισσότερο στη μελωδία και στα riffs, σε αφήνει να παρασυρθείς από τις κιθάρες των Josh Rand & Christian Martucci (π.χ. στο "Taipei Person/Allah Tea"), σου φέρνει κατά νου τους παλιούς Stone Sour στο "Whiplash Pants" και θυμίζει και λίγο 1980s hard rock στο "Thank God It's Over". Στο ενδιάμεσο υπάρχει μια country μπαλάντα (“St. Marie”), που στην αρχή σε ξενίζει λίγο αλλά μετά σου αρέσει, ενώ δεν λείπει και μία ακόμα μπαλάντα, πιο τυπική ("When the Fever Broke"), με την οποία και κλείνει το άλμπουμ.
Το Hydrograd είναι ο πρώτος δίσκος των Stone Sour μετά την αποχώρηση του κιθαρίστα Jim Root, ο οποίος διαφώνησε με την πιο ραδιοφωνική κατεύθυνση του συγκροτήματος. Ο αντικαταστάτης του βρέθηκε εύκολα –ο γνώριμος Christian Martucci– και η απουσία του Root νομίζω ότι δεν γίνεται αισθητή. Και είπαμε ότι ο Corey Taylor είναι μεγάλος «μαϊντανός», αλλά η φωνή του, η αίσθηση της μελωδίας την οποία διαθέτει και η ικανότητά του να γράφει πιασάρικα τραγούδια, δεν αμφισβητούνται. Ειδικότερα στους Stone Sour, όπου είναι ο πραγματικός leader (και παίζει μπάλα μόνος του), δίνει τον καλύτερό του εαυτό.
Τα υπόλοιπα μέλη γνωρίζουν ότι για τα επόμενα 2-3 χρόνια ο Taylor θα επικεντρωθεί στους Slipknot. Αποφάσισαν έτσι να ηχογραφήσουν 18 τραγούδια και να κυκλοφορήσουν τα 15, με σκοπό να δώσουν όσα περισσότερα μπορούν στους οπαδούς. Κακά τώρα τα ψέματα, 2-3 από αυτά θα μπορούσαν να λείπουν. Και πάλι, όμως, βρίσκεις στο Hydrograd τουλάχιστον 5 στιγμές που σου μένουν με την πρώτη κιόλας ακρόαση, ενώ υπάρχουν και κομμάτια τα οποία σε κερδίζουν πιο αργά, με το προαναφερόμενο “St. Marie” να αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Δικαίως ήταν λοιπόν hard rock άλμπουμ του 2017 στα Revolver Awards το Hydrograd. Συγγνώμη αγαπητέ Chad Kroeger, αλλά με το Feed The Machine είναι η ημέρα με τη νύχτα…
{youtube}K73-hmaHPHY{/youtube}
