Οι επικές μπαλάντες συμφωνικού ροκ που έγραψαν οι Evanescence, ήταν ο λόγος που ξέφυγαν απ' τον σωρό της νεογοτθικής metal αφάνειας, φτάνοντας ως τα Grammy. Το συγκρότημα ευνοήθηκε βέβαια και απ’ το καλό timing, καθώς το ντεμπούτο Fallen (2003) κατάφερε να θρέψει μουσικά τις ολονύχτιες ταβανοθεραπείες μιας ρομαντικής γενιάς μαθητών, που δεν έδιναν δεκάρα για τις ασχήμιες στο προαύλιο του σχολείου, αλλά προτιμούσαν να χάνονται σε χαοτικές ζωγραφιές με έκπτωτους αγγέλους –πάντα με μαύρο στυλό στα οπισθόφυλλα των τετραδίων.
Τα τραγούδια εκείνα συστήνονται τώρα ξανά στο κοινό, σε πιο πομπώδεις εκτελέσεις, συνοδεία ορχήστρας, με νέες ενορχηστρώσεις επιμελημένες από τον David Campbell. Το Synthesis αποτελεί δηλαδή ένα επαναδούλεμα των πιο γνωστών τίτλων του αμερικάνικου γκρουπ, με γαρνιτούρα 2 καινούριες συνθέσεις.
Στην καλύτερη περίπτωση, τα τραγούδια των Evanescence θα έντυναν μουσικά μία μικρού μήκους ταινία για δύο ερωτευμένες έφηβες που αυτοκτονούν μαζί στο αγαπημένο τους νεκροταφείο, την οποία θα είχε σκηνοθετήσει μια πρωτοετής σπουδάστρια κινηματογράφου, που ασχολήθηκε σοβαρά με το σινεμά εξαιτίας της ερμηνείας του Μπράντον Λι στο Κοράκι. Στη χειρότερη πάλι περίπτωση, αποτελούν επένδυση για αυτοσχέδια βιντεάκια στο YouTube, συρραφές στατικών εικόνων με δακρυσμένους παλιάτσους, αιματοβαμμένες γοργόνες, λαβωμένα ξωτικά και κόκκινα ρόδα, πίσω από τζάμια με φόντο τη βροχή.
Η μελοδραματική οργή της Amy Lee βρίσκει χώρο να ξεχυθεί σ' αυτές τις καινούριες ενορχηστρώσεις και το ένα κρεσέντο ακολουθεί το άλλο, σε μία πληθώρα από θεατρίζουζες ερμηνείες. Όμως τραγουδάει χωρίς μέτρο, σαν να θέλει να πείσει τους κριτές της επιτροπής ενός φανταστικού talent show. Η γενιά των emo μεγάλωσε και ούτε θέλει να κοιτάξει πίσω στις πρώτες της παιδικές αρρώστιες· η δε απουσία κιθάρας –ως εστέτ επιλογή– και το «συμφωνικό άλλοθι ωριμότητας» δεν ευδοκιμούν καθόλου σε ακροατές απομακρυσμένους πια από τα άγουρα νεανικά χρόνια.
Στο Synthesis, ακόμα και τα καλύτερα τραγούδια των Evanescence μοιάζουν με ιδανικές επιλογές για διαγωνισμούς ταλέντου, για όταν οι παίκτες καλούνται να πουν ένα «καλό ξένο». Το ορχηστρικό δηλαδή πανωφόρι που φοράνε κατάσαρκα το “Bring Me Τo Life” και το “My Immortal”, τους προσδίδει μια άβολη αίσθηση eurotrash. Θα έλεγα μάλιστα πως τα κάνει να μοιάζουν με αυτό που οι παρουσιαστές της εκάστοτε Eurovision χαρακτηρίζουν (με ενθουσιασμό) «καλή ροκ παρουσία».
Κάπως έτσι, το Synthesis είναι απ’ τα λίγα φετινά άλμπουμ που, μόλις τελειώσει, σου δημιουργεί την ανάγκη να βάλεις αμέσως να ακούσεις κάτι άλλο, μπας και σου φύγει γρήγορα η άσχημη γεύση.
{youtube}k5QFLV_lzeQ{/youtube}
