Να ο διακηρυγμένος στόχος του Interior Architecture, ενός δίσκου ο οποίος δουλεύεται εδώ και 6 χρόνια και μας παρουσιάζεται σε διπλό βινύλιο, αρθρωμένος σε 4 (περίπου) 18λεπτα κομμάτια, με το κάθε ένα να καλύπτει δηλαδή μία ολόκληρη πλευρά.
Διάφορα διεθνή μέσα τάζουν τώρα μια «ψυχεδελική» εμπειρία σε όσους πλησιάσουν το άλμπουμ, αλλά στην πραγματικότητα απλά καταστρατηγούν ένα επίκαιρο trend που έφτασε να σημαίνει τα πάντα και τίποτα σε μέρες αναβίωσης της αναβίωσης της κόντρα αναβίωσης. Η φάση είναι πειραματισμός: δομές αφαιρετικές ή λιγότερο αφαιρετικές, ψηφιακά επεξεργασμένες και στιλιστικά κυμαινόμενες στα σύνορα ηλεκτρονικής μουσικής και τεχνητού ήχου, οι οποίες στοιχίζονται κατά την κρίση του M. Geddes Gengras, με τον άνωθεν διακηρυγμένο στόχο ν' αποτελεί μια απόπειρα εικονοποίησης του αποτελέσματος –μάλλον και συνεννόησης με το ευρύτερο και πιο επιφυλακτικό σε τέτοια ακούσματα κοινό. Στα μέρη μας το λέμε και «μάρκετινγκ», οι πιο κακεντρεχείς.
Ο M. Geddes Gengras είναι ένας Αμερικανός πειραματιστής από εκείνους που κυκλοφορούν μεγάλο αριθμό δουλειών κάθε χρόνο. Αυτή λοιπόν η κάπως ...παϊσιακή περιγραφή του Interior Architecture θα μπορούσε μια χαρά να έχει κολλήσει και σε προγενέστερα άλμπουμ, χωρίς πάλι να σημαίνει απαραίτητα κάτι· φαντάζομαι ότι είναι απλά δύσκολο να βγει κανείς και να δηλώσει στα εναλλακτικά μέσα ότι πάει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Από την άλλη, ο M. Geddes Gengras δεν είναι ούτε τυχάρπαστος, ούτε απατεώνας: το Icon Give Thank που έφτιαξε το 2012 με τον Sun Araw και τους Τζαμαϊκανούς θρύλους Congas ήταν ένα από τα πιο «διαφορετικά» άλμπουμ των τελευταίων χρόνων –μια τομή μεταξύ σύγχρονου πειραματισμού, gospel και roots reggae– ενώ λίαν αξιόλογο στάθηκε και το προσωπικό Ishi του 2014.
Το Interior Architecture διατηρεί στο προσκήνιο τα καίρια γνωρίσματα του δημιουργού του, μα δεν φτάνει σαν εμπειρία τις προαναφερθείσες περιπτώσεις. Εντοπίζεις δηλαδή κι εδώ ορισμένες συμπαγείς ιδέες πίσω από την τυχαιότητα της διάταξης των ήχων (αυτό που χονδρικά λένε «ατμόσφαιρα» οι ποπ μουσικοκριτικοί, όταν ο αρχισυντάκτης τους αναθέτει να γράψουν για δίσκους χωρίς κιθάρες), εντοπίζεις την ικανότητα του M. Geddes Gengras να χρησιμοποιεί τα synths για να δημιουργεί πολυσύνθετα επίπεδα με ιντριγκαδόρικες ιδιότητες (το "Staircase_Pressure Reverie_Structure_Worm Suite Pt 2." είναι πολύ χαρακτηριστικό, όπως είναι και το εύπλαυστα περιπετειώδες "Extension_Breath_Worm Suite Pt. 3" με το έξοχα τοποθετημένο κλαρινέτο του Seth Kasselman), όμως τα πράγματα συνήθως δεν οδηγούνται κάπου. Αφήνονται λίγο στη μοίρα τους, κάτι μάλλον σκόπιμο, μα όχι και λειτουργικό.
Έτσι, βγαίνει μια δουλειά που μπορεί να μην γίνεται ποτέ βαρετή ή ενοχλητικά φλύαρη, μα απομένει να αιωρείται. Αναγνωρίζω ότι έτσι αφήνει το «συγκεκριμένο» στην αντίληψη και στη διάθεση του ακροατή της, φοβάμαι ωστόσο ότι το πεδίο που παρέχει στον τελευταίο για συμπεράσματα ή/και προσωπικές διαδρομές, παραείναι εκτενές. Δυο-τρεις μελετημένες εστιάσεις θα μπορούσαν νομίζω να κάνουν το «παιχνίδι» πιο ενδιαφέρον, δίχως να βλάψουν τη γενικότερη κατεύθυνσή του.
{youtube}-n3Sye0cLRI{/youtube}
