Πριν καν ακούσει κανείς το 2ο και, όπως προμηνύεται, τελευταίο εγχείρημα των Teen Suicide, κοντεύει να λυγίσει από το κούφιο βάρος που κουβαλάει. Σε κάθε περίπτωση, τα 26 κομμάτια σε 68 λεπτά, το ασπρόμαυρο καρτουνίστικο εξώφυλλο, ο πομπώδης «carpe diem» τίτλος του δίσκου και οι ονομασίες των tracks οι οποίες μοιάζουν με αργοπορημένες συνταρακτικές συνειδητοποιήσεις (π.χ “Big Mistake” ή “The Things I Love Are Killing Me”) δημιουργούν buzz και αναγκάζουν τον φιλοπερίεργο ακροατή να σκαλώσει, αποσπώμενος από το ατελείωτο scroll down νέων κυκλοφοριών.
Οι Teen Suicide αποτελούν ουσιαστικά ένα από τα τρία προσωπικά σχήματα του 25χρονου DIY παιδιού-θαύματος Sam Ray (τα άλλα δύο είναι οι psych poppers Julia Brown και οι electro/ambient Ricky Eat Acid), ο οποίος αποφάσισε να αναστήσει το βασικό του project μετά από πολλαπλά μηνύματα των fans και παρακλήσεις φίλων. Με το ημι-αυτοβιογραφικό It's The Big Joyous Celebration, Let's Stir The Honeypot, δίνει λοιπόν τη φιλόδοξη απάντησή του, επιχειρώντας να ενσωματώσει τουλάχιστον 20 χρόνια indie ιστορίας και κοσμοθεωρίας, με αμφίβολα όμως αποτελέσματα.
Η ιδέα που κινεί το άλμπουμ, είναι η επιθυμία του Ray να καταγράψει αλλόκοτες αναμνήσεις: από τον γείτονα που προμηθεύεται μεθαδόνη με τους φίλους του, μέχρι ένα υπερβολικό φιλοδώρημα το οποίο έδωσε κάποτε σε κάποιο εστιατόριο. Τις αναμνήσεις αυτές τις μετατρέπει κατόπιν σε αφορμές για περισυλλογή γύρω από την κατάθλιψη και την όρεξη για ζωή. Για να το πετύχει, βουτάει βαθιά στο σύνολο των ερεθισμάτων του, που όμως αποτυπώνονται με τη ματιά ενός ανθρώπου της web 2.0 γενιάς –που έμαθε δηλαδή για όλες τις μεγάλες indie μπάντες όχι τη στιγμή που συνέβαιναν, αλλά αρκετά αργότερα, μέσα από το Pitchfork και παρόμοια επιδραστικά sites/blogs.
Ως αποτέλεσμα, τα σημεία αναφοράς είναι αμέτρητα και αναμειγνύονται με τρόπο μεταμοντέρνο: η παρηγορητική ζεστασιά των Microphones μπερδεύεται με το άνορακ emo των Bright Eyes (“Have A Conversation” και “America”), ο μελαγχολικός συναισθηματισμός του Elliott Smith με glo-fi αισθητική στο στυλ των Washed Out (“Obvious Love” και “My Little World”) και οι πρώιμοι Spoon με τους άγουρους Modest Mouse (“God” και “Devotion”).
Μέσα στον ενθουσιασμό του να διοχετεύσει όσα πιο πολλά μπορεί, o κινητήρας των Teen Suicide οδηγείται σε αδιέξοδα και η φιλόδοξη πρόθεσή του μοιάζει συχνά με μία ματαιόδοξη και εκνευριστική προσπάθεια δημιουργίας ενός ελαττωματικού οδηγού για αρχάριους της indie κουλτούρας. Η ηχογράφηση με tape recorder προσδίδει μεν lo-fi αισθητική, αλλά μοιάζει εκβιασμένη και στιλιζαρισμένη. Πάντως τον Ray δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για έλλειψη χιούμορ ή αυτοσαρκασμού: σε κομμάτια όπως το “Pavement” τραγουδάει λ.χ. «Pavement were an OK band / But you don’t gotta sound like them / You were two when ‘Cut Your Hair’ came out», ενώ αλλού γίνεται καυστικός απέναντι στην παγίδα της επιτηδευμένης προσκόλλησης στο παρελθόν. Μπορεί φυσικά να πέφτει και ο ίδιος σε αυτήν, μα τουλάχιστον έχει το θάρρος να το παραδεχτεί και να το φωνάξει.
Σε μία εποχή όπου οι περισσότερες indie κυκλοφορίες αναμασούν τις ίδιες ληγμένες ιδέες, ένα γενναιόδωρο χρονικό μπαστάρδεμα των λαμπρότερων από αυτές είναι ικανό να προκαλέσει και μερικά υγιή νοσταλγικά σοκ. Αλλά, αν περιμένετε κάτι παραπάνω από το It's The Big Joyous Celebration, Let's Stir The Honeypot, τότε καλύτερα να συνεχίσετε το ατελείωτο scroll down των νέων κυκλοφοριών.
{youtube}8-lL2tGmYUg{/youtube}
