Η προσέγγιση ενός τριπλού δίσκου εμπεριέχει δέος εφάμιλλο θέασης Ηράκλειου Άθλου. Έστω και αν η διάρκεια του άλμπουμ δεν έκανε πρακτικά απαραίτητο το άπλωμά του σε τρία μέρη (για παράδειγμα, ο περσινός διπλός δίσκος των Midnight Odyssey ξεπερνάει κατά σχεδόν 1 ώρα το Triangle), η δημιουργία ενός διακριτά τρίπτυχου έργου εκπέμπει έναν τόνο φιλοδοξίας που –άσχετα με το αν επιτυγχάνει στην ουσία της– σε προϊδεάζει για κάτι θεόρατο. Οι Ελβετοί Schammasch, οι οποίοι πριν 2 χρόνια μας είχαν προσφέρει το εξαιρετικό Contradiction, δείχνουν λοιπόν να σηματοδοτούν τον αύξοντα δισκογραφικό αριθμό κάθε δημιουργίας τους με αντίστοιχο αριθμό ενοτήτων: μονό άλμπουμ το ντεμπούτο, διπλό το Contradiction, πλέον φτάσαμε στα τρία μέρη του Triangle, με το οποίο πιθανότατα κλείνει μια δομική περίοδος του γκρουπ (καθότι μου φαίνεται εξαιρετικά απίθανο το επόμενο να είναι τετραπλό).
Τα τρία μέρη του δίσκου ακολουθούν μια πορεία αντίστροφης κλιμάκωσης μπορεί να πει κανείς, τουλάχιστον εφόσον αντιστοιχίζουμε την κλιμάκωση με την ένταση. Πιάνοντας το νήμα από εκεί όπου το άφησε το Contradiction, το πρώτο μέρος αποτελεί την επιθετική γωνία του τριγώνου, σερνάμενη πάνω σε ρωμαλέα, ορθόδοξα black metal riffs, με αδρή χρήση δυσαρμονίας που θυμίζει Deathspell Omega. Οι αρθρώσεις των κομματιών είναι δηλητηριώδεις, με τμήματα που αλληλοεπικαλύπτονται σαν κρίκοι αλυσίδας, στήνοντας μια σκηνή η οποία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα πιο επιβλητικά σημεία των ύστερων Behemoth –αλλά με μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Ομοίως και τα φωνητικά, τα οποία έχουν την πιο αγριωπή μορφή τους, ως στιβαροί ρόγχοι και πλούσιες ψαλμωδίες. Τα δε τύμπανα πάλλονται με αρχιερατικό στόμφο και με μια γυαλιστερή, άγρια ομορφιά, που ομοιάζει με περίλαμπρη σατανική τελετή: η Διαδικασία του Θανάτου (“The Process Of Dying” όπως είναι το όνομα του μέρους αυτού) περιέχει την περιγραφική αποτύπωση των μυριάδων αγωνιών που τη συνοδεύουν.
Στο δεύτερο μέρος (“Metaflesh”) τα πράγματα ηρεμούν, αποκτώντας ονειρική ατμόσφαιρα. Χωρίς να εξαφανίζονται πλήρως τα blastbeats, οι ταχύτητες πέφτουν και οι κιθάρες γίνονται πιο μακρόσυρτες και μελωδικά εκφραστικές, σκίζοντας το πέπλο που χωρίζει το ακραίο metal από το ψυχεδελίζον progressive (ιδίως στο αναπάντεχο “Above The Stars Of God”), ενώ τα φωνητικά διυλίζονται μέσα από ένα φίλτρο καθαρότητας, το οποίο λάμπει στο κομμάτι-κορωνίδα του δίσκου “Metanoia”. Τα πλήκτρα, επιπλέον, κάνουν αισθητή την παρουσία τους, προοικονομώντας τις άμορφες νεφέλες του τελευταίου τμήματος. Οι πειραματισμοί των The Ruins Of Beverast ή ακόμη και των πιο ώριμων σημείων των Akercocke είναι κατά μεγάλο ποσοστό γεννήτορες αυτής της ενότητας. Η πιο θελκτική από τις τρεις πλευρές, στην οποία λάμπει περισσότερο η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή· γεμάτος ήχος, ογκώδης, χωρίς να χάνεται σε πομπώδη μονοπάτια, αλλά και μακριά από συνήθεις μαυρομεταλλικές τακτικές.
“The Supernal Clear Light Of The Void” είναι ο τίτλος του τρίτου και λιγότερο μεταλλικού μέρους. Κυρίαρχη αναδεικνύεται εδώ η instrumental μουσική, η οποία κινείται από κοσμικού μεγέθους (όσον αφορά την υποβλητική ατμόσφαιρα) space ambient μέχρι Dead Can Dance έθνικ σημεία. Το ενδιαφέρον μπορεί να σκοντάψει ελαφρώς, ειδικά στα πρώτα κομμάτια, δίνοντας την εντύπωση πως το συγκεκριμένο μέρος θα μπορούσε να είναι πιο μαζεμένο ή έστω διάχυτο εντός των άλλων δυο. Κρατάει όμως για φινάλε δύο πολύ καλά κομμάτια, το τελευταίο εκ των οποίων επιστρέφει πίσω στην αρχή της όλης οντότητας, με κιθαριστικό υπόστρωμα και απαγγελίες.
Το Triangle είναι ένα τουλάχιστον μεγαλεπήβολο δημιούργημα. Φαίνεται πως οι Ελβετοί τα έδωσαν όλα για την αποτύπωση ενός οράματος με κοσμογονικές διαστάσεις –και σε γενικές γραμμές η προσπάθεια απέδωσε. Το Τρίγωνο είναι ένα πολυεπίπεδο έργο τέχνης, μια μελετημένη σύνθεση διαφόρων πτυχών του ακραίου metal με κάποια άλλα, πιο ξένα προς αυτό, είδη. Ως αρνητικό σημείο μπορεί να καταλογιστεί η ίδια η αλαζονεία του, η οποία το κάνει να σκοντάφτει με υπερβολική σοβαρότητα στην ακαμψία ορισμένων συνθέσεων, όπως επίσης και η ρευστή, μη μεταλλική φύση της πλειονότητας του τρίτου μέρους. Αλλά είναι τόση η δουλειά και η έμπνευση που κρύβει μέσα του ο δίσκος, ώστε καταφέρνει να ξεχωρίσει με το πλουραλιστικό ανάστημά του, παρουσιάζοντας μια οντότητα που περνάει ξυστά από την ύβρη του Ικάρου, χωρίς να οδηγηθεί στην πτώση.
{youtube}G__OyoQonao{/youtube}
