Σε πρώτη ανάγνωση, και με δεδομένη τη ρότα της υφηλίου, ο τίτλος μοιάζει ειρωνικός. Αν μάθεις στη συνέχεια ότι προέρχεται από τις τελευταίες κουβέντες ενός ετοιμοθάνατου προς τη σύζυγό του, αμέσως αποκτά και σκοτεινότερες (έως και τραγικές) προεκτάσεις. Φυσικά μπορείς να τον δεις και ως έχει, αν θες να ανήκεις απλώς στο στρατόπεδο των αισιόδοξων. Σε κάθε περίπτωση, οι πολλαπλές αναγνώσεις μπορούν να εφαρμοστούν και στο περιεχόμενο του φετινού δίσκου των Karl Hyde & Rick Smith –των «Διόσκουρων» που εδώ και 36 χρόνια αποτελούν τον σταθερό κορμό των Underworld.
Από την άποψη της συγκυρίας, οι Υπόκοσμοι δεν κάνουν εδώ κάτι που να μπορεί να ορίσει τάσεις, ούτε κινούνται ουσιωδώς διαφοροποιούμενοι σε σχέση με την πρότερη δισκογραφία τους. Στους νεότερους, μάλιστα, ίσως να ακούγονται και σαν απολιθώματα μιας μακρινής, άγνωστης εποχής. Από την άποψη όμως εκείνου που ξέρει τη διαδρομή τους, δύσκολα αγνοείται το γεγονός ότι αυτή τη φορά ακούγονται πιο φρέσκοι, περισσότερο σε επαφή με όσα σκαρώνουν, λιγότερο παραδομένοι στον αυτόματο πιλότο. Για τούτο ίσως να ευθύνεται η μεγάλη αποχή από την (κοινή) δημιουργία, αλλά και η πρόσφατη επανακυκλοφορία των παλιών τους δίσκων από τα 1990s. Κάτι τέτοιο έχει λειτουργήσει θαυματουργά για πολλούς βετεράνους: όπως και να το κάνεις, η υπενθύμιση των «ρεκόρ» σου δεν μπορεί παρά να σε κάνει να θες να τα επαναπροσεγγίσεις.
“I Exhale” τιτλοφορείται το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ και πιστοποιεί αμέσως ότι οι Underworld έκαναν δίσκο με λόγο και αιτία: το beat ρέει ακάθεκτο, τα μπάσα μουγκρίζουν, η λογοδιάρροια του Hyde δίνει και παίρνει –συναντά, όμως, και την ειρωνική απάντηση «blah blah blah» από τα δεύτερα φωνητικά. Παρότι 60άρηδες πια, οι δύο μουσικοί δεν έχουν χάσει δράμι από τη ζωντάνια και την όρεξή τους, ούτε δείχνουν διαθέσεις σοβαροφάνειας και διεκδίκησης τίτλων που συνήθως αποδίδονται στους παροπλισμένους. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύονται κατά μήκος του Barbara Barbara, We Face A Shining Future: από το «luna luna luna» σύνθημα του “If Rah” και τα κιθαριστικά αρπέζ του “Santiago Cuatro”, μέχρι το κυματιστό “Ova Nova” και το μπαλαντοειδές “Nylon Strung”. Κάπου ανάμεσα υπάρχει μάλιστα και το “Motorhome”, όπου οι Βρετανοί χτυπούν τη χρυσή τομή: είναι σα να βλέπεις σκηνή από sci-fi ταινία, όπου ένα διαστημόπλοιο απογειώνεται σε αργή κίνηση, με όλα τα φωτάκια του να αναβοσβήνουν.
Τι υπερισχύει, όμως; Πόσο ψηλά ανεβάζει τον δίσκο η μαστοριά με την οποία προφανέστατα φτιάχτηκε και πόσο κάτω τον τραβάει η αδιαφορία του για τα τρέχοντα και τα μοδάτα;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα συνδέεται άμεσα με το τι θεωρεί ο καθένας ότι «οφείλει» να κάνει ένας καλλιτέχνης. Αν τον θέλουμε δηλαδή άκοπο λαγωνικό του ρηξικέλευθου και του νεωτερικού, μάλλον πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι απέναντι στο Barbara Barbara, We Face A Shining Future. Αν πάλι του ζητάμε «απλώς» να μας συγκινεί και να μας εξιτάρει, να επικοινωνεί μαζί μας καταφέρνοντας να ανοίγει μονοπάτια –έστω και με παλιούς τρόπους– τότε η αποτίμηση του δίσκου αυτόματα γίνεται θετικότερη.
Είχαν πολύ καιρό να βρουν τη φόρμα τους οι Underworld. Και ότι το έκαναν σε μια χρονιά που αποδεικνύεται αρκετά «φτωχή» μέχρι στιγμής, είναι ένας επιπλέον παράγοντας που κάνει ξεχωριστό το νέο πόνημά τους. Και άξιο ενός ολοστρόγγυλου 8.
{youtube}jvpOxrix0HE{/youtube}
