Με κάνει να νιώθω περήφανος ο Ray LaMontagne. Περήφανος γιατί η μουσική του είναι φτιαγμένη με δικά μου υλικά και με διαθέσεις και συστατικά που σιγόβραζαν μέσα μου για χρόνια. Περήφανος γιατί μου υπενθυμίζει με τον πιο τρυφερό και ευγενικό τρόπο γιατί αγαπώ το rock, σε μια 15ετία στην οποία μπορεί να θαυμάζω πολλά πράγματα, αλλά δεν αγαπώ σχεδόν τίποτα. Μου θυμίζει τι ήχο θα ήθελα να είχαν τα άλμπουμ που θα ήθελα να είχα μαζί μου, αν ξέμενα ναυαγός στο έρημο νησί.
Τα 8 τραγούδια που απαρτίζουν τον 6ο προσωπικό δίσκο αυτού του εξαιρετικού μουσικού, μου ανοίγουν διάπλατα τα πτερύγια των πνευμόνων για βαθιές εισπνοές, ειδικά σε αυτό το ντουμάνι που σε κάνει να εισπνέεις ο δίσκος. Ο Ray LaMontagne μοιράζεται το διοξείδιο του άνθρακα στο στούντιο μαζί με τον Jim James των My Morning Jacket και, αφού κάνουν ολονύχτιες ακροάσεις στο Ummagumma των Pink Floyd, πατάνε το rec στην κονσόλα.
Στο παρελθόν, ο LaMontagne εξερεύνησε με χάρη και πειθώ τη χειρωνακτική γοητεία του κλασικού αμερικάνικου rock, σε κάθε της έκφραση. Φέτος αποφασίζει λοιπόν να κάνει μια βαθιά ψυχεδελική βουτιά στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 και να ανασύρει από τον πάτο ιδέες και διαθέσεις, καμωμένες από τη στόφα μιας χρυσής εποχής, η οποία έφυγε ανεπιστρεπτί. Όλα αυτά χωρίς διάθεση να ξαμολήσει χίπικη διάρροια προς πάσα κατεύθυνση, ούτε να χαθεί στα ψυχοτροπικά, σαν ξεσαλωμένο φρικιό. Ο Ray LaMontagne γυαλίζει με τρυφερότητα τις bluesy επιρροές που μιλούν για σπαταλημένες αγκαλιές, τα groovy μοτίβα των τροβαδούρων όταν δεν έχουν ξεμεθύσει ακόμα, τον ερωτισμό ανδρών με τα χέρια λερωμένα από άμμο και χώμα, τους απόηχους από τους παράνομους της βρώμικης country.
Το οκτάλεπτο "Homecoming" στην έναρξη του Ouroboros είναι ένα μεγαλόπρεπο, ανοιχτόκαρδο, ημιφωτισμένο τραγούδι για ρομαντικούς loners εξόριστους από το Nashville, που γράφτηκε κάτω από τη δύση του τεξανού ήλιου. Θα ακολουθήσουν άλλα 3 ώριμα, ανεβασμένα, συναισθηματικά πάμπλουτα, ψυχεδελικά blues κομμάτια, για προχωρημένους νεανίες και εστέτ ώριμους ακροατές –για θεωρητικούς που νιώθουν λαϊκοί και λαϊκούς που αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς την ποιότητα γύρω τους.
Το 2ο μέρος του δίσκου σε πιάνει από τους ώμους με στυλ αγκαλιάς ενός παλιόφιλου και σου λέει, «όλα θα πάνε καλά, μη μασάς». Το συγκροτούν 4 αρχοντικά κομμάτια που κοιτούν χαμηλά, με πηγαία μελωδικότητα και χωρίς καθόλου πρωταγωνιστικές φιλοδοξίες, όπως το υπέροχα «πινκφλοϋντικό» instrumental με τίτλο “A Murmuration Οf Starlings”. Μετά την ακρόαση του Ouroboros θα θες να μείνεις μόνος σου, παρέα με το θρόισμα των φύλλων, σε ένα φθινοπωρινό παγκάκι.
Με κάνει λοιπόν να νιώθω περήφανος ο Ray LaMontagne. Περήφανος που μπορώ και συνυπάρχω μαζί του σε μια άχρονη πραγματικότητα χωρίς καθημερινούς ανταγωνισμούς και ανώφελες τραγωδίες. Θα τον κρατήσω στη μνήμη μου, στο “Wouldn’t Ιt Make Α Lovely Photograph” που κλείνει τον δίσκο, να τραγουδάει: «You’re never going to hear this song on the radio». Οι playlists των ερτζιανών της πόλης είναι απασχολημένες για τέτοια πράγματα.
{youtube}W9L0IUG8gKQ{/youtube}
