Υπάρχει μία φράση για τη μουσική, που ανεξάρτητα αν συμφωνείς ή όχι μαζί της, χρησιμοποιείται και υιοθετείται ως άποψη από πολλούς εκεί έξω. Πάει κάπως έτσι: παρ’ όλα τα είδη, τελικά η καλή μουσική είναι μία και μπαίνει κάτω από την ίδια στέγη. Ή κάτι παρόμοιο. Η 10η προσπάθεια των Animal Collective, η οποία διαδέχεται χρονικά πρώτα το αξιοπρεπέστατο, με cult διαστάσεις Centipede Hz (2012) και έπειτα το σχεδόν αριστουργηματικό Merriweather Post Pavillion (2009), έρχεται να συμβάλλει έντονα και στην αντίστοιχη ιδέα της αντίπερα όχθης: ότι δηλαδή και η κακή μουσική μπορεί να είναι επίσης μία, με το Painting With να χρησιμοποιείται άφοβα ως χαρακτηριστικότατο και ισχυρότατο (αντι)παράδειγμα αυτής της αντίληψης.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: η τελευταία δουλειά των Animal Collective δεν είναι απλώς αδιάφορη ή άνοστη, αλλά εκνευριστική, αντιαισθητική και οριακά ανυπόφορη. Το θεματικό concept του δίσκου και οι ηχητικές του ρίζες υποτίθεται ότι εμπνέονται από ένα προϊστορικό στοιχείο –από μία μανία που έπιασε τα μέλη της μπάντας από τη Βαλτιμόρη με τη ρυθμολογία των ανθρώπων των σπηλαίων, ό,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που φιλοδοξούσε λοιπόν να ζωγραφίσει η τετράδα, ήταν κάτι πρωτόγονο όσο και πρωτοποριακό, μία μεταμοντέρνα επιστροφή στη μουσική βάση όλων, η δικιά τους σπηλαιογραφία του Chauvet. Τελικά, όμως, το πορτραίτο που προκύπτει μοιάζει ως παιδιάστικη μουντζούρα με κηρομπογιές, αντίδραση στις πολλές σχολικές εργασίες ή ως ένα έργο αφηρημένης τέχνης, το οποίο επιθυμεί να βαφτιστεί ως κοσμογονικό και συμβολικό, αλλά στην πραγματικότητα το χλευάζουν όλοι.
Ο δίσκος έχει βέβαια σπουδαία αρχειακή χρησιμότητα, καθώς εδώ μπορούμε να εντοπίσουμε συγκεντρωμένα σχεδόν όλα τα χείριστα κομμάτια που έχει γράψει το γκρουπ, σε βαθμό τέτοιον, ώστε μπορώ να φανταστώ πώς ακουγόταν όλη η μέχρι τώρα δισκογραφία στους πιο παθιασμένους κατακριτές τους. Ειδικά τα “Vertical”, “The Burglars” και “Spilling Guts” είναι τόσο απαράδεκτα, που το βρίσκω πολύ πιθανό να επέδρασαν ως καταλύτες αντίστροφης ψυχολογίας για τους –διαχρονικούς και πολλούς– haters των Animal Collective. Οι οποίοι, τώρα πια, μπορεί να τους λυπούνται τόσο πολύ, ώστε μέχρι και θα τους υποστηρίξουν από ελεημοσύνη σε κάποια συζήτηση.
Οι στίχοι κινούνται στα ίδια επίπεδα ανοησίας, με το βραβείο να κερδίζεται επάξια από εκείνους στο “Vertical”, που μιλάνε για το πόσο καίγονται οι ...πατούσες τους σε καυτά από τον ήλιο πάρκινγκ («My feet can't cross the parking lot/The parking lot is way too hot»). Το “Golden Gal”, πάλι, εμπεριέχει ίσως το πιο επιτηδευμένα φεμινιστικό sample της μουσικής ιστορίας, προερχόμενο από την cult σειρά Golden Girls. Το ηχητικό αλλά και λυρικό αιματόλουτρο μέσα στο οποίο μας βουτάνε διασώζεται μόνο χάρη στο πρώτο κομμάτι του δίσκου "FloriDada": τουλάχιστον αυτό διαθέτει μία στοιχειώδη μελωδία την οποία μπορείς να μουρμουρίσεις στο μπάνιο, αν και σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά της μπάντας θα έμοιαζε με μία άβολη στιγμή και θα πέρναγε απαρατήρητο.
Αν θεωρείτε ότι η παραπάνω κριτική δεν διαθέτει αρκετά αυστηρώς μουσικά κριτήρια, αποδώστε το στο γεγονός ότι οι ίδιοι οι Animal Collective δεν μοιράζουν εδώ καμία αφορμή για να διαχειριστείς με την ανάλογη σοβαρότητα και ακρίβεια το έργο που δημιούργησαν ή/και τις επιρροές του. Όταν λοιπόν άκουσα για πρώτη φορά το Painting With, με χτύπησε κατευθείαν το πόσο κακό είναι· το απέδωσα όμως στο γεγονός ότι περνούσα μία περίεργη περίοδο εκείνες τις ημέρες.
Έναν μήνα μετά, συνειδητοποιώ ότι ο μόνος ο τρόπος για να μη με νευριάζει το ίδιο, είναι να το δω σαν μία κακόγουστη φάρσα: ένα αυτοσαρκαστικό μήνυμα της μπάντας πως δεν έχει καμία πρόθεση να πάρει την υπόστασή της σοβαρά τη δεδομένη στιγμή, οπότε επιθυμεί να δώσει αμέτρητα πατήματα σε όσους ορκισμένους εχθρούς καραδοκούν, μέχρι την επόμενη κατάθεση/απάντηση προς όλους όσους βιάστηκαν να τους ξεγράψουν. Μέχρι τότε, όπως είπαμε, η κακή μουσική είναι μία –και το Painting With μία πολύ περιεκτική της διατύπωση.
{youtube}cuoIvNFUY7I{/youtube}
