Έσκασα λοιπόν και το άκουσα το 2ο άλμπουμ των Σουηδών, ακολουθώντας την προτροπή του τίτλου του, παρότι το εξώφυλλο δεν με προϊδέασε για τίποτα το ιδιαίτερο: όσα και να γράψω δεν αρκούν για να αναλύσω πόσο βαρετούς βρίσκω τους διαβολικούς κλόουν και, γενικότερα, τη μοχθηρή πλευρά του τσίρκου.
Αν δεν γνωρίζετε τίποτα για τους Haven και πέσετε στο εναρκτήριο κομμάτι του Shut Up And Listen ("Criminal"), θα αναρωτηθείτε μήπως ακούτε τίποτα χαμένα demos των Bon Jovi –από τις πρώτες ημέρες– με πιο σύγχρονη και ολίγον πιο μελωδoμέταλ παραγωγή. Με τη διαφορά βέβαια ότι γρήγορα θα αντιληφθείτε πως αυτή δεν είναι η περίπτωση: αν μη τι άλλο οι Αμερικανοί υπήρξαν πολύ καλύτεροι συνθέτες, ακόμα και στο άγουρο ξεκίνημά τους (ουουουουου, σι'ζ ε λιτλ ρανεγουέιιι).
Διαβάζω επίσης για Scorpions ανακατεμένους με Europe και Dream Evil –δεν είναι ψέμματα, όμως οι συγκεκριμένες μπάντες είναι πολύ καλύτερες των Haven: οι Scorpions στις δόξες τους, δηλαδή, υπήρξαν σαφώς ανώτεροι μελωδοί, ενώ ποτέ δεν θα διάλεγαν τη συγκεκριμένη παραγωγή και μίξη, η οποία κομματάκι στα παίρνει τ' αυτιά· οι δε Europe διέθεταν μια αγοραία μεν μα αρκούντως φαντεζί ροπή στο πομπώδες, την οποία δεν έχουν δαμάσει τούτα 'δω τα παλικάρια. Όσο για τους Dream Evil, αυτοί πλάθουν στρογγυλά power metal «κουλουράκια», κάτι που όσο να 'ναι τoυς κρατά σε μια απόσταση από τον αμερικάνικο hard rock ήχο τον οποίον επιδιώκουν να αναβιώσουν/εκμοντερνίσουν/ατσαλώσουν οι Haven.
Το πρόβλημα πάντως δεν βρίσκεται στις επιρροές, αλλά στο ότι δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο να συνεισφέρουν παίζοντας τα όσα –εμφανώς– αγαπάνε. Η δουλειά τους διαθέτει μεράκι, όμως η φαντασία τους αποτυπώνεται φτωχή, με αποτέλεσμα ο ορίζοντας να δείχνει μικρός και υπέρ το δέον συγκεκριμένος. Οι ενορχηστρωτικές αποκλίσεις προς το γοργόφτερο heavy metal επιδιώκουν βέβαια να φέρουν μια διαφοροποίηση (π.χ. "Catch"), δεν μπορεί όμως να τις παρακολουθήσει καλά ο frontman Patrick Crozz, ενώ ορισμένες γουστόζικες ιδέες στις κιθάρες χάνονται συνήθως σε άγονα σύνολα, που αγωνιούν για πιασάρικα ρεφρέν: στο "Hysteria", για παράδειγμα, το γκρουπ βυθίζεται σε μια αισθητική που μου θύμισε τους Gorky Park, τα hair metal καμάρια της Σοβιετικής Ένωσης δηλαδή, των οποίων η καταγωγή ήταν το μόνο αξιομνημόνευτο στην καριέρα που επιχείρησαν να κάνουν.
Απομένουν δυστυχώς ελάχιστα πράγματα να θαυμάσεις ή/και να απολαύσεις στο Shut Up And Listen, ακόμα και αν διαλέξει κανείς να το δει με τα επιεική στάνταρ μιας εποχής όπου δεν θεωρείται κακό να αναβιώνεις κουτσά-στραβά κάτι το πάλαι ποτέ δοξασμένο.
{youtube}QLI6-2oYDWg{/youtube}
