Jon Balke - Warp

Πιάνο και ηχητικές απεικονίσεις.

Έτσι συστήνεται το Warp και πρόκειται για μια σύντομη, μα εξαιρετικά ακριβολόγα περιγραφή. Όπως πολύ ακριβές είναι και το οπισθόφυλλο του άλμπουμ, γιατί ενώ αρχικά απορείς με τη γκάφα ολάκερης ECM να μην αναγράψει τους τίτλους των 16 συνθέσεων, κατανοείς στο τέλος της ακρόασης πως μόνο για αστοχία δεν πρόκειται: δεν έχουμε 16 ξέχωρα κομμάτια, δηλαδή, μα ένα ενιαίο σύνολο, διαμοιρασμένο σε 16 ας τα πούμε «κεφάλαια».

Αν τα βρίσκετε πολύ εγκεφαλικά όλα τούτα τα παιχνίδια, δεν πέφτετε έξω. Το Warp απευθύνεται πρωτίστως στο μυαλό και δευτερευόντως στην καρδιά. Και αυτό είναι ένα βασικό του μειονέκτημα, ακόμα κι αν έχει φτιαχτεί από έναν εξαιρετικό Νορβηγό πιανίστα, που στην πατρίδα του τον λογίζουν ανάμεσα στις σημαντικές δυνάμεις της επίκαιρης τζαζ σύνθεσης. Ωστόσο, με τέτοιους μουσικούς δεν ξεμπερδεύεις έτσι απλά.

Ο Balke κάνει λοιπόν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα εδώ, τοποθετούμενος σε έναν καμβά από επεξεργασμένους ήχους, τους οποίους έχει επιμεληθεί ο ίδιος, σε συνεργασία με τον Audun Kleive –όλες πάντως οι επιτόπιες ηχογραφήσεις, όπως κι όλη η μουσική την οποία ακούμε, είναι δικά του. Το πιάνο, επίσης, συχνά ακούγεται προετοιμασμένο, δείκτης μιας ευρείας παλέτας πάνω στην οποία διαλέγει να εκφραστεί ο Νορβηγός. Οι δε υπόλοιποι ήχοι που πλαισιώνουν το παίξιμό του (το φανταστικό παίξιμό του, για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι, βλέπε π.χ. το "Slow Spin" ή τη δυσοίωνη αίσθηση που κοινωνεί στην έναρξη το "Heliolatry"), οικοδομούν ένα αραιό και συχνά ανεπαίσθητο φόντο. Ίσως να το προτιμούσα πιο τολμηρό, πιο αδρό τέλος πάντων, δεν μπορώ πάντως να μην παραδεχτώ ότι φτιάχνει ένα ιντριγκαδόρικο περιβάλλον ("Boodle", για παράδειγμα, ή "Kantor"), για όποιον τουλάχιστον παίξει τον δίσκο με ακουστικά ή με ένταση σε ένα πολύ καλό ηχοσύστημα.

Υπάρχει έτσι κάτι το απρόβλεπτο στο όλο πράγμα, στοιχείο που η εν λόγω διακριτικότητα εν τέλει ενισχύει, ακριβώς γιατί τονίζει τη διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα. Στα μέρη μας το εκφράζουμε υπογραμμίζοντας την αξία του ταξιδιού έναντι της Ιθάκης, είναι πάντως παρεμφερής η στόχευση.

Αλλά στο τέλος μένεις με έναν δίσκο που περισσότερο κεντρίζει τις νοητικές σου κεραίες, παρά σου αρέσει. «Ze little gray cells», που έλεγε και ο Ηρακλής Πουαρό, θα μείνουν αρκούντως ευχαριστημένα, μα κάπου στην πορεία θα πρέπει να παραδεχτείς –με κάθε σέβας προς τη μουσική οξυδέρκεια και το εξέχον παίξιμο του Balke– πως τα έπνιξες κανα/δυο χασμουρητά.