Στο πρόσφατο παρελθόν, ο Ian Astbury είχε δηλώσει πως «the albums are dead» και οι Cult είχαν τότε προσπαθήσει να βγάζουν 4-5 τραγούδια ψηφιακά, μέσω της Capsule, προσφέροντάς τα στους οπαδούς ως MP3 ή σε CD/DVD (DualDisc) και 12ιντσο βινύλιο. Η σκέψη αυτή δεν προχώρησε και καλύτερα εδώ που τα λέμε, γιατί έτσι δεν θα είχε φτιαχτεί το Choice Of Weapon (2012): η προηγούμενη κυκλοφορία των Βρετανών rockers και μία από τις καλύτερες δουλειές τους. 4 χρόνια μετά, οι Cult επιστρέφουν και πάλι με τον Bob Rock στην παραγωγή (για 5η φορά), ο οποίος παίζει μάλιστα και μπάσο σε μερικά τραγούδια –κατά την προσφιλή του συνήθεια– καθώς ο επί χρόνια μπασίστας του γκρουπ, Chris Wyse, αποχώρησε πριν τις ηχογραφήσεις του νέου άλμπουμ.
Τα πρώτα 2 τραγούδια, τα "Dark Energy" και "No Love Lost", συνεχίζουν στο hard rock ύφος του Choice Of Weapon –σου αρέσουν, αλλά η μπάντα έχει γράψει και καλύτερα. Το ριφ του “Dance The Night” σε ξαφνιάζει για λίγα δευτερόλεπτα και μετά σου φέρνει στο μυαλό τα 1990s, όταν ακόμα και οι Cult είχαν προσπαθήσει (με το ομότιτλό τους άλμπουμ, 1994), να παίξουν το alternative rock που τότε γνώριζε μεγάλη επιτυχία. Κάπου στο 4ο τραγούδι έχεις πιάσει και το νόημα του Hidden City: οι Βρετανοί κάνουν μια αναδρομή σε όλες τους τις κυκλοφορίες· οπότε, εάν ακούσεις προσεκτικά, θα βρεις στοιχεία προερχόμενα από το Love (1985), το Ceremony (1991) ή το Sonic Temple (1989).
Εκεί όμως που περιμένεις κάποιο up-tempo τραγούδι για να «απογειώσει» το άλμπουμ, έρχεται για αρχή το “Birds Of Paradise” και ακολουθεί λίγο μετά το "Lilies", με τον Ian Astbury να μας δηλώνει για μία ακόμη φορά πόσο τον είχε επηρεάσει ο David Bowie. Tα κομμάτια αυτά, έχοντας ως κύριο όργανο το πιάνο, αφήνουν στον Astbury χώρο ώστε να μας δώσει τις πιο συναισθηματικές του ερμηνείες, κάνοντάς τα έτσι να ξεχωρίζουν στο σύνολο του Hidden City.
Στον υπόλοιπο δίσκο, όλα είναι σωστά τοποθετημένα: ο πάλαι ποτέ thrash ντράμερ John Tempesta (Exodus, Testament) έχει προσαρμοστεί στο ύφος των Cult, ενώ και ο Bill Duffy βρίσκει τον δικό του χώρο σε επιλογές όπως το "G O A T". Σε σύνολο βέβαια 12 τραγουδιών, μου αρέσουν εν τέλει τα μισά –οπότε ίσως αυτή την φορά να λειτουργούσε καλύτερα μια «Capsule», αντί ενός άλμπουμ. Αλλά ακόμα κι αν το Hidden City δεν φτάνει στα επίπεδα του προκατόχου του, λίγη σημασία έχει. Είναι μια ευχάριστη αναδρομή στο Cult παρελθόν, με παρακαταθήκη δυο-τρεις ροκιές στα γνωστά μοτίβα των Βρετανών και δύο φόρους τιμής στον David Bowie που θα ακούσουμε ξανά και ξανά.
{youtube}ERYVZiEOicQ{/youtube}
