London Orion Orchestra - Pink Floyd's Wish You Were Here Symphonic

Διευκρινιστικά και μόνο αγαπητέ αναγνώστη, η παρακάτω δισκοκριτική δεν αφορά σε καμία περίπτωση την ουσία του Wish You Were Here των Pink Floyd: καθώς πλέον οι συνθέσεις του αποτελούν μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, υπεύθυνη να εκφέρει γνώμη είναι μάλλον μόνο η UNESCO. Εδώ λοιπόν πραγματευόμαστε απλά την οπτική με την οποία είδε αυτό το αριστούργημα η London Orion Orchestra, συνοδεία μιας ομάδας μουσικών στους οποίους περιλαμβάνονται (μεταξύ άλλων) ο Rick Wakeman και ο τεράστιος Alice Cooper.

Δεν χρειάζεται να είσαι καλλιτέχνης για να συναισθανθείς τη φόρτιση όσων κλήθηκαν από την ιστορική δισκογραφική Decca για να βάλουν μερικές σύγχρονες συμφωνικές πινελιές στο έργο. Ούτε είναι δύσκολο να νιώσεις την ανατριχίλα εκείνου που βρίσκεται κλεισμένος στα περίφημα Abbey Road Studios –όπου γεννήθηκε το πρωτότυπο άλμπουμ– και προσπαθεί να το ξαναγεννήσει. Κακά τα ψέματα, το βάρος είναι μεγάλο και οι πιθανότητες οι πινελιές αυτές να θεωρηθούν μουτζούρες και το νεογνό να μοιάζει με τέρας, είναι πολλές.

Όντας λάτρης του δίσκου των Pink Floyd, ένιωσα ανακούφιση όταν, μετά τις πρώτες ακροάσεις, βρήκα να απολαμβάνω αυτή τη συμφωνική του εκδοχή. Γιατί μπορεί π.χ. το ομώνυμο τραγούδι να έχει στιγματίσει αναρίθμητες ψυχές στη διαδρομή του ως σήμερα και τα χρώματά του να παραμένουν ανεξίτηλα, ωστόσο η θεατρικότητα που του προσδίδει ο μετρ Alice Cooper, μάλλον τιμή του αποδίδει, παρά το βεβηλώνει. Και μπορεί οι ηλεκτρονικές δυναμικές του “Shine Οn Υou Crazy Diamond” να σε έχουν επανειλημμένα οδηγήσει σε μια παρατεταμένα αλλόκοσμη εμπειρία, αξίζει όμως τον κόπο να ακούσεις μία τόσο καλή συμφωνική ορχήστρα να το απογυμνώνει και να το κάνει γήινο, προκαλώντας σου χαρά και ευεξία. Τέλος, όσο κι αν συγκλονίζει η δραματικότητα της αρχικής ερμηνείας του “Have A Cigar”, άκου έστω και για μία φορά τους στίχους του «τραγουδισμένους» από το φύσημα μιας τρομπέτας: ίσως διαπιστώσεις ότι η μαγεία του ήταν κρυμμένη λίγο βαθύτερα από εκεί που νόμιζες.

Μην παρεξηγηθώ, σε κανέναν δεν θα σύστηνα να ασχοληθεί με τούτο εδώ το άλμπουμ, αν πρώτα δεν ήταν σίγουρος ότι έχει βιώσει όλα τα συναισθήματα που μπορεί να του προσφέρει η αυθεντική ηχογράφηση. Όμως η τέχνη είναι το ομορφότερο κομμάτι της καθημερινής ζωής και είναι καλό να αναπνέει στον καθαρό αέρα και όχι στη φορμόλη. Γι' αυτό, εν κατακλείδι, μόνο εύσημα μπορούμε να δώσουμε στη Decca για την απόφασή της να γιορτάσει την 40η επέτειο του Wish You Were Here με αυτό το τόλμημα και όχι με άλλη μία φλύαρη deluxe έκδοση. Κι ακόμα θετικότερα να αποτιμήσουμε την προσπάθεια όσων καλλιτεχνών σεβάστηκαν στο ακέραιο το αρχικό του μεγαλείο, δίνοντάς του με το ταλέντο τους μια απαλή ώθηση για να συνεχίσει το αιώνιο ταξίδι του.

Τα διαμάντια (πόσο μάλλον όταν είναι τρελά), από όποια γωνία κι αν τα δεις, λάμπουν.   

{youtube}2r30I3OEiMA{/youtube}