Υπάρχει μια φράση κατασκευασμένη από τον Άγγλο φιλόσοφο Μπέρτραντ Ράσελ στα πλαίσια του τρίτομου βιβλίου του Principia Mathematica (1910), που σκοπό είχε να καταδείξει πώς μία πρόταση που ακούγεται λογική, μπορεί να εμπεριέχει έναν παραλογισμό: «Ο βασιλιάς της Γαλλίας είναι φαλακρός». Πολλές μελέτες και διδακτορικά του 20ου αιώνα βασίστηκαν πάνω της, ακριβώς διότι πρόκειται περί ενός επιτυχημένου στοχασμού, που μας δείχνει ότι εστιάζουμε σε λάθος επίκεντρο, αγνοώντας το εμφανές παράλογο: ως γνωστόν, η βασιλεία στη Γαλλία τελείωσε το 1789· η φράση στηρίζεται επομένως στη μνήμη και όχι στην πραγματικότητα –υπάρχουν ακόμα βασιλείς στη Γαλλία, επειδή είχε κάποτε.
Με ρωτάτε λοιπόν αν «ο δίσκος του Πάπα είναι καλός». Ξαναγυρνάω στον Ράσελ για βοήθεια και σας παραθέτω τις 3 θέσεις που κατέγραψε και που κατά τη γνώμη του στηρίζουν το ιδιότυπο της δικής του φράσης.
1. Υπάρχει ένας βασιλιάς της Γαλλίας.
2. Υπάρχει ένας μόνο βασιλιάς της Γαλλίας.
3. Ό,τι κι αν είναι αυτό που είναι βασιλιάς της Γαλλίας, είναι φαλακρό.
Στην περίπτωση μας λοιπόν τα πράγματα τροποποιούνται ως εξής:
1. Υπάρχει ένας δίσκος του Πάπα
Σχολιάστηκε σαν είδηση ήδη από την πρώτη στιγμή και ακούγεται ίσως πιο παράξενο και από τον δίσκο του Ιάπωνα πρωθυπουργού Junichiro Koizumi πάνω στον Elvis (2001). Σε αυτό έπαιξε βέβαια ρόλο και το single-προπομπός "Wake Up! Go! Go! Forward!", που πραγματοποίησε ένα σημαντικό crossover στην ποπ κουλτούρα, σε επίπεδο promo κινησιολογίας. Όμως δεν ήταν κάτι το ρηξικέλευθο. Ο αργεντίνικης καταγωγής Φραγκίσκος (γεννηθείς το 1936) είναι ο 266ός Πάπας της Καθολικής Εκκλησίας και στα σίγουρα ένας από τους πλέον ριζοσπαστικούς ποντίφηκες. Έχει τοποθετηθεί με τελείως διαφορετικές διόπτρες σε θέματα που αφορούν ζητήματα ταμπού για την Εκκλησία (όχι μόνο την Καθολική) όπως το διαζύγιο, οι αμβλώσεις, η ομοφυλοφιλία –ακόμα και τους εξωγήινους έχει δεχθεί ως δυνατότητα. Στα πλαίσια λοιπόν της δημόσιας εικόνας του, που καθόλου τυχαία είναι αυτή του «Χαμογελαστού Πάπα», ο Φραγκίσκος κάνει ακόμα ένα άνοιγμα στη μεγάλη μάζα και στη σύγχρονη κοινωνία, αποφασίζοντας να μιλήσει μέσω της ποπ και μέσω κάποιοων ψευδοέθνικ συμβάσεων.
2. Υπάρχει μόνο ένας δίσκος του Πάπα
Διότι δίσκους έχουν βγάλει και προκάτοχοι του Φραγκίσκου στον παπικό θώκο, όπως λ.χ. ο Ιωάννης Παύλος ο 2ος και ο Βενέδικτος ο 16ος. Μόνο που στις δικές τους περιπτώσεις οι δισκογραφικές καταθέσεις αφορούσαν απλές αποτυπώσεις λόγων και κηρυγμάτων τους. Στα σίγουρα υπάρχει έτσι μόνο ένας μουσικός δίσκος του Πάπα.
Για το Wake Up! έχει επιστρατευτεί ένας άνθρωπος με απόλυτη γνώση των ζητημάτων που πρέπει να μείνουν ισορροπημένα για να μην ρολάρει η κατάσταση προς το γελοίο: ο (φυσικά Ιταλός) παραγωγός Giulio Neroni, ο οποίος έχει μάλιστα περγαμηνές συνεργασίας και με προηγούμενους προκαθήμενους της Καθολικής Εκκλησίας. Για το καθαρά μουσικό μέρος κλήθηκε ο (επίσης Ιταλός) Tony Pagliuca, ένας 1970s prog rocker που έχει τουράρει με μέλη των Van Den Graaf Generator παρακαλώ. Ο τελευταίος δούλεψε πάνω σε 4 γλώσσες, ισπανικά, αγγλικά, πορτογαλικά και φυσικά ιταλικά –προσέξτε εδώ την απουσία των γαλλικών, καθώς οι Παπικοί θεωρούν τη Γαλλία χώρα εχθρική προς το δόγμα τους.
Ο Πάπας βέβαια δεν τραγουδάει. Ο Πάπας μεταφέρει το μήνυμά του μέσω λόγων του που ηχογραφήθηκαν ειδικά για το συγκεκριμένο CD. Μπορεί στο "Wake Up! Go! Go! Forward!" οι ηλεκτρικές, αμερικάνικου ημι-hard rock ύφους κιθάρες να ακούγονται ευκρινώς, αλλά στις υπόλοιπες περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε κυρίως με new age περάσματα ή με επιδερμικά ethnic ανοίγματα (όταν π.χ. οι γλώσσες αφορούν τη Λατινική Αμερική). Ο Πάπας ομιλεί καθαρά, μα ακούγεται σχεδόν ως ήρωας του Μάρτιν Σκορσέζε όταν επιλέγει τα αγγλικά· φυσικά είναι άψογος στα ιταλικά, όπως φυσικά και στη μητρική του γλώσσα, τα ισπανικά. Επιστρατεύονται επίσης κάποιες γυναικείες φωνές τύπου X-Factor (καθαρές μεσαίες και δυνατές ψηλές νότες, δηλαδή) και μια χούφτα χορωδίες.
Το αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν έχει σχέση με γελοιότητες τύπου Παπαροκάδες που είχαμε στην ημεδαπή στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Παράλληλα, όμως, απέχει από τη συντηρητική μεν/άκρως καλαίσθητη δε ανάλογη κατάθεση του Παναγιότατου Αρχιεπισκόπου Τιράνων Αναστάσιου Μία Άλλη Άποψη (2006), δίσκου ενδεδυμένου με κλασικότροπες κιθάρες όπως και με θέματα από το έργο του Μπαχ.
3. Ό,τι κι αν είναι αυτό που έβγαλε ο Πάπας, είναι δίσκος
Όχι, δεν είναι. Για τελειωμένους λάτρεις του Παπισμού (ο υπογράφων) μπορεί να είναι, για μελετητές της εγκοσμιότητας του Καθολικισμού (ο υπογράφων) στα σίγουρα είναι, για συλλέκτες δίσκων κονταροχτυπημένων με τη λογική (ο υπογράφων) είναι και παραείναι, για τους μιλιούνια Καθολικούς ανά την υφήλιο είναι –και μάλιστα τον αγοράζουν ως ζεστή τυρόπιτα, μαθαίνω. Αλλά για έναν ακροατή μουσικής, δεν είναι. Το ότι είναι αξιοπρεπές το αποτέλεσμά του, δεν αρκεί να το κατατάξει στην καθαρόαιμη μουσική δισκογραφία. Το κάνει απλά ένα παράξενο αντικείμενο συγγενικό μαζί της, που ίσως στο μέλλον το δούμε να γίνεται «κλασικό».
Υ.Γ. #1: Να ευχαριστήσω και δημοσίως τον φίλο και άοκνο σκαπανέα της δισκογραφίας Δημήτριο Κουρούση που κατάφερε (εκεί όπου άλλοι βρήκαν βράχο και τέφρα) να ανασύρει τον δίσκο σε λιγότερο από 24 ώρες μετά το σχετικό αίτημά μου.
Υ.Γ. #2: Αν το Βατικανό έβγαζε το Wake Up! και σε βινύλιο (κυκλοφορεί σε CD και digital format) θα μιλούσαμε στα σίγουρα για τον πιο χίπστερ Πάπα στην ιστορία.
Υ.Γ. #3: In Pope we Trust!
{youtube}6FsQiGcQ4v8{/youtube}
