Η αποχώρηση των Shawn Drover και Chris Broderick (ντραμς και κιθάρα) τον Νοέμβριο του 2014 δεν νομίζω να στεναχώρησε κανέναν οπαδό των Megadeth. Αντίθετα, τόνισε λίγο το ενδιαφέρον για το συγκρότημα, καθώς έντονες υπήρξαν οι φήμες για επιστροφή των Nick Menza (ντραμς) και Marty Friedman (κιθάρα): κάτι που συζητιέται χρόνια, καθώς θα αναβίωνε την εποχή από το Rust In Peace (1990) μέχρι το Cryptic Writings (1997). Και η αλήθεια είναι ότι ο Dave Mustaine το προσπάθησε το reunion, ειδικά μάλιστα ο Menza ήταν «με το ένα πόδι» πίσω. Αλλά κάπου στην πορεία, οι συζητήσεις δεν έφεραν αποτέλεσμα. Έτσι, ανακοινώθηκε ως νέος ντράμερ ο Chris Adler των Lamb Of God και ο Kiko Loureiro των Angra ως νέος κιθαρίστας.
Για μία ακόμη φορά, λοιπόν, ο Mustaine πήρε «παιχταράδες» στο συγκρότημά του. Παιχταράδες ήταν βέβαια και ο Chris Broderick, ο Glen Drover, και γενικότερα όσοι στάθηκαν δίπλα του από το 2004 και μετά. Κανένας τους όμως δεν άφησε «στίγμα» στους Megadeth. Θα μπορέσουν άραγε αυτά τα νέα μέλη να κάνουν τη διαφορά;
Το πρώτο δείγμα της δουλειάς τους το ακούσαμε τον Οκτώβριο του 2015, όταν δόθηκε στη δημοσιότητα το “Fatal Illusion”. Το οποίο, ενώ ξεκινάει κάπως αδιάφορα, αλλάζει τέμπο στη μέση και γίνεται ένα γρήγορο τραγούδι, με ωραίο σόλο εκ μέρους Kiko Loureiro. Επόμενο που ακούσαμε, το “The Threat Is Real” –πρώτο πλέον στην tracklist του Dystopia, με τα φωνητικά της Ιορδανής Farah Siraj στο intro και τον Loureiro να παίζει κιθάρα σε ανατολίτικους ρυθμούς, δίνοντας το κάτι παραπάνω. Το ομώνυμο "Dystopia", πάλι, αναδεικνύεται σε καθαρά συναυλιακό κομμάτι, μας κάνει όμως εντύπωση όχι τόσο για το σόλο του, όσο για τις ρυθμικές κιθάρες: η μία συμπληρώνει την άλλη, θυμίζοντας καλές εποχές των Iron Maiden.
Ήδη λοιπόν με τα πρώτα 3 τραγούδια, το Dystopia έχει αφήσει πίσω του την «πατάτα» του Super Collider (2013), δείχνοντας ότι, ακόμα και μετά από 15 κυκλοφορίες, ο Mustaine εξακολουθεί –όταν θέλει– να έχει έμπνευση. Ειδικά όταν ακούς το "Poisonous Shadows": ακουστικές κιθάρες στην αρχή από τον Loureiro, πιάνο στο κλείσιμο, ξανά συμμετοχή από τη Siraj, χτίζουν ένα mid-tempo τραγούδι στο οποίο ο Mustaine συνεισφέρει τα καλύτερα εδώ και χρόνια φωνητικά του. Το Dystopia βρίσκει έτσι τους Megadeth να επιστρέφουν στο πιο σκληρό τους ύφος, μακριά από το ραδιοφωνικό στυλ με το οποίο προσπάθησαν να φλερτάρουν επί Super Collider. Ο δε Mustaine κλείνει εμφανώς το μάτι στο παρελθόν, διασκευάζοντας το “Foreign Policy” των Fear και θυμίζοντάς μας το αποτυχημένο project MD.45 που είχε κάποτε κάνει με τον κιθαρίστα/τραγουδιστή τους, Lee Ving.
Μέχρι τώρα δεν έχουν αναφερθεί καθόλου ο Chris Adler και ο David Ellefson. Ο λαλίστατος Mustaine είπε τις προάλλες ότι ο τελευταίος ήταν απασχολημένος με τους Metal Allegiance (οι οποίοι έβγαλαν έναν ομώνυμο δίσκο μέσα στο 2015). Συμπλήρωσε μάλιστα, χαριτολογώντας, ότι του πέρασε από το μυαλό μήπως να ψάξει και για μπασίστα –ένα εμφανές καρφάκι για τον Ellefson... Για τον Adler, δεν ήμουν σίγουρος εάν το στυλ του θα ταίριαζε 100% στους Megadeth. Παίζει πάντως κάπως συγκροτημένα, μόνο στο “Empire” μου δίνει την εντύπωση ότι πάει να κάνει τα «δικά του», και πάλι όμως για ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Χάρη στο Dystopia, άκουσα ξανά την πρώτη κυκλοφορία των Megadeth με τον Glen Drover, το United Abominations (2007) καθώς και την πρώτη δουλειά τους με τον Chris Broderick, το Endgame (2009). Διαβάζω και τις αντίστοιχες κριτικές –πάρα πολύ καλές και για τα δύο, άλλωστε κι εγώ το είχα αποθεώσει τότε το United Abominations. Πλέον όμως, δεν μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. Και το ίδιο πιστεύω θα συμβεί και με το Dystopia: αρκετές κριτικές είναι αποθεωτικές και εμένα μου άρεσε. Γιατί έχει ποικιλία, έχει έμπνευση, έχει συναυλιακά τραγούδια, μα και μια διάθεση να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό (με πιάνο, ακουστικές κιθάρες κτλ). Δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα αντέξει στον χρόνο, τι εντύπωση θα κάνει όταν πια περάσει ο αρχικός ενθουσιασμός. Πάντως το "Poisonous Shadows", θα το ακούω ξανά και ξανά…
{youtube}3-d6LFLpBvw{/youtube}
