Coldplay - A Head Full Of Dreams

Πλοηγούμενος αναίτια σε ένα αχανές πλέγμα μουσικών ιστοσελίδων και έχοντας κατά νου να φτάσει επιτέλους η παρούσα κριτική στο mailbox του αρχισυντάκτη, πριν εκσφενδονίσει το φωτόσπαθο που απειλητικά κραδαίνει προς το μέρος μου ως έξαλλος Ben Solo (σημ. αρχισυντάκτη: μη μου μιλάς για αυτό το όνειδος των Τζεντάι), βρέθηκα να παρακολουθώ τη μαρτυρία του περκασιονίστα των Coldplay, Will Champion, για το πώς ο David Bowie απέρριψε την πρόταση του Chris Martin να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον τομέα των φωνητικών για μια τριμερή σύνθεση που δούλευε η μπάντα, με το γλαφυρά ειλικρινές «it's not a very good song, is it?». Ήταν μια καλλιτεχνική χυλόπιτα μεγατόνων εκ μέρους του πρόσφατα εκλιπόντος Δούκα προς τους U2-των-φτωχών, που ταιριάζει γάντι στο A Head Full Of Dreams. Παρέχοντας, συνάμα, ιδανικό έναυσμα ώστε να αποδομηθεί χωρίς ενδοιασμούς το περιεχόμενό του.

Αν και δεν είναι δύσκολο να ψέξει κανείς τους Coldplay για την έμφυτη τάση τους να παράγουν προκάτ και χωρίς φινέτσα μουσική όταν θα μπορούσαν να πράττουν ακριβώς το αντίθετο, θα πρέπει να σταθούμε στο γεγονός πως, όντως, αυτή η μπάντα έχει γράψει τρεις αληθινά αξιόλογους δίσκους. Τα Parachutes (2000), A Rush Of Blood To The Head (2002) και Viva La Vida Or Death And All His Friends (2008) αποτελούν ολοκληρωμένα σύνολα με ιδιοφυείς μέσα στην απλότητά τους συνθέσεις, οι οποίως δικαίως εκτόξευσαν τους Chris Martin & Co. στη στρατόσφαιρα της επιτυχίας, με δεκάδες εκατομμύρια πωλήσεις και ένα τσουβάλι βραβεία –ενδεικτικά όλα ενός σπάνιου κατά τα '00s φαινομένου ανυπέρβλητης crossover δυναμικής.

Δυστυχώς για τους Βρετανούς σούπερ σταρ, για κάθε A Rush Of Blood To The Head υπάρχει κι ένα Χ&Υ (2005) να αφαιρεί αίγλη στα μάτια των μουσικόφιλων. Κι αν το Mylo Xyloto (2011) υπήρξε ένα ανώδυνα ιδιόμορφο πείραμα στον απόηχο του Viva La Vida και το Ghost Stories (2014) ένα «φεστιβάλ χασμουρητού» –όπως έγραψε εδώ όλο μπρίο και φαντασία ο Τάσος Μαγιόπουλος– τότε το A Head Full Of Dreams αποτελεί το ναδίρ της μουσικής πορείας της μπάντας: ένα βεβιασμένο και ανέμπνευστο comeback, χωρίς αιτία ύπαρξης.

Ήταν φαίνεται τέτοιος ο αρνητικός απόηχος του Ghost Stories και τόση η συνεπακόλουθη πίεση να σώσουν οι Coldplay τα προσχήματα, ώστε κρίθηκε επιτακτική μια επιστροφή βουτηγμένη στη θετική ενέργεια μιας ανεκδιήγητα ψευδεπίγραφης πνευματικότητας, μπολιασμένης μέχρι τα μπούνια σε μια ζεν μπουρδολογία, η οποία καθιστά τον Chris Martin υπέρτατο οπορτουνιστή: συναισθηματικά συντεταγμένος με τις δημογραφικές αναλύσεις της δισκογραφικής του και με γκλάμορους μα κενές περιεχομένου συμμετοχές (Beyoncé, Noel Gallagher, Barack Obama, Gwyneth Paltrow, μεταξύ άλλων), απομένει εδώ με την προσδοκία ενός τάχα υφολογικού πλουραλισμού... Ίσως δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει βέβαια το όλο εγχείρημα από κάποιον που στο παρελθόν δήλωσε δημόσια παρθένος, πιστός καθώς ήταν στο κατά Britney Spears ευαγγέλιο, στη συνέχεια υπήρξε σύζυγος της πλέον κρυόκωλης καλλονής του σύγχρονου σινεμά και τώρα είναι, κατά κύριο λόγο, ένας friend-zoned πολυεκατομμυριούχος wannabe ακτιβιστής. 

Όταν όμως ο ίδιος παραλληλίζει τη δισκογραφία των Coldplay με τη σειρά ταινιών του Harry Potter, αφήνοντας υπονοούμενα πως το 7ο αυτό άλμπουμ θα είναι και το τελευταίο, γίνεται σαφές πως δεν υπάρχει σωτηρία. Πόσο μάλλον αφού θα έκανε ακόμα και τον George Lucas να κοκκινίζει από ντροπή για το οικτρό cgi του βιντεοκλίπ για το "Adventure Of A Lifetime", το οποίο –σαν concept και εκτέλεση– αποτελεί ευθεία παραβολή των μαϊμουδισμών στους οποίους επιδίδεται πλέον το συγκρότημα.

Εν απουσία λοιπόν των εύσχημων, α-λα-Edge κιθαρισμών του Jonny Buckland και εκείνης της Μεγάλης Ποπ που οριοθετούσε τη ζεύξη αυθεντικής μελαγχολίας και έμφυτης αισιοδοξίας, αυτό που απομένει εδώ είναι μια πελώρια επιτήδευση, συνοδεία μιας αμφισβητούμενης ροπής προς μια στεγνά εμπορική ποπ, χωρίς τη συνθετική μαγιά που θα συγκάλυπτε τη διαρκή τάση των Coldplay να δανείζονται στοιχεία τρίτων. Αποτέλεσμα, ένα καλειδοσκοπικό περιβάλλον προσβλητικά τετριμμένης ποπ, για το οποίο δεν υπάρχουν ελαφρυντικά.

{youtube}QtXby3twMmI{/youtube}