(ήχος τηλεφώνου)
Έλα ρε Chris, τι γίνεται; Χαθήκαμε ρε αδερφέ, χρόνια και ζαμάνια. Καταλαβαίνω, είχες τρεχάματα, υποχρεώσεις, σύζυγο, παιδιά, σούξου-μούξου μανταλάκια και χίλια ακόμα διαόλια, πού να με θυμηθείς κι εσύ. Και το κάνανε και για μένα δύσκολο να σηκώσω το τηλέφωνο και να σε ενοχλήσω.
Όλα ήταν πιο απλά και χαλαρά πίσω στο 1999, όταν ακόμα δεν σας ήξερε ούτε η μανούλα σας και καθόμασταν κι αράζαμε όλοι μαζί, ακούγοντας τα δύο πρώτα ΕΡ σας. Για την ιστορία θέλω να ξέρεις πως η ομορφιά του “See You Soon” ποτέ δεν έχασε τη λάμψη της στα δικά μου μάτια. Μετά βέβαια εσύ και οι υπόλοιποι Coldplay θα κυκλοφορούσατε το ντεμπούτο σας, θα βγάζατε και 4 singles μέσα από αυτό και δωσ’ του κλιπάκια στο MTV, συνεντεύξεις και συναυλίες –όλα σημάδια μιας μπάντας σε άνοδο. Όταν πια είχε έρθει η ώρα να βγάλετε και το δεύτερο άλμπουμ ήσασταν ήδη «household names», που λένε και οι Άγγλοι.
Από εκείνες τις μέρες βέβαια πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι: η πορεία σας είχε τα πάνω και τα κάτω της (καλά βρε παιδάκι μου, τι ήταν εκείνο το X&Y, δηλαδή σοβαρά τώρα;), αλλά εμπορικά το βελάκι έδειχνε μονίμως προς τα πάνω. Γίνατε τα χρυσά παιδιά της βρετανικής σκηνής, όσο κι αν κάποιοι σας σνομπάρανε γιατί πλέον παρα-ήσασταν μαζικοί (και άρα όχι το δικό τους κρυμμένο μυστικό, για το οποίο μπορούσαν να περηφανεύονται εξυπναδίστικα). Διάβασα που λες κάπου για το νέο σας δισκάκι και είπα να ρίξω ένα αυτί, έτσι φορ ολντ ταϊμς σεϊκ βρε αδερφέ.
Μπαίνει το “Always In My Head” στα ηχεία, θυμίζοντας κλίμα και εποχές Parachutes, και λέω «ώπα, τι έχουμε εδώ; Επιστροφή στις πρώτες μέρες;». Με έπιασε και λίγο το συναίσθημα, αναμνήσεις κατέκλυσαν τον εγκέφαλο, καταλαβαίνεις τώρα –δεν μπορούσα να είμαι και πολύ αντικειμενικός. Συνεχίζει το “Magic”, τυπική αρχή Coldplay σκέφτομαι, αναφωνώντας «Πάμε μωρή αρρώστια Χρηστάρα, δώσ’ τα όλα για την κλιμάκωση, να χάσουμε το μυαλό μας!». Όμως με απογοήτευσες ρε Χρηστάρα... Με απογοήτευσες πολύ, γιατί εγώ περίμενα κορύφωση και τελικά κατέληξα να ακούω κοντά 5 λεπτά το ίδιο επίπεδο κατασκεύασμα. Βαρέθηκα ρε bro, ντρέπομαι αλλά θα στο πω... Εγώ για γύρο του θριάμβου ήρθα και τελικά βρέθηκα να συμμετέχω σε φεστιβάλ χασμουρητού.
Ας μιλήσουμε ειλικρινά, δεν είχατε και πολλές σοβαρές συνθετικές ιδέες εξ αρχής, έτσι δεν είναι; Φαίνεται άλλωστε και από το αποτέλεσμα. Κάποια τραγούδια προσπαθούν να φτιάξουν κάτι από το τίποτα, κάποια άλλα παίρνουν μια συμπαθητική αρχική έμπνευση και την ξεχειλώνουν σε πεντάλεπτες/εξάλεπτες/επτάλεπτες (μπορώ να συνεχίσω και άλλο) διάρκειες, ευνουχίζοντας την όποια δυναμική προσπαθούσαν να χτίσουν. Και τελικά (κι ενώ διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το αν πήρα κι έναν υπνάκο ενόσω έπαιζε το GhostStories) έρχεται το “A Sky Full Of Stars” να ξεχωρίσει. Όχι επειδή είναι κανά “Karma Police”, αλλά γιατί είναι ένα εύηχο εμπορικό τραγούδι, που, έτσι όπως περιτριγυρίζεται από άνθρακες φαντάζει στα αφτιά σου ωσάν αποκάλυψη. Τι έγινε ρε Χρήστο; Γιατί ρε Χρήστο; Εγώ είχα όνειρα ρε Χρήστο, γιατί, γιατί, γιατί...
Από ότι φαίνεται σε πήρε πολύ απο κάτω ο χωρισμός με τη Gwyneth –ήσασταν και χρόνια μαζί, το κατανοώ. Αν και να ξέρεις, εμείς ποτέ δεν τη συμπαθήσαμε την παλιοσνομπαρία. Σιγά κυρά μου, ποια είσαι στην τελική;! Τελοσπάντων, παρασύρθηκα. Το θέμα είναι ρε Χρηστάκο πως δεν πολυ-ακούγεται αυτό το GhostStories... Ούτε από wannabe κουλτουρέ γκομενίτσα με δήθεν ευαισθησίες, από εκείνες που κυνηγάγαμε παρέα ως φοιτηταριά, θυμάσαι; Άτολμο, άχρωμο, φοβισμένο, ε και γενικά λίγο ντεκαυλέ είναι ρε φίλε, θα στο πω, δεν κρατιέμαι!
Δεν βαριέσαι όμως, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Εδώ που τα λέμε ούτε καν της καριέρας σας δεν ήρθε. Απλά ρε παιδάκι μου, να χαρείς ό,τι αγαπάς, πάρε εκεί κανένα Eno ή κάποιον παρόμοιου επιπέδου για το επόμενο, όπως είχες κάνει με το VivaLaVida. Γιατί δεν πάμε καλά Χρηστάκο, δεν πάμε καθόλου καλά αν συνεχίσουμε έτσι...
{youtube}zp7NtW_hKJI{/youtube}
