Moonspell - Extinct

Στον αθλητισμό, πολλές ομάδες έχουν στο ρόστερ τους και έναν-δυο βετεράνους αθλητές, ξέροντας ακριβώς τι να περιμένουν από αυτούς: ένα ποιοτικό 20άλεπτο (εάν μιλάμε για ποδόσφαιρο), στο οποίο με μια κίνησή τους, μία πάσα, ένα κερδισμένο φάουλ, μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Δεν ξέρω εάν αρμόζει να χαρακτηρίσουμε τους Moonspell βετεράνους –βρίσκονται μεν 20 χρόνια στα πράγματα, αλλά έχουν νομίζω πολλά ακόμα να δώσουν– πάντως χρειάστηκαν μόλις 3 λεπτά στο “La Baphomette” για να μου (απο)δείξουν ότι ακόμα έχουν το «κάτι» που τους ανεβάζει ένα επίπεδο παραπάνω από τα υπόλοιπα συγκροτήματα του gothic metal ύφους.

Η προηγουμένη κυκλοφορία των Πορτογάλων, το διπλό Alpha Noir / Omega White (2012) με είχε διχάσει. Στο μεν Alpha Noir το τραγούδια είχαν επιρροές από Bathory, King Diamond, Metallica, Testament, ενώ στο Omega White αναφέρονταν στους Type O Negative και Sisters Of Mercy· όπως είχα γράψει τότε, μου άρεσε περισσότερο το bonus CD Omega White, παρά το «κανονικό» τους Alpha Noir. Στο Extinct, όμως, ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να επιτύχουν: μια «γοτθικής» αισθητικής κυκλοφορία, με τον Fernando Ribeiro να εναλλάσσεται στα καθαρά και brutal φωνητικά, και με έντονη την παρουσία του Pedro Paixão στα keyboards & samples, να δίνει έναν ανατολίτικο ρυθμό στις περισσότερες στιγμές.

Το ξεκίνημα γίνεται με 3 up-tempo τραγούδια, με το καλύτερο από αυτά να είναι το “Medusalem”, το οποίο θα μπορούσε να ανήκει και στο ρεπερτόριο των Sisters Of Mercy. Μετά λίγο ρίχνουν τους ρυθμούς στο “Domina”, για να ακολουθήσει το “The Last Of Us” με το αρχικό ριφ να θυμίζει HIM. Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι καλά, αλλά δεν κυμαίνονται στο ίδιο επίπεδο με τα 5 πρώτα. Και μετά, 2 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, φτάνει η ώρα του “La Baphomette”: πιάνο, ο Ribeiro να απαγγέλει στα γαλλικά σχετικά με τη Μπαφομέτ κι εμείς να μεταφερόμαστε κάπου «σκοτεινά», με τη βοήθεια και του εξωφύλλου βέβαια, που για μία ακόμη φορά το έχει σχεδιάσει ο Seth Siro Anton (Σπύρος Αντωνίου-Septic Flesh).

Στο Extinct οι Moonspell κατάφεραν λοιπόν να πετύχουν την ισορροπία ανάμεσα στη μελωδία, στην επιθετικότητα και στα gothic στοιχεία που ήθελαν να έχουν. Υπάρχουν τα 3 πρώτα τραγούδια, τα οποία προσφέρονται για live καταστάσεις, υπάρχουν μερικά πιο ατμοσφαιρικά στιγμιότυπα και υπάρχει και το κατάλληλο κλείσιμο με το “La Baphomette”. Μπορεί να είναι πράγματι πια «βετεράνοι», αλλά δίχως περιττά πράγματα και χωρίς τίποτα το εξωπραγματικό, είναι ακόμα ικανοί να μας προσφέρουν στιγμές μαγείας.

{youtube}KXWMYmNcUqI{/youtube}