Μια ματιά στο εξώφυλλο του Alone In The Universe αρκεί για να καταλάβεις τι παίζει εδώ: το... ούφο είναι στη θέση του, η αισθητική παραμένει άθικτη, το όνομα, όμως, στο πάνω μέρος μας εξηγεί ότι ναι, οι Electric Light Orchestra τον φτιάξανε τον δίσκο, αλλά πλέον οι ELO είναι ο Jeff Lynne. Κι εκείνος βρίσκεται εκεί, μας γυρνάει την πλάτη αγναντεύοντας το υπερπέραν, αγέραστος ως άλλος Ντόριαν Γκρέυ.
Όλα ίδια, λοιπόν; Όλα όπως τα ξέραμε; Ναι, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα: 10 τραγούδια συν 2 bonus στη deluxe έκδοση, όλα τους εκπέμπουν το σήμα που πάντα εξέπεμπε ο Jeff Lynne. Σα να μην έχουν περάσει 14 χρόνια από τον τελευταίο ELO δίσκο, σαν μην έχουν κυλήσει 4 (και βάλε) δεκαετίες από τότε που ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι μόνο στις συνθέσεις, αλλά και στον ήχο-σήμα κατατεθέν του: εκείνη τη χαρακτηριστική αντήχηση στα τύμπανα, τις κιθάρες που είναι σα να βγήκε ο George Harrison από τον τάφο για να τις παίξει, τα φαλσέτο φωνητικά στο παρασκήνιο και όλα τα υπόλοιπα.
Θα έπρεπε (να περιμένουμε) να έχουν αλλιώς τα πράγματα άραγε; Είναι δηλαδή «θεμιτό» να ζητάμε από έναν άνθρωπο που διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής του να μάς εκπλήξει με τα νέα του τραγούδια; Νομίζω πως όχι μόνο δεν είναι έτσι, αλλά θα έπρεπε να αισθανόμαστε και ευτυχείς που ένας μουσικός όπως ο Lynne αποφάσισε να επανενεργοποιηθεί. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ασφαλώς, ότι η κριτική μας στάση απέναντί του θα πρέπει να καμφθεί. Πώς να αγνοήσουμε άλλωστε ότι το “When I Was A Boy, πρώτο κομμάτι (και πρώτο σινγκλ) του άλμπουμ, έχει ξαναγραφτεί μυριάδες φορές στην ιστορία της ποπ μουσικής –κάποιες μάλιστα από τον ίδιο τον Lynne; Πώς να μην γκρινιάξουμε που αρκετά από τα υπόλοιπα τραγούδια μοιάζουν να έχουν προκύψει ως ασκήσεις πάνω σε παλιά κλέη; Ή πώς να μην απορήσουμε που το πέρασμα όλων αυτών των χρόνων δεν έχει αμβλύνει καθόλου τη συχνά παιδιάστικη στιχουργική του;
Παρά ταύτα, στη διαδρομή της ακρόασης του Alone In The Universe υπάρχουν αρκετά πράγματα ικανά να επαναβεβαιώσουν την εμπιστοσύνη μας στην τραγουδοποιία του βετεράνου Βρετανού. Συναντά κανείς πολλούς μελωδικούς και ενορχηστρωτικούς γάντζους εδώ και συνολικά τούτα τα τραγούδια χαίρουν άκρας υγείας: ό,τι μένει να χάσκει στον στιχουργικό τομέα, συνήθως εξισορροπείται από τη μουσική. Επιπλέον, υπάρχουν 2-3 κομμάτια που αποδεικνύονται λίρες εκατό για το άλμπουμ, όπως το γκρουβάτο “When The Night Comes” και το ξέχειλο από ηχητικό μέλι “One Step At A Time”.
ΟK, ο Jeff Lynne έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τον οποίο, μάλιστα –αν κρίνουμε από όσα ακούμε εδώ– αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει. Επαναλαμβάνω, πάντως, ότι το πρόβλημα είναι δικό μας, στην περίπτωση που περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Αν θέλουμε λοιπόν να πάρουμε μία ακόμα γεύση της τέχνης και της καπατσοσύνης του, στο Alone In The Universe υπάρχει σεβαστή ανταμοιβή. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τούτος ο τύπος συνεργάστηκε κάποτε με τους απόλυτους ήρωές του, τους Beatles, καταφέρνοντας όχι μόνο να μην επισκιαστεί, μα να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Μιλάμε για μεγάλο αλάνι, όχι αστεία.
{youtube}NfX1A4do_Wo{/youtube}
