Grimes - Art Angels

Είναι γεγονός ότι το κραυγαλέο φλερτ της Grimes με την αποκαλούμενη «εμπορική ποπ» στον τελευταίο της αυτόν δίσκο, δοκιμάζει την ευελιξία του παραδοσιακού Έλληνα μουσικόφιλου. Του ακροατή δηλαδή που αποζητά την ηχητική «καθαρότητα» και αδυνατεί να αποδεχτεί τη μολυσματική επίθεση αυτού του ...επικίνδυνου mainstream ιού στη μουσική του.

Αποτελεί όμως επίσης γεγονός ότι ο εν λόγω μουσικόφιλος έχει αρκετά να χάσει, εάν παραμείνει εγκλωβισμένος στη ζώνη ασφαλείας του και δεν δώσει ευκαιρίες σε αυτόν εδώ τον δίσκο. Διότι, περισσότερο από κάθε προηγούμενη δουλειά της 27χρονης Claire Boucher, το Art Angels επενδύει στις καθαυτές συνθέσεις και επιδεικνύει μια tracklist εντυπωσιακά μεστή, πλούσια σε εκπληκτικές ποπ στιγμές.

Σε σύγκριση με το –επίσης πολύ καλό– breakthrough album της Visions (2012), ο νέος δίσκος επιλέγει να μην έχει και τόσο συμπαγή αισθητική. Αντ' αυτού, το Art Angels αγκαλιάζει ετερόκλητες μουσικές τάσεις, σαν ένα κολάζ αναφορών με κοινό παρονομαστή την προσβάσιμη ποπ και με ικανή και αναγκαία συνθήκη τη στιβαρή μελωδική υπόσταση. Το τελευταίο, μάλιστα, συμβαίνει σε τέτοιον βαθμό σε ορισμένες περιπτώσεις, ώστε θα έλεγε κανείς ότι τα αντίστοιχα κομμάτια του Visions μοιάζουν φτωχά στη σύγκριση.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το "Flesh Without Blood", κορυφαίο δείγμα ευθύβολης ποπ και βέβαια άπαιχτο single, το οποίο εύκολα σκαρφάλωσε στις κορυφαίες θέσεις με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που μας άφησε. Ή το συναρπαστικό "Kill V. Maim", έναν alternative χορευτικό οδοστρωτήρα με ένα εκ των πλέον εθιστικών ρεφρέν της χρονιάς. Ή, αντίστοιχα, τα "California" και "REALiTi", τα οποία με τις θαυμάσιες μελωδίες τους συμπληρώνουν το καρέ των highlights του δίσκου –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι γεμάτος από καλά κομμάτια.

Πέρα από την εμφανή αναβάθμιση της Grimes ως συνθέτριας, όμως, θα πρέπει να της αναγνωρίσουμε και το ταλέντο της στην κονσόλα. Η Καναδέζα ανέλαβε μόνη της ολόκληρη την παραγωγή, καταφέρνοντας να συνδυάσει τα ασυνδύαστα και να παράξει έναν ήχο απόλυτα πολυσυλλεκτικό, όπως αναφέραμε και πριν. Ίσως δεν είναι εύκολο να την παρακολουθήσει κάποιος που δεν έχει γαλουχηθεί από παιδί με την anime αισθητική, που δεν έχει ακούσει ποτέ για cyber goth και k-pop ή που δεν έχει επαφή με τα trap parties τα οποία συμβαίνουν εκεί έξω. Και είναι ως έναν βαθμό εύλογο, βέβαια, μετά από όλα αυτά να κατηγορήσει κανείς το Art Angels για μια κάπως αποπροσανατολισμένη, arty-farty προσέγγιση. Αυτή είναι όμως η εποχή που διανύουμε και ο δίσκος είναι εναρμονισμένος μαζί της όσο λίγοι –κάτι που έχει την αξία του.

Το μεγαλύτερο προσόν, λοιπόν, του Art Angels είναι ότι αποτελεί ό,τι λέμε «πρόταση». Πρόταση φρέσκια και απολαυστική, αν ακουστεί απενοχοποιημένα. Πρόταση η οποία αγνοεί τα indie στεγανά και επενδύει στις καλές μελωδίες. Πρόταση που «συμβαίνει τώρα» και συνδιαλέγεται χωρίς κόμπλεξ με την εμπορική μουσική. Μέσα από τέτοια γεφυρώματα και από καλλιτέχνες που κινούνται στο μεταίχμιο, άλλωστε, εξελίσσεται η τελευταία. Γι' αυτό και η Grimes, μαζί με την FKA Twigs, αποτελούν τις πλέον ουσιαστικές 2010s φωνές της γυναικείας ποπ, τη δεδομένη στιγμή.

{youtube}Tv9YoYCKNoE{/youtube}