To 2013 ήταν δύσκολο να ξεφύγεις από τις μελωδίες των Disclosure. Το τότε άλμπουμ τους Settle αποτελούσε (και ακόμα αποτελεί) τον ορισμό του πώς ένα ντεμπούτο που πιάνει τις τάσεις της εποχής του, μπορεί να εκτινάξει τη φήμη ενός σχήματος που έρχεται από το πουθενά. Το πρώτο του single "Latch" είχε έναν σχετικά άσημο (τότε) Sam Smith στα φωνητικά, αλλά και έναν παλμό-δυναμίτη, που σου κολλούσε στο κεφάλι και απλά δεν δραπέτευες από τη δίνη του. Και δεν ήταν η μοναδική στιγμή που χάρισε στο Settle φήμη, μιας και ολόκληρος ο δίσκος είχες την εντύπωση πως ήταν γεμάτος με εν δυνάμει singles. Δεν είναι τυχαίο ας πούμε πως ένα από τα πιο γνωστά του άσματα, το "When A Fire Starts To Burn", δεν κυκλοφόρησε ποτέ ως επίσημο single.
To ντεμπούτο λοιπόν των αδερφών Howard & Guy Lawrence ήταν ηχητικός κομήτης, ο οποίος ταξίδευε με πολλά χιλιόμετρα μουσικής ταχύτητας, ανεβάζοντας το προφίλ τους σε επίπεδα αστέρων. Από τότε το συγκρότημα ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο, έπαιξε σε sold-out αρένες και σε μερικά από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ και κέρδισε και μία υποψηφιότητα για Grammy. Δύο χρόνια μετά, το θεωρητικά «δύσκολο» δεύτερο άλμπουμ είναι εδώ και φαίνεται πως η συνταγή παραμένει ίδια. Εξάλλου ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις. Βέβαια το ντουέτο χρησιμοποίησε τη νεοαποκτηθείσα φήμη του ώστε να προσελκύσει και κανα-δυο μεγαλύτερα ονόματα ως καλεσμένους, με τους Weeknd, Lorde και Miguel να ξεχωρίζουν εύκολα στην πρώτη ματιά.
Το Caracal ξεκινάει με γκολ από τα αποδυτήρια, καθώς το “Nocturnal” δείχνει να εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο το momentum που διαθέτει ο Abel Tesfaye μετά τη σαρωτική επιτυχία του “Can't Feel My Face”, μιας και η σύνθεση είναι κομμένη και ραμμένη στα φωνητικά μέτρα του.
Η συνέχεια, εξίσου εντυπωσιακή: το “Omen” φέρνει για δεύτερη φορά τον Sam Smith σε δίσκο των Disclosure, ο οποίος, παρ'όλο που δεν πιάνει τα επίπεδα εθιστικότητας του “Latch”, παραδίδει μια σύνθεση η οποία σου μένει. Το “Hourglass” ανεβαίνει με τη συμμετοχή της LION BABE, ενώ ο Kwabs –που είναι πιο γνωστός από την προαναφερθείσα– δείχνει να ξεπετάει στα γρήγορα μια ερμηνεία που δεν προσφέρει και πολλά στο τελικό αποτέλεσμα του “Willing & Able”. To “Magnets”, με τη φωνή της Lorde να το στολίζει, είναι σύνθεση η οποία κερδίζει ακροάσεις χάρη στον ιδιόρρυθμο παλμό του και στις ιδιαίτερες χορδές της 19χρονης Νεοζηλανδέζας. Η ανερχόμενη Nao χρωματίζει απολαυστικά το “Superego”, ενώ o Miguel, αν και μεγάλο όνομα, δεν κάνει και καμιά ιδιαίτερη διαφορά στο “Good Intentions”. To “Echoes” φέρνει στο νου UK Garage αναμνήσεις, ενώ το “Jaded” ταξιδεύει πίσω στις χρυσές μέρες του vocal house.
Υπάρχει λοιπόν ποικιλία στο Caracal και εναλλαγές διαθέσεων. Εντούτοις, ορισμένες στιγμές του εμφανίζονται ελαφρώς νωθρές, τόσο όσο χρειάζεται ώστε να χαμηλώσουν τελικά τη βαθμολογία του, έστω και για λίγο. Κάνοντάς μας έτσι να μιλάμε για μια ικανότατη συνέχεια στον προ διετίας θρίαμβο του Settle, όχι όμως και για δισκογραφική κατάθεση που το κοιτά στα ίσια, ως προς την καλλιτεχνική σπουδαιότητα. Κάτι βέβαια που δεν αφαιρεί σε τίποτα εν τέλει από τη δική του αξία, η οποία πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη.
{youtube}fB63ztKnGvo{/youtube}
