Το 2015 εξελίσσεται τελικά σε εξαιρετικά καρποφόρα χρονιά για το progressive rock. Οι πατριάρχες Pink Floyd επανεμφανίστηκαν, οι γίγαντες Rush γιορτάζουν τα 40 τους χρόνια στις σκηνές του κόσμου, ο σημερινός ηγέτης του χώρου Steven Wilson παρέδωσε στην ανθρωπότητα ένα ακόμα αριστούργημα, ενώ σημαντικά νεότερα συγκροτήματα (Arena, Leprous, Von Hertzen Brothers) έδωσαν δυναμικά το παρών. Εξαιρετικά εύφορο το έδαφος, λοιπόν, για το επόμενο βήμα των Πολωνών Riverside.
Αθόρυβη, πλην όμως αποτελεσματική μπάντα, κατάφερνε πάντα στη δωδεκαετή πορεία της να αποσπά την προσοχή των ακόλουθων της σκηνής, κυρίως για τα (κατά γενική ομολογία), όμορφα τραγούδια της. Σημαντικό επίτευγμα, δεδομένου μάλιστα ότι στα 6 μέχρι στιγμής άλμπουμ ο ήχος διαρκώς εξελίσσεται, μην ευνοώντας έτσι τη δημιουργία βάσης «die hard» οπαδών. Στην αφετηρία τους, κύρια επιρροή στάθηκαν οι περίπου σύγχρονοί τους Dream Theater και Pain Οf Salvation, αργότερα όμως πέρασαν σε λογικές μεγαλεπήβολων συνθέσεων στα πρότυπα των Yes και των Genesis, για να έρθουν οι δύο τελευταίοι δίσκοι να παρουσιάσουν τη συνάντησή τους με τη σχολή των Anathema και των Porcupine Tree.
Στο Love, Fear And The Time Machine κυριαρχούν οι μελωδίες. Μελωδίες που αναδεικνύονται από τις ακουστικές ενορχηστρώσεις και αποδεικνύονται ιδιαίτερα εύστοχες, καθώς, παρά τη σχετικά μικρή διάρκεια των επιμέρους συνθέσεων (τουλάχιστον για τα δεδομένα της σκηνής, αλλά και των ίδιων των Riverside), αποκομίζεις την αίσθηση ότι πρόκειται για ολοκληρωμένα μουσικά έργα. Η υφή των τραγουδιών είναι άλλοτε ήρεμη και εύπλαστη, άλλοτε περιπετειώδης και αιχμηρή. Η τελική ωστόσο αίσθηση είναι ότι πρόκειται για δίσκο που απευθύνεται πρωτίστως στο συναίσθημά σου.
Είθισται, σε τέτοιου είδους δουλειές, να μιλάμε για το «ενιαίο και αδιαίρετο» των συνθέσεων, αποφεύγοντας τις αναφορές σε μεμονωμένα τραγούδια –και όχι άδικα: η μονομιάς ακρόαση, συνήθως βοηθάει να μπαίνεις βαθύτερα στα νόηματα και να τα αφομοιώνεις. Η συμβουλή ισχύει και εδώ, εντούτοις θα ήταν λάθος να μην ξεχωρίσουμε το ιδιοφυές “Caterpillar Αnd Τhe Barbed Wire” και το “Time Travellers”, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει soundtrack της τραγωδίας που ζουν στις μέρες μας οι απανταχού πρόσφυγες και εκτυλίσσεται μπροστά μας.
Φαντάζομαι βέβαια ότι ούτε κι αυτό το μικρό διαμάντι είναι ικανό για να κάνει τους Riverside «μεγάλη μπάντα». Οι νόμοι της εμπορικότητας είναι βλέπετε αμείλικτοι και δεν σηκώνουν ψευδαισθήσεις. Στο όνομα της τέχνης, όμως, δώστε την ευκαιρία σε μερικές συνθέσεις τους: θα ξεκλειδώσουν τα βαθύτερα δωμάτια της ψυχής σας.
{youtube}J_QZzb9WONg{/youtube}
