Από τη στιγμή που το blues-driven “Come Back Life” (απ’ το Abra Kadavar του 2013) δημιούργησε το πρώτο ρεύμα για τους Kadavar στις Η.Π.Α., έπρεπε αργά ή γρήγορα να περιμένουμε από αυτούς έναν «εύκολο» δίσκο, που θα έδινε χώρο στη μελωδία και στον ρυθμό και όχι τόσο στην ένταση του vintage heavy rock.
Χωρίς να έχω την πρόθεση να υπονοήσω το οτιδήποτε περί ξεπουλήματος, θα επισημάνω ότι σχεδόν όλα τα θρυλικά συγκροτήματα των 1960s & 1970s έκαναν τις μίνιμουμ υποχωρήσεις για να έχουν πρόσβαση στην τεράστια αγορά της απέναντι όχθης. Και, σε πολλές περιπτώσεις, η τάση αυτή προσέφερε αρκετές δισκάρες, ως αποτέλεσμα της διαφοροποίησης.
Στο νέο τους άλμπουμ, οι Γερμανοί απέφυγαν να αλλάξουν δραματικά την αισθητική τους (τόσο οπτικά, όσο και ηχητικά), περιόρισαν τις επιρροές από τον βρετανικό «μονολιθικό» ήχο (Black Sabbath, Atomic Rooster) και πρόσθεσαν στο ηχητικό πλαίσιο τους Grand Funk Railroad και τους Blue Cheer. Αν και δεν είχαν την απόλυτη επιτυχία στο υλικό που περιλαμβάνεται στο Berlin –αδικαιολόγητα μεγάλη λ.χ. η πλέον των 50 λεπτών διάρκεια του άλμπουμ– μπορούμε να πούμε ότι αυτό διαθέτει τις συνθέσεις για να αποτιμηθεί θετικά.
Το “The Old Man” είναι για παράδειγμα ένα από τα κομμάτια που συγκινούν, με το τέρμα Uli Jon Roth βασικό riff να θυμίζει Scorpions εποχής Taken By Force, ενώ η up-tempo τριάδα “Lord Οf The Sky”, “Filty Illusion” και “Stolen Dreams” θα αποτελέσει πιθανώς μια δυναμική σταθερά στην εκτεταμένη περιοδεία τους. Ηχογραφημένος ζωντανά, ο αναλογικός ήχος σε αγκαλιάζει με θέρμη, το μεράκι είναι πανταχού παρόν και πλέον αντιλαμβάνεσαι ότι ετούτοι εδώ μάλλον θα επιζήσουν και όταν περάσει ο καιρός του hype.
Από την άλλη, βιντατζιές τύπου "Spanish Wild Rose", "Pale Blue Eyes" και "Circles Ιn Μy Mind" πλέον δεν εκπλήσσουν: πάνω/κάτω έχουν ακουστεί και από άλλες αξιόλογες μπάντες της εποχής. Αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε –και ως επιλογή, αλλά και ως εκτέλεση– ήταν η διασκευή στο "Reich Der Träume" της Nico, το οποίο ολοκληρώνει το Berlin με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Διότι η στερνή γεύση που αφήνει στον ακροατή είναι και η μοναδική που θα τον συνδέσει με τον τίτλο και το artwork του έργου.
{youtube}EtD6w3LH5iE{/youtube}
