Η μασκότ των Disturbed, ο The Guy, καταφτάνει στη Γη καβάλα στη μαύρη μηχανάρα του, ως άλλος Σκοτεινός Μεσσίας. Δίχως χρονοτριβές, μπουκάρει κατόπιν στα κεντρικά ενός τηλεοπτικού σταθμού που ελέγχει την ανθρωπότητα και –σε Resident Evil στυλ– σπέρνει τον όλεθρο στα ζόμπι και στους Σατανάδες που τον διαχειρίζονται, λυτρώνοντας τον κόσμο μας από έναν αργό, σκουληκιασμένο θάνατο.
Είναι ένα πολύ διασκεδαστικό βιντεοκλίπ, άψογα συνταιριασμένο με το στιχουργικό περιεχόμενο του καταπληκτικού "The Vengeful One", μα και με τον ενεργητικό του παλμό. Το τραγούδι αυτό σημαίνει μια ζωηρή, κυριακάτικη καμπάνα επιστροφής για την αμερικάνικη μπάντα, 5 χρόνια μετά το Asylum, αλλά λειτουργεί και σε ένα πιο συμβολικό επίπεδο: ως ένα είδος (ανα)βαπτίσματος στη Στύγα των χεβιμεταλλικών αξιών δηλαδή, που αταβιστικά παραπέμπει στους Iron Maiden, στους Black Sabbath του "War Pigs", στους Megadeth του "Hangar 18"· στην όλη αντισυστημική (αν όχι αντικαπιταλιστική) grass roots στάση του παραδοσιακού metal, τέλος πάντων.
Και σ' αυτό το νέο άλμπουμ, λοιπόν, οι Disturbed πορεύονται στο μονοπάτι που χάραξαν από ένα σημείο και μετά, απ' όταν δηλαδή άφησαν πίσω το nu metal και στράφηκαν προς έναν σύγχρονο σκληρό ήχο με «παραδοσιακές» καταβολές –αν και μερικά πράγματα, ξέρετε, ποτέ δεν πεθαίνουν, γι' αυτό και ο μεταλλάς ο παλιός το πιάνει ότι τούτοι 'δω δεν είναι κι ακριβώς δικοί μας... Το Immortalized κέρδισε πάντως για το σχήμα ένα ακόμα νούμερο 1 στις Η.Π.Α., σκαρφάλωσε και στη βρετανική δεκάδα (#8) και γενικά δημιούργησε τον αναμενόμενο ντόρο. Όχι όμως πάντοτε για καλό.
Οι κριτικές που έλαβε το Immortalized στον αγγλοσαξονικό Τύπο δεν ήταν αρνητικές, μα δεν ήταν και θετικές. Η γενική αντίληψη το θέλει ως έναν δίσκο που θα ικανοποιήσει τους δηλωμένους fans, μα δεν θα κερδίσει νέα αυτιά: ως μια δουλειά φτιαγμένη στον αυτόματο πιλότο, η οποία απλά διατηρεί μερικά αναγνωρισμένα σημεία υπεροχής, π.χ. την ικανότητα των Disturbed να βγάζουν κομμάτια ικανά να σταθούν στα ροκ ραδιόφωνα του σήμερα. Δεν θα έλεγα πως συμφωνώ με μια τέτοια αποτίμηση, ωστόσο. Δεν υπήρξα ποτέ fan των Αμερικανών, αλλά το νέο τους άλμπουμ και με αφορά και κάτι έχει να συνεισφέρει στην παλέτα του χέβι ήχου των mid-'10s.
Από την άλλη, αληθεύει πως εδώ δεν είναι κατάλληλο μέρος να ψάξεις για εκπλήξεις· ορισμένα πράγματα, επίσης, όντως ηχούν αυτοματοποιημένα. Σ' ένα όμως πιο υπόγειο επίπεδο, οι Disturbed προχωρούν. Ίσως το βήμα τους να μένει μισό, πάντως αναδεικνύεται σταθερό. Τα αποτελέσματα μπορεί να μην προκύπτουν σούπερ, μπορεί στα 16 κομμάτια της deluxe edition να γίνεται εμφανής ένας σκεμπές, μπορεί ανά σημεία –όπως υπονοήθηκε και πιο πάνω– να ξυπνά και το νουμεταλλικό φάντασμα κατά τρόπους όχι ευπρόσδεκτους σε κάθε αυτί (σίγουρα όχι το δικό μου), αλλά στην τελική σούμα αισθάνεσαι κερδισμένος. Οι Disturbed εντυπώνονται καταιγιστικοί ενώ παραμένουν ραδιοφωνικοί, υπερασπίζονται το «κάστρο» με σθένος και αφήνουν κάμποσα καλοφτιαγμένα τραγούδια να κάνουν παρέα στο "The Vengeful One". Μια χαρά, δηλαδή.
Το Immortalized δύσκολα πιστεύω θα ψηφιστεί με θέρμη στις λίστες του 2015, σφυρηλατεί όμως ακόμα πιο πολύ τη σχέση της μπάντας με τον ήχο τον οποίον υιοθέτησε στη μετα-nu metal εποχή της, βρίσκοντάς τη να ξανασκέφτεται τους δεσμούς με τα κλασικά, φρεσκάροντας τους όρκους αιώνιας πίστης και σκάβοντας λίιιγο πιο βαθιά.
{youtube}8nW-IPrzM1g{/youtube}
