Έναρξη λειτουργιών το 2008, κυκλοφορία του πρώτου ΕΡ το 2011 (Tape One, ελάχιστοι το πήραν είδηση), δημιουργία ενός ψαγμένου πυρήνα οπαδών το 2013 με το δεύτερο ΕΡ Tape Two και –το κυριότερο– την πλειονότητα του μουσικού τύπου με το μέρος τους. Κάπως έτσι, το περσινό ντεμπούτο άλμπουμ των Young Fathers δεν βγήκε μόνο κάτω από τη σκεπή της Anticon, στην οποία ανήκαν μέχρι τότε (δισκογραφική οικεία σε abstract hip hop ονόματα όπως ο Buck 65, o Sage Francis, ο Sixtoo και o Serengeti), αλλά και με το όνομα της Big Dada να σιγοντάρει.
Το Dead κατάφερε να στρέψει μεγάλη μάζα του κοινού προς την κατεύθυνσή του σκωτσέζικου τρίο, έκανε όμως και κάτι άλλο: την έκπληξη στα βραβεία Mercury, αφού κατέκτησε αυτό για το καλύτερο άλμπουμ, αφήνοντας πίσω καθιερωμένους αστέρες σαν τον Damon Albarn ή νέα ηχηρά ονόματα σαν την FKA Twigs, τους Jungle και τους Royal Blood.
Όχι και άσχημα, βέβαια· πόσο μάλλον όταν μερίδα του μουσικόφιλου κόσμου αποφάνθηκε πως οι Young Fathers κομίζουν τον «ήχο του μέλλοντος» στο hip hop. Τώρα λοιπόν που το σίδερο της επιτυχίας του Dead βρίσκεται ακόμα στη ...βράση του, έρχεται γοργά και ο διάδοχός του, ακολουθώντας τη γνώριμη συνταγή: μπόλιασμα ενός hip hop μανδύα με μια ραχοκοκαλιά πολύ γερά θεμελιωμένη στη rock ρυθμολογία, μα και στο γενικότερο εναλλακτικό ηχητικό πέπλο το οποίο πραγματεύεται το γκρουπ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το γκελ που έχουν κάνει είναι πολύ μεγαλύτερο προς αυτή την κατεύθυνση, παρά στο αμιγώς rap κοινό.
Ενώ όμως στα πρώτα δύο ΕΡ οι Σκωτσέζοι είχαν παρουσιάσει ένα πολύ γερό αριστερό-δεξί κροσέ alternative hip hop συνθέσεων, τόσο στο Dead, όσο και τώρα στο White Men Are Black Men Too, δείχνουν να μη μπορούν να γεμίσουν με την πρέπουσα δημιουργικότητα τον επιπλέον χρόνο που απαιτεί ένα LP. Είναι βέβαια γεγονός πως διαθέτουν και ικανότητες αλλά και δημιουργικές ιδέες, ενώ μπορούν να φέρουν τον μαύρο ήχο πιο κοντά σε ακροατήρια τα οποία δεν τον έχουν στις πρώτες τους επιλογές. Και σίγουρα, όταν όλα τα αστέρια του ουρανού της έμπνευσης τους ευθυγραμμίζονται, αφήνουν πίσω τους αξιομνημόνευτα κομμάτια.
Όμως αυτό δεν γίνεται με συνέπεια στο σύνολο των 39 σχεδόν λεπτών του νέου τους δίσκου. Ο οποίος δεν έχει συνθέσεις που θα τις χαρακτήριζες διαχρονικές, παρά μόνο έναν αέρα εναλλακτικότητας, δίχως βάσεις στην απαραίτητη έμπνευση (ή στην αναγκαία δουλειά) ώστε να δοθεί ένα πιο μεστό αποτέλεσμα. Είναι με λίγα λόγια όντως κάτι διαφορετικό σε σχέση με τα περισσότερα που ακούμε στο σύγχρονο hip hop το White Men Are Black Men Too, αλλά τελικά μένει περισσότερο ως αφορμή αναζητήσεων, παρά ως μια ολοκληρωμένη πρόταση, ικανή να συντροφεύει τους θιασώτες του εν λόγω ήχου στο πέρας των ετών.
{youtube}2PdYvkaYsaU{/youtube}
