H «αναβίωση» αποτελεί πλέον λέξη-κλειδί και για τη σκληρή μουσική, αφού κάθε τρεις και λίγο ξεπηδάει ένα γκρουπ που βαφτίζεται ηγέτης ενός ακόμα New Wave of Something κινήματος. Μια τέτοια «back-to-basics» προσέγγιση δεν είναι βέβαια απαραίτητα κακή (ίσα-ίσα, έχει δώσει πραγματικά καλούς δίσκους), εύλογα όμως δημιουργεί ένα ερώτημα: τι έφταιξε και κάποια είδη μια μέρα έσβησαν, για να χρειαστεί η σύγχρονη αναβίωσή τους; Δεν ξέρω αν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Πιστεύω πάντως ότι οφείλουμε σεβασμό σε ένα είδος του οποίου τα ίχνη ουδέποτε χάσαμε, κυρίως γιατί οι εκπρόσωποί του (στις περισσότερες περιπτώσεις) τράβηξαν τον δύσκολο δρόμο ώστε να το υπερασπιστούν. Μιλάω για το progressive rock και, στην προκειμένη, για τους άξιους εκπροσώπους του, Arena.
Το Unquiet Sky είναι 8η στούντιο δουλειά για τους Βρετανούς και τους βρίσκει να ντύνουν μουσικά μία από τις ιστορίες του πρωτοπόρου της φανταστικής λογοτεχνίας Montague R. James, το “Casting the Runes”. Ένα έργο του 1911, όπου «πρωταγωνιστεί» μια κατάρα, η οποία σε προσβάλλει και την 30ή μέρα σε σκοτώνει. Εξαιρετική πρώτη ύλη για το συνήθως περιπετειώδες μουσικό ύφος της μπάντας…
Ο δίσκος ξεκινάει με το πομπώδες “Demon Strikes”, του οποίου η χιτσκοκική εισαγωγή δίνει την αίσθηση ότι κάτι κακό έρχεται. Η πλοκή εξελίσσεται με συνεχή εναλλαγή ρυθμών και ενορχηστρώσεων, όπου κυρίως οδηγούν τα πλήκτρα –σήμα κατατεθέν του Clive Nolan– με τη συνεπικουρία των riffs του John Mitchell (ειδικά στα “The Bishop Of Lufford” και “No Chance Encounter”). Πανταχού παρόντα, φυσικά, τα εξαιρετικά φωνητικά του Paul Manzi, να δίνουν οντότητα ακόμα και σε σχετικά απλοϊκές, πλην όμως ευχάριστες στιγμές. Σαν το πανέμορφο “Unexpected Dawn”.
Όπως σε κάθε ιστορία τρόμου, έτσι κι εδώ, η ένταση απογειώνεται μέσω της μουσικής επένδυσης, ιδιαίτερα από τη μέση και μετά. Έτσι, από το έβδομο κομμάτι κι έπειτα, μπαίνεις σε έναν prog λαβύρινθο, με κορυφές τα “Times Run Out” και “Traveler Beware”. Όταν δε βρεις τον μίτο και βγεις, έχεις πλέον εμπεδώσει ότι η πρόοδος και η εξέλιξη είναι τα ελιξίρια που μπορούν να δώσουν ορμή πρωτοεμφανιζόμενου ακόμα και σε μια μπάντα που γιορτάζει φέτος τα 20 χρόνια της.
Δεν μπόρεσα να καταλήξω αν το Unquiet Sky ανήκει στις κορυφαίες στιγμές των Arena, γιατί κάθε ακρόαση εξακολουθούσε να αποκαλύπτει και κάτι που είχε διαφύγει των προηγουμένων. Αποδεικνύει ωστόσο ότι η ποιότητα και η αισθητική τους παραμένουν στοιχεία απαραίτητα και αναντικατάστατα. Long Live Progress, λοιπόν!
{youtube}Bqhh7eyIN8c{/youtube}
