Η περικυκλωτική παρουσία των media και η ασφυξία του διαδικτυακού hype είναι αδιόρατη γκιλοτίνα πάνω από τα κεφάλια καθιερωμένων ονομάτων που χτίζουν προσδοκίες και «τάζουν» μεγαλεία. Και με το TurnBlue οι Black Keys βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο απέναντι σε κάθε αυτόκλητο opinion maker που εκτελεί χρέη δήμιου, γιατί στα καινούρια τους τραγούδια μοιάζουν να αμφιταλαντεύονται· να προβαίνουν σε μια μουσική συνδιαλλαγή με τις επίπλαστες ανάγκες του brand που έχτισαν, ωθώντας τα φρύδια των πιο ορκισμένων της «αυλής» τους ν' ανασηκωθούν με αμφισβήτηση. Ωστόσο, στέκονται με χάρη και αξιοπρέπεια απέναντι στις λυσσαλέες ανάγκες όσων δηλώνουν έτοιμοι να τους ξεγράψουν σαν τσαρτόπληκτο δεκανίκι των adult και alternative καταλόγων του Billboard.
Την τελευταία πενταετία οι Black Keys άφησαν πίσω τους τη μετωπική επίθεση blues rock βρωμιάς της πρώτης περιόδου, απέταξαν την ταμπέλα των εξειδικευμένων σε αποστολές ρεβιζιονισμού σπάνιων nuggets σε σκουριασμένο κιθαριστικό διάκοσμο και αποφάσισαν να ξεψαχνίσουν τις στιλιστικές αγωνίες τους: να βγάλουν τον κρυμμένο soulman από μέσα τους στο Brothers, να αγκαλιάσουν τη μελωδική συμμετρία στο El Camino.
Και στο Turn Blue;
Εδώ δεν υπάρχει το «επόμενο βήμα». Το επόμενο κεφάλαιο παραμένει άγραφο, με δώρο λίγη καλή μουσική, έτσι για να έχουμε να περνάμε καθώς θα περιμένουμε την επομένη «πρόταση», η οποία μαγειρεύεται στα κεντρικά της μπάντας. Η μουσική τώρα –αν δεχτούμε ότι πρόκειται για ιντερλούδιο ανάμεσα σε σημαντικά δισκογραφικά βήματα– είναι όντως καλή. Όμως υπάρχει ένα χαλίκι στο παπούτσι του TurnBlue: η άβολη αίσθηση του προμελετημένου. Από το εναρκτήριο "Weight Of Love" μέχρι το κλείσιμο με το "Gotta Get Away" φαίνεται το ακίνδυνο του πράγματος. Τα μακρόσυρτα κιθαριστικά σόλο του πρώτου ακούγονται σαν να είναι παιγμένα από την κορυφή του βουνού, εξημερώνοντας το σασπένς που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από τους Black Keys (μύρισε δηλαδή προγκρεσιβίλα). Στο δε τελευταίο η μπάντα τάχα μου ξεσπαθώνει, ενώ την ίδια στιγμή τηρεί τις επιταγές του τεχνοκρατικού bar rock.
Ευτυχώς, ενδιάμεσα ξεχνιόμαστε με τα περιπαικτικά riff του "Turn Blue" και του "Fever". Ειδικά το δεύτερο δείχνει την εγγενή ικανότητα των Black Keys να γράφουν εθιστικά τραγούδια για κορίτσια που χορεύουν στα μπαρ. Απλώς αυτή τη φορά δεν στέλνουν το δάχτυλο αυτόματα στο repeat. Τα τραγούδια σχεδόν... αποτυγχάνουν να τυπωθούν στο μυαλό μας· δεν βρίσκουν αυτό που κάνει κάποιες μελωδίες να πυροδοτούν μέσα μας ένα ασυνείδητο sing-a-long, σε άσχετες στιγμές μέσα στη μέρα.
Όμως το ντουέτο παραμένει τόσο εύστροφο στα hooks… Ακούστε τις παραινέσεις των «yeah!» στο "It’s Up To You Now", τα αγωνιώδη riff στο "Year In Review", τις ορχηστρικές εξάρσεις στο "Turn Blue", τις trippy κιθάρες του "Weight Of Love", την υγιή σεβεντίλα στο φαλσέτο του "Waiting On Words" ή το βαρυκόκκαλο σόλο στο "In Our Prime". Το δε "10 Lovers" κάθεται στα αυτιά μου σαν το καλύτερο τραγούδι του συνόλου: με μια ξεχωριστή κομψότητα και μ' ένα ρομαντικό υπογάστριο, το οποίο δεν επιτρέπει να παρεισφρήσει ούτε στιγμή η υποψία της στουντιακής παραγγελιάς.
Θέλει επομένως λίγο παραπανίσιο κυνισμό για να χαρακτηρίσεις αυτά τα τραγούδια αποχυμωμένα υπολείμματα του Brothers, αλλά θέλει και αβάσιμο ενθουσιασμό για να πέσεις τ' ανάσκελα. Οι Black Keys δεν έχουν ανάγκη να υποδύονται τους Black Keys. Εξ αιτίας όμως μιας τέτοιας τάσης τους, το Turn Blue στερείται την αίσθηση του πλήρους –αυτού του «ολόκληρου» που μετέδιδε το El Camino. Σαν να προσπαθούν εδώ να υποδυθούν τους εαυτούς τους και να ανταπεξέλθουν στην επένδυση που έκαναν πάνω τους οι απελπισμένες πλατφόρμες κατανάλωσης μουσικής.
Εμείς θα περιμένουμε λοιπόν το επόμενο κάλεσμα. Το σίγουρο είναι ότι θα μας βρίσκουν πάντα στην άλλη άκρη της γραμμής...
{youtube}trk7P-9QDyc{/youtube}
