O John LaMacchia, ηγήτωρ των Spylacopa, είναι Καναδός. Ζει όμως στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
Ο John LaMacchia είναι πια το μοναδικό μέλος της μπάντας, κάτι που με λύπησε όταν το έμαθα.
Ο John LaMacchia ονομάζει πλέον τους Spylacopa περισσότερο «studio project», παρά συγκρότημα. Λογικό, βέβαια: δεν έχουν κάνει ποτέ ζωντανή εμφάνιση.
Πίσω στο 2008, όταν το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στη δισκογραφία με ένα θαυμάσιο (ομότιτλο) ΕΡ, συμμετείχαν σ' αυτό ο Greg Puciato από τους Dillinger Escape Plan, όπως και μέλη των Isis και των Candiria. Ομολογώ λοιπόν ότι, μόλις κατάλαβα πως στο Parallels είναι απλά με ο LaMacchia, σκέφτηκα πως θα έχω να κάνω με μια δουλειά αυτοαναφορικότητας. Ο Καναδός όμως είναι αρκετά πεπειραμένος μουσικός κι έτσι το αποφεύγει, προτάσσοντας στοιχεία από τις κύριες επιρροές του: τους King Crimson, τη Lisa Gerrard και τους (σχετικά άγνωστους στην Ελλάδα) Failure. Ο δίσκος, ας σημειωθεί, έχει επίσης ένα από τα δυνατότερα και καλύτερα mastering που άκουσα τον τελευταίο καιρό.
Σε στρατηγικές θέσεις της ακρόασης θα βρείτε δύο οργανικές συνθέσεις. Η μία τοποθετημένη στη θέση 3 ώστε να ξεκουράσει τα αυτιά σας από τους δύο εναρκτήριους οδοστρωτήρες ("Hexes", "Handmade Flaws") και η δεύτερη –η οποία ακολουθεί κι αυτή ambient δρόμους, σαν την προαναφερθείσα– στο τελείωμα του δίσκου, μάλλον για να υπενθυμίσει το πολυδιάστατο της έκφρασης του LaMacchia.
Πέραν όμως αυτών, η υφή των υπόλοιπων συνθέσεων παραπέμπει σε δρόμους που πολλάκις έχουμε ακούσει από μπάντες όπως οι Dillinger Escape Plan ή και οι Mars Volta ακόμα –απλά εδώ υπερισχύει το hardcore στηθαίο στα φωνητικά, χωρίς πάντως να χάνεται η επιδιωκόμενη πολυπλοκότητα στις αλλαγές και στη γενικότερη ρυθμολογία κάθε κομματιού. Σε κάποια φάση νιώθεις μάλιστα σαν να ακούς τους Ministry (αν είχαν βέβαια κάνει πραγματικό update στον ήχο τους) με φωνητικά από Poison Girls. Οι δε προαναφερθείσες επιρροές από King Krimson εντοπίζονται σε διάσπαρτα σημεία, είτε των δεύτερων φωνητικών (εδώ προέρχονται από την εποχή του Red, συγκεκριμένα), είτε στις συνεχείς κόντρες των τύμπανων.
Είναι ενδιαφέρον δίσκος για την πορεία του σύγχρονου hardcore το Parallels, έστω κι αν βρεθείτε να διαφωνείτε με ορισμένες promo θέσεις/τοποθετήσεις του εμπνευστή του. Όπως, για παράδειγμα, το ότι δίνει συνεντεύξεις για την προώθησή του μόνο σε πορνογραφικά sites (...). Αλλά και η αισθητική/θεματολογία του πρώτου επίσημου βιντεοκλίπ (βλέπε ακριβώς από κάτω) μπορεί να ενοχλήσει κάποιους –και δικαιολογημένα. Είμαι κι εγώ ανάμεσά τους, καθώς αντιτίθεμαι κοινωνικώς στο s/m· όμως αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Από την άλλη, βέβαια, η αισθητική του LaMacchia παίρνει 10 με τόνο αν μιλήσουμε σε επίπεδο artwork: το εξώφυλλο του Parallels θυμίζει εκείνο του Ammonia Avenue των Alan Parsons Project (1984), με τη διαφορά ότι εδώ μεταλλάσσεται σε φουτουριστικό καρμπυρατέρ.
{youtube}a_e2HVa_PJ8{/youtube}
