Να δεχθώ ρε παιδί μου ότι έχεις φωνάρα, την οποία και θα αναγνώριζα ακόμα και να διάβαζες τις προσφορές στο Καρφούρ από τα κακής ποιότητας μεγάφωνα που θα βυσσοδομούσαν πάνω από τα κοτόπουλα και τις πάνες.
Να σου αναγνωρίσω ότι είσαι τόσο ξεχωριστή παρουσία, ώστε τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μου επέλεξα να είμαι με κοπέλα που σου έμοιαζε στα χαρακτηριστικής κουπ λευκά μαλλιά.
Να προσμετρήσω ότι ουδέποτε μας τα έχεις σπάσει με δεκάδες σκάνδαλα και λοιπές ποταπότητες, όπως και το ότι όταν βγαίνεις έξω με την οικογένειά σου δεν συμπεριφέρεσαι σαν τη βασίλισσα του Σαβά, σε δεύτερη έκδοση.
Να υπογραμμίσω ότι είτε στο ανδρογόνο, είτε στο ντίβα στυλ ντυσίματος παραμένεις στο εσώφυλλο και στο εξώφυλλο μια γυναίκα ιδιάζουσας ομορφιάς, με απόλυτα προσωπική γοητεία.
Δεν πείθομαι όμως ότι μια σταρ του μεγέθους σου δεν μπόρεσε να επιστρατεύσει δυο νοματαίους περιοπής να της γράψουν πάνω στη φωνή της μερικές συνθέσεις που θα αποτελούσαν το καινούργιο υλικό σου. Δεν είπα να πας προς Diane Warren (αγιασθήτω το όνομά της, παρεμπιπτόντως) διότι το πολύ αμερικάνικο –με τους κομπρέσορες να ανεβαίνουν και τις κιθάρες να παίρνουν τη χαρακτηριστική USA στριγκλιά– δεν σου πηγαίνει. Θα μπορούσες όμως να πάρεις τηλέφωνο την άλλη την κοντοκουρεμένη από τους Roxette, τη Marie Fredriksson, να σου μάθει τα οικοκυρικά της εν λόγω αγοράς σε χρόνο ταμείου express στον Βασιλόπουλο. Μπορεί να μην ξέρει τα νερόβραστα τζαζ/μπλουζ με τα οποία καταπιάνεσαι στο Nostalgia, αλλά τη λέξη «νεύρο» μια χαρά θα στη θύμιζε.
Ναι, εντάξει, ισχύει αυτό που γράφεις ιδιοχείρως στο συνοδευτικό της έκδοσης δελτάριο, ότι πάντα θέλει κάποιος αοιδός να αναμετρηθεί με τα classics. Ισχύει. Κράτα το όμως βρε ώριμη θεά μου για τα live αυτό το μοτίβο, όχι για δίσκο... Πώς θες να τους εξηγήσω τώρα ότι κοτζάμ Annie Lennox έβγαλε καινούργια δουλειά με διασκευές; Εγώ δηλαδή να βγάλω το φίδι από την τρύπα; Εσύ πήγες κι ονόμασες το άλμπουμ Nostalgia και κάτσε Τζιρίτα μου τώρα να εξηγείς τα ανεξήγητα...
Κι αυτό που δεν μπορώ επιπλέον να δεχθώ είναι ότι είπαμε μεν για κλασικούρα, όχι όμως και για τραπεζάκι δεξιά στο Γηροκομείο Αθηνών (γραμμή τρόλεϊ 3, για τους ενδιαφερόμενους). Τουτέστιν, πρωτοτυπία καμιά στο Nostalgia.
Μα το "Summertime";! Μέχρι και ο Michael Bolton σε έχει προλάβει· και το πιστεύεις δεν το πιστεύεις, έκανε και πιο ευφάνταστη προσέγγιση από τη δική σου, με εκείνη την κλασική κιθάρα πίσω από το πιάνο. Το "God Bless Τhe Child"; Ναι, τα χαρακτηριστικά του λαρυγγιού σου βαθύτατα κορνέτα έχουν την τιμητική τους εδώ, αλλά η ενορχήστρωση από πίσω πού έχει πάει; Και γιατί σε όλα τα κομμάτια έχεις βάλει τη φωνή να πρωταγωνιστεί και τα όργανα τα ψάχνουμε με το αυτί να τα εντοπίσουμε; Για τα δε "Georgia On My Mind" και "I Put A Spell On You", δεν θα μιλήσω: όχι μόνο δεν έβαλες κάτι τις πάνω που να τα κάνει ξεχωριστά, δεν έβαλες και τίποτα που να αξίζει να αποτυπωθεί επί του παρόντος ηλεκτρονικού χάρτου. Ναι, κέρδισες ένα μικρό μπράβο για την επιλογή του "Moon Indigo" που κλείνει το δίσκο, δεν φτάνει όμως για να διασώσει το ναυάγιο.
Αποφάσισες που αποφάσισες να βγάλεις δίσκο με διασκευές, κάνε την πρωτοτυπία και στην επιλογή και στην ενορχήστρωση! Διασκεύασε Mötley Crüe για θερεμίνη και φωνή, παίξε ένα Pink Floyd μόνο με πιάνο και άρπα, αμόλα κι ένα Magazine με βιολιά ή ένα Erasure με φαγκότο, να μας αφήσεις άφωνους.
Στενοχωριέμαι βρε Annie
Στενοχωριέμαι…
{youtube}HZEChv1AaOk{/youtube}
