Σε μία από εκείνες τις βραδιές που ξενυχτάς δίχως λόγο στο ίντερνετ, το "Point Of Departure" οδήγησε το μισοκοιμισμένο μου συνειδητό σε προσωρινή σύγχυση για το αν άκουγα τον νέο δίσκο των Future Sound Of London ή κάποιο ηλεκτρονικό alter ego της new age περιόδου των Dead Can Dance. Απαντήσεις δεν δόθηκαν επί τόπου –ήταν, όντως, ένα point of departure– αλλά το επόμενο πρωί ο καθαρός πια νους αναρωτήθηκε: και είναι καλό αυτό, εφόσον πράγματι μιλάμε για το καινούργιο άλμπουμ των Brian Dougans & Garry Cobain, ουσιαστικά την πρώτη τους κατάθεση μετά το εκπληκτικό Dead Cities του 1996;
Όχι, καλό δεν το λες. Δεν τη γούσταρα αυτή τη λούπα από άλτο σαξόφωνο που χαρακτηρίζει τόσο έντονα το "Point Of Departure". Ειδικά μάλιστα βάσει των προσδοκιών που, καλώς ή κακώς, δεν μπορείς να τις ξεγράψεις έτσι απλά.
Γιατί, όσο κι αν κατανοείς ότι βρισκόμαστε πια 18 χρόνια μακριά από τις Νεκρές Πολιτείες, όσο κι αν έχεις παρακολουθήσει τους Future Sound Of London να συμπεριφέρονται ως μικρού μεγέθους δεινόσαυροι, τροφοδοτώντας τον ηλεκτρονικό τους μύθο με δίσκους αβάσταχτης νοσταλγίας –εφτά From The Archives λουστήκαμε από το 2007 έως το 2012, συν τέσσερα volumes στη σειρά Environments, όπου υποτίθεται φιλοξενούνται «χαμένες» ηχογραφήσεις από διάφορες εποχές του γκρουπ– δεν μπορείς να ξεχάσεις ότι μιλάμε για ένα από τα μεγάλα συγκροτήματα της ηλεκτρονικής εποποιίας των 1990s.
Το Environments 5 δεν μπορεί δυστυχώς να κοιτάξει κατάματα εκείνο το παρελθόν. Αν λοιπόν έρθεις κοντά του ως fan, θα απογοητευτείς. Ο Brian Dougans με τον Garry Cobain δεν έχουν βέβαια χάσει τη στουντιακή ευφυία με την οποία πάντοτε αντιμετώπιζαν τα ηλεκτρονικά τους, ούτε και την ambient αίσθηση που δημιουργούσαν μ' αυτά. Ενώ όμως διαθέτουν τη μαστοριά, τη στόφα, το όνομα το βαρύ σαν ιστορία, δεν διαθέτουν πια την έμπνευση, το όραμα· δεν μπορούν δηλαδή να αντιληφθούν εαυτούς έξω από ό,τι έχουν ήδη υπάρξει. Κι έτσι ψάχνουν τη διέξοδο μέσω των συνεργατών τους: μέσω δηλαδή του συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Daniel Pemberton (κάπως γνωστός για το soundtrack του The Awakening), μέσω του ανιψιού της Kate Bush, Raven Bush (βιολιστής/μαντολινίστας των Syd Arthur) και μέσω της παλιάς τους γνώριμης Riz Maslen (πάλαι ποτέ κιμπορντίστρια των Beloved, γνωστή δισκογραφικά ως Neotropic).
Οι τελευταίοι είναι υπεύθυνοι (ή έστω συνυπεύθυνοι) για κάποια νέα στοιχεία σαν την προαναφερθείσα λούπα ή για μερικές επεξεργασμένες εκδοχές του Future Sound Of London αρχετύπου, που –αντικειμενικά τώρα και έξω από φανμποϊλίκια– δεν είναι κακές: για παράδειγμα, το "Dying While Being Held". Αυτό όμως που έφεραν στο Environments 5 είναι τεχνογνωσία, όχι φρέσκες ιδέες.
Πάντως οι Future Sound Of London δεν έφτιαξαν τον δίσκο στα κουτουρού. Τον φαντάστηκαν πράγματι ως πέμπτο τμήμα της Περιβαλλοντολογικής τους σειράς και προτάσσουν μάλιστα κι ένα ισχυρό concept για το τι ακριβώς αναπλάθουν εδώ: τη διάσταση του χώρου και του χρόνου που αποκαλύπτεται μπροστά μας μόλις πεθάνουμε. Είναι επομένως και θέμα μεταφυσικών πεποιθήσεων το τι περιμένεις ν' ακούσεις. Γιατί γίνεται φανερό ότι το λονδρέζικο δίδυμο αντιλαμβάνεται την όλη μεταθανάτια εμπειρία ως κάτι γαλήνιο, χαλαρό, ίσως δε και ολίγον κοσμοπολίτικο, έστω κι αν σοφά αποφεύγεται η πλάση κάποιου new age Παραδείσου: τα σκοτεινά, αιχμηρά ηλεκτρονικά του "Somatosensory" προειδοποιούν πως ίσως δεν είναι κι όλα τριαλαρί/τριαλαρό στη νέα διάσταση ύπαρξης.
Το αναθεματισμένο το "Somatosensory"... Τριβελίζει την όποια συγκατάβαση πας να δείξεις, εμφατικά θυμίζοντάς σου ότι οι Future Sound Of London μεγαλούργησαν επειδή άφησαν τα ηλεκτρονικά τους να πασπατέψουν το σκοτάδι των σύγχρονων μητροπολιτικών τοπίων και (συνεκδοχικά) της ύπαρξής μας μέσα στο χάος καλωδίων και οθονών. Τώρα λοιπόν, τώρα που το μέλλον για το οποίο έφτιαξαν μουσική είναι εδώ, πώς θέλουν να συμβιβαστούμε με αυτές τις «κινηματογραφικές» ατμόσφαιρες και με αυτά τα επαναλαμβανόμενα εδώ κι εκεί τουρουρού από το άλτο εκείνο κέρατο που τους ήρθε να λουπάρουν;
{youtube}s6GpiJbFzSk{/youtube}
