Μπορεί στην ούγια να γράφει «2014», αλλά τούτος ο δίσκος έχει υπερδεκαετή ιστορία. Από την εποχή που έκανε την παραγωγή του The Ugly American για λογαριασμό του Mark Eitzel, ο Μανώλης Φάμελλος δοκίμαζε τρόπους και συνεργάτες (ο Eitzel, η Tanya Donelly, ο Μάρκος Δεληβοριάς είναι μόνο ορισμένοι από αυτούς που ανακατεύτηκαν κατά καιρούς) ώστε να κυκλοφορήσει κάποια αγγλόφωνα τραγούδια του. Έπειτα από πολλές παλινδρομήσεις, το project βρίσκει φέτος την ενσάρκωσή του μέσα από το ντεμπούτο των Flitcraft –του ντουέτου δηλαδή του Φάμελλου με την Αμερικανίδα ερμηνεύτρια/τραγουδοποιό Jessica Kilroy, γνωστή στα μέρη μας και από τις συμμετοχές της στα δύο άλμπουμ του Δημήτρη Λάμπου.
11 τραγούδια βρίσκουν θέση στα αυλάκια του Flitcraft, 7 από τα οποία αποτελούν μεταγλωττίσεις παλαιότερων δημιουργιών του Φάμελλου: το “Μαύρο Μου Πουλί” γίνεται “O My Black Bird”, το “Μισή Καρδιά” γίνεται “Tailspin”, ο “Χαρταετός” “Red Kite” κ.ο.κ. Υπάρχουν επίσης 4 καινούρια τραγούδια, 2 από αυτά βασισμένα σε ποιήματα του William Blake, που στέκονται απολύτως ταιριαστά δίπλα στα υπόλοιπα, καθώς αποτελούν κομμάτια από το ίδιο ύφασμα: τις folk δηλαδή και country αναζητήσεις του Φάμελλου, τις οποίες τόσο αγαπάει, όπως γίνεται σαφές από το σύνολο της δισκογραφίας του.
Στη φωνή της Jessica Kilroy αυτό το υλικό ταιριάζει γάντι. Η γεννημένη στη Μοντάνα ερμηνεύτρια μοιάζει με το θηλυκό ανάλογο του Έλληνα συνεργάτη της: τραγουδάει χωρίς στόμφο, κινούμενη με διακριτικότητα, σε τόνους χαμηλούς. Συνάμα, διαθέτει μια άερινη χροιά που δίνει στις μελωδίες του Φάμελλου μια θελκτικότητα η οποία λείπει κάποιες φορές από τις δικές του προσπάθειες. Και είναι κυρίως αυτές οι ερμηνείες, νομίζω, που έχουν να προσφέρουν πράγματα κατά την ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου, μαζί βέβαια και με τη συνολικά πολύ προσεγμένη παραγωγή, την οργανοπαιξία και την ενορχήστρωση.
Είναι γενικά πολύ δύσκολο να βρεις προβλήματα στην «κατασκευή» του Flitcraft (ή οποιουδήποτε άλλου δίσκου του Φάμελλου, εδώ που τα λέμε), όμως τα πράγματα αλλάζουν αν κοιτάξεις τα αρχικά «σχέδια». Εκτός του ότι μεγάλο μέρος τους, όπως προανέφερα, το ξέρουμε από πριν –άρα μπαίνουμε και στη διαδικασία των συγκρίσεων με προηγούμενες «υλοποιήσεις», καταλήγοντας σε ανάμεικτα αποτελέσματα– λείπει από το σύνολο του Flitcraft ο παράγοντας «έκπληξη», κάποια ανατροπή ή μερικές πραγματικά σπουδαίες στιγμές. Μόνο το “Magic Snowglobe” καταφέρνει, κατά τη γνώμη μου, να λάμψει πραγματικά.
Φαντάζομαι βέβαια ότι οι στόχοι της εν λόγω κυκλοφορίας είναι διαφορετικοί. Πιο πολύ δηλαδή με το βλέμμα στραμένο στη διεθνή αγορά κυκλοφορεί το Flitcraft, ίσως και σε εκείνο το κομμάτι του εγχώριου κοινού που αρνείται να ακούσει ελληνικά (ξέρω, αλλά ο καθένας με τη λόξα του...). Μπορεί λοιπόν ένα τέτοιο εγχείρημα να αποτελέσει πολύ καλό εισαγωγικό μάθημα στη φαμέλλεια τραγουδοποιία και να βρει ευήκοα ώτα στους προαναφερθέντες πληθυσμούς. Για τους υπόλοιπους, ωστόσο, θα μείνει ως ένα ακόμα ευπρόσδεκτο μεν, τυπικό δε κεφάλαιο στη δημιουργική του πορεία.
{youtube}_sxfoLCMBr0{/youtube}
