Το Sukierae είναι κατ’ ουσίαν ένα σόλο άλμπουμ του Jeff Tweedy, γνωστού μας από τους Wilco και τους Uncle Tupelo. Το ότι το μικρό του όνομα απουσιάζει από τα στοιχεία της κυκλοφορίας έχει να κάνει με το γεγονός ότι, επισήμως, η τελευταία αποδίδεται στο ντουέτο του τραγουδοποιού με τον 18χρονο γιο του, Spencer. Ο Tweedy ο νεότερος βοήθησε –σύμφωνα με τον πατέρα του– στη σχηματοποίηση των τραγουδιών της δουλειάς και συμμετέχει παίζοντας τύμπανα στα περισσότερα από αυτά.
Ο εν λόγω δίσκος είναι διπλός, με τη διάρκειά του να ξεπερνά τα 70 λεπτά και την tracklist του να αριθμεί 20 καταχωρήσεις. Όπως έχουμε ξαναπεί και σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, κάτι τέτοιο θέτει εξ αρχής ζητήματα σε σχέση με την ποιότητα και τη συνοχή, καθώς δεν είναι καθόλου εύκολο οι δύο αυτοί παράγοντες να πιάσουν υψηλούς δείκτες. Όχι βέβαια ότι έχει κανείς αμφιβολία για το αν ο Jeff Tweedy είναι μουσικός για δύσκολες αποστολές... Η τελική πάντως εικόνα δεν είναι ιδιαίτερα καλή. Το Sukierae πάσχει σε διάφορους τομείς, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την αυστηρότητα (την έλλειψή της για την ακρίβεια) με την οποία αντιμετώπισε ο Tweedy τη διαδικασία της δημιουργίας.
Φοβάμαι δηλαδή ότι η μίνιμαλ λογική με την οποία προσεγγίστηκε η ενορχήστρωση ετούτων των τραγουδιών δεν επιτρέπει, ως επί το πλείστον, να υπάρξουν ανατροπές, λοξοδρομήσεις, κάποιες ανάσες στη ροή τέλος πάντων. Ωραίες οι ακουστικές κιθάρες, άγια τα γλυκά δεύτερα φωνητικά, αλλά πόσο strumming, πόσους δαχτυλισμούς, πόσες mid-tempo βινιέτες να αντέξει κανείς πια; Άσε που, λόγω της συμμετοχής του Tweedy υιού, θα περίμενε κανείς να υπάρχουν επιπλέον διαστάσεις στον συνθετικό τομέα. Όχι μόνο απουσιάζουν, όμως, μα είναι και τέτοια η κυριαρχία της γραφής του Tweedy πατρός, ώστε πραγματικά παραμένει μυστήριο γιατί δεν κλήθηκαν σύσσωμοι οι Wilco να προσθέσουν την παικτική σφραγίδα τους, προσδίδοντας περισσότερη ποικιλία στο αποτέλεσμα.
Το κυριότερο πάντως πρόβλημα με το Sukierae είναι η αποφυγή από μεριάς Jeff Tweedy της χρήσης «ψαλιδιού». Τουτέστιν, κάτι λιγότερο από τα μισά τραγούδια θα μπορούσαν κάλλιστα να λείπουν, πράγμα που θα βοηθούσε τις σκόρπιες όμορφες στιγμές να αναδειχθούν. Έτσι ως έχουν τα πράγματα, στιγμές όπως τα “Wait For Love”, “Nobody Dies Anymore” και “Summer Noon” χάνονται μέσα στην υπερπροσφορά. Και είναι κομματάκι απογοητευτικό ότι στο τέλος μένει η αίσθηση πως αυτό που άκουσες ήταν μια συλλογή από ντέμο και μισοτελειωμένες ιδέες ή ότι μπήκες ξαφνικά στο στούντιο την ώρα που οι Τουίντηδες προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν κάτι. Σαν να τους βλέπεις με τα παντελόνια κάτω, ένα πράμα...
Δεν αμαυρώνει τη δισκογραφία του Jeff Tweedy τούτη η δουλειά, αλίμονο. Υπάρχουν άλλωστε σε αρκετά σημεία της εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον έχουν κάνει έναν ιδιαίτερα σεβαστό δημιουργό. Δεν μπορώ ωστόσο να φανταστώ το Sukierae ως κάτι παραπάνω από μια υποσημείωση στο βιογραφικό του, όταν στο μέλλον μουσικόφιλοι και μουσικογραφιάδες θα προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τις καλύτερες δισκογραφικές του καταθέσεις. Δύσκολη αποστολή ΔΕΝ εξετελέσθη, λοιπόν.
{youtube}29YGcuRk3mM{/youtube}
