Η ολοένα και αυξανόμενη δημοφιλία των Black Angels δεν δείχνει να έχει πτοήσει την καλλιτεχνική τους προσκόλληση σε εκείνη την 1960s αύρα, που τους γαλούχησε και τους ανέδειξε. Τουναντίον, με το νέο τους ΕΡ οι Τεξανοί ψυχεδελο-ρόκερς δείχνουν εντελώς ανεπηρέαστοι από το εναλλακτικό hype machine. Το οποίο (σημειωτέον) έχει δημιουργήσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ρεύμα και στην ημεδαπή, κάτι που αποδείχτηκε άλλωστε περίτρανα στις sold-out ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας, τον χειμώνα που μας πέρασε.
Τι και αν στο τελευταίο τους πόνημα –το περσινό Indigo Meadow– ξεστράτισαν ολίγον τι προς περισσότερο indie μονοπάτια από το σύνηθες; Το Clear Lake Forest έρχεται για να ρεφάρει για το παραπάνω «ατόπημα», με μια τέλεια υφολογική στροφή στις βελβετικές ρίζες του κουιντέτου και με τις ξεπλυμένες κιθάρες και τα fuzzy πλήκτρα να πλημμυρίζουν τις αχανώς ομιχλώδεις ατμόσφαιρες αυτών των 7 νέων τραγουδιών. Με συνολική διάρκεια στα 28 λεπτά, το παρόν μίνι άλμπουμ εμπεριέχει αρκετό «ψωμί», καθώς και ξεκάθαρη στυλιστική κατεύθυνση, η οποία του αποδίδει μια χαρακτηριστική 2D ταυτότητα: όσο βάθος κι αν υπαινίσσεται πως διαθέτει ο ήχος των Black Angels, ούτε στιγμή δεν ξεμακραίνει από τη στερεοσκοπική ακροαστική ψευδαίσθηση της ταυτόχρονης και συγχρονισμένης εποποιίας δρόνων και reverb που τον διακατέχει.
Πέρα όμως από τους ασαφείς τούτους βερμπαλισμούς (pun intended, κύριε αρχισυντάκτα) και τη γοητευτικά χαρτονένια διάθεση του Clear Lake Forest, δεν υπήρξε απόλυτα θετική η τελική μου αποτίμηση. Κι αυτό γιατί τα δύο κομμάτια που το εκκινούν, παρότι καλοφτιαγμένα και ιδιαίτερα εύληπτα, δεν διαθέτουν την απαραίτητη προσωπικότητα· και σβήνουν έτσι με περισσή ευκολία από τη μνήμη. Το "Diamond Eyes" που ακολουθεί λειαίνει αισθητά τις σαγρέ πρώτες εντυπώσεις, αποτελώντας ιδανικό μεσάζοντα για το δεύτερο μέρος της δουλειάς, όπου φορτσάρουμε με το υπέροχο "The Flop" και εντοπίζουμε έναν στιβαρό κεντρικό άξονα στο δίδυμο "An Occurrence At 4507 South Third Street" και "The Executioner" –με την περιέργως θελκτική, αν και κατάμαυρη, θεματική. Για να καταλήξουμε έπειτα στο (κοντά 7άλεπτο) coda του "Linda's Gone", το οποίο, αν και ενδιαφέρον, θα μπορούσε να έχει και τη μισή διάρκεια.
Παρότι λοιπόν το πρόσημο είναι εμφανώς θετικό, θα μπορούσε το Δάσος της Καθάριας Λίμνης (βλέπε An Occurrence At Owl Creek Bridge για την όλη απαρχή του κόνσεπτ) να τα έχει καταφέρει αρκετά καλύτερα, αν είχε αποφύγει κάποιες τετριμμένες και πεζές επιλογές κατά την εκκίνησή του. Σίγουρα πάντως θα ευχαριστήσει εκείνους τους οπαδούς του Alex Maas και της παρέας του που ξένισαν με τον προηγούμενο δίσκο, ενώ δίνει και αρκετές υποσχέσεις για το μέλλον των Μαύρων Αγγέλων. Ακόμα κι αν το μεγάλο άλμπουμ δείχνει ακόμα να τους διαφεύγει.
{youtube}NzzgqPK-2sM{/youtube}
