Η Tori Amos αρνείται να γυρίσει στον πλανήτη της. Κάτι ενδιαφέρον πρέπει να βρίσκει σε εμάς, για να την κρατάει ακόμα μαζί μας. Σε κάθε ένα από τα νέα τραγούδια της, διατυμπανίζει ότι θέλει να αφοσιωθούμε ξανά στην αποδραστική ακρόαση της μουσικής. Καταφέρνει και μας πείθει, γιατί είναι από μόνη της μια πολυπληθής ορχήστρα, ικανή να μας κάνει να ορθωθούμε προς τα πάνω, να κοιτάμε ψηλά για ώρα και να διαστέλλουμε με τη φαντασία μας τα σύννεφα.
Όλα τα τραγούδια του Unrepentant Geraldines, από το "Trouble’s Lament" μέχρι το "Weatherman" και από το "16 Shades Οf Blue" μέχρι το "Promise", διαθέτουν υψηλό «oνειροδείκτη»· προσθέτουν κάτι οργανικό στην ψηφιακή, φωτοσοπαρισμένη φαντασία η οποία μας κατακλύζει. Μας στενοχωρούν με ανακουφιστικό τρόπο και κάνουν σύσσωμη τη θηλυκή έντεχνη ποπ να φαίνεται τραγικά ανεπαρκής.
Οι μελωδίες της Tori Amos είναι αποδημητικές. Δίνουν ώθηση σε όσους θέλουν να πετάξουν πάνω από την πόλη σε ιπτάμενους σχηματισμούς, μέχρι να βρουν το πιο βαθύ χρώμα του ηλιοβασιλέματος. Κάθονται πιο ομαλά στα αυτιά όσων θέλουν να εγκλωβιστούν για πάντα σε ένα widescreen πλάνο του Τέρενς Μάλικ ή όσων θέλουν να ανοίξουν το στόμα τους να πουν «καλημέρα», ακουγόμενοι σαν να απαγγέλουν Μαγιακόφσκι. Απευθύνονται σ' αυτούς που αντιμετωπίζουν τη μουσική ως τρόπο διαφυγής από την πραγματικότητα· που επιχειρούν μια πτώση στο κενό, πεπεισμένοι ότι θα χαϊδέψουν ελαφρά το έδαφος σαν πούπουλα.
Η Tori Amos ξοδευόταν εδώ και χρόνια, λόγω της πολυγραφότατης και πολυσχιδής περσόνας της. Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι, μετά από κάθε άλμπουμ, θαύμαζε από μακριά το επίτευγμά της, σαν ζωγράφος με λερωμένα ρούχα, καπνίζοντας ένα slim τσιγάρο, πίνοντας ζεστό πράσινο τσάι κι ανασηκώνοντας κομψά το δαχτυλάκι. Αλλά αυτή τη φορά νιώθω με χαρά ότι δεν την αφορά και τόσο η υψηλή καλλιτεχνία. Μαλακώνει ξανά από τα πληθωρικούς –τίγκα στην αχρείαστη δεξιοτεχνία– τελευταίους δίσκους της και «παίζει» ξανά με γήινα χρώματα. Πλέον, δεν θέλει να βγάλει ένα φιλόδοξο πιανιστικό έπος. Ο πίνακας δεν χρειάζεται να είναι αριστούργημα για κάποια ελίτ. Ευχαριστιέται ακόμα και με το να κοιτάζει τα ψυχεδελικά σχήματα που παίρνει η μπογιά πέφτοντας στο νερό.
Φυσικά ήταν και θα είναι πάντα ταγμένη στην καλαισθησία, όμως το φετινό 14ο άλμπουμ της δεν γράφτηκε για να μας εντυπωσιάσει. Ακόμα και η ίδια σταμάτησε ξαφνικά να μιλάει σαν να ίπταται 10 πόντους από το έδαφος και δεν εκφράζεται πια σαν να είναι η Κλεοπάτρα, η Μήδεια και η Πανδώρα ταυτόχρονα. Θυμήθηκε το ζαλιστικό σλάλομ που έκανε με τα πλήκτρα του πιάνου της στο ξεκίνημα, πίσω στα πρώιμα 1990s. Οι σονάτες και οι ποπ όπερες μπήκαν στο πατάρι με τα χειμωνιάτικα.
Η Tori Amos έφτιαξε τελικά το Unrepentant Geraldines για να χορευτεί. Όχι με φιγούρες και αρμονίες μπαλέτου, αλλά για να κάνουμε σχήματα με τα σώματά μας αυτό που λέει κάθε φορά το τραγούδι. Μ' εκείνη να μας παρατηρεί με το εξώκοσμο βλέμμα της, ξεχνώντας να νοσταλγήσει τον πλανήτη της.
{youtube}285Lospdgb0{/youtube}
