Περίεργος τύπος ο John Frusciante... Ή μήπως η σωστή λέξη είναι «λoξός»; Εκεί που, ως μέλος των Red Hot Chili Peppers, είχε τον κόσμο στα πόδια του, τα εγκατέλειψε όλα (δις) για χάρη των δικών του καλλιτεχνικών αναζητήσεων και οραμάτων. Και το ότι η παλιά του μπάντα δεν κατάφερε ποτέ να επαναλάβει όσα ωραία πέτυχε με τον ίδιο στη σύνθεσή της, λέει σίγουρα πολλά για την αξία του ως κιθαρίστα και συνθέτη. Πάντως, για να σχηματίσει κανείς μια πλήρη εικόνα για τον εν λόγω μουσικό, είναι απαραίτητο να στραφεί με προσοχή και στην –ήδη κάπως αχανή– πορεία του εκτός Πιπεριών.
Στο εξώφυλλο αυτού του νέου δίσκου τον βλέπουμε να ζωγραφίζει έναν κύκλο, στεκόμενος στο εσωτερικό του. Ωραία η μεταφορά, αν θεωρήσουμε το Enclosure ως μια προσπάθεια για «συμμάζεμα» των όσων ετερόκλητων (και ενίοτε ιδιαίτερα αποπροσανατολιστικών) έχει επιχειρήσει από το NiandraLadesAndUsuallyAT-Shirt του 1994 και δώθε· κάτι τέτοιο άλλωστε δήλωσε πρόσφατα και ο ίδιος. Σε κάθε περίπτωση, τούτα τα 9 κομμάτια (8 τραγούδια και 1 ορχηστρικό) ακούγονται πράγματι σαν το απόσταγμα των μέχρι τούδε εμπειριών του στη σύνθεση και στην παραγωγή δίσκων.
Θα έλεγα ότι το Enclosure είναι ένας από τους πιο ευάκουστους σόλο δίσκους του John Frusciante. Κάτι τέτοιο θα γίνει όμως αντιληπτό μόνο από όποιον έχει πάρει έστω μια γεύση από τους προηγούμενους, αφού σε διαφορετική περίπτωση τον περιμένουν μερικές μάλλον δυσάρεστες εκπλήξεις. Η γραφή ας πούμε του Frusciante παραμένει ασυμβίβαστη και ιδιαίτερα στριφνή, ενώ η προσέγγισή του στη μίξη και στην παραγωγή του ήχου έρχεται –και πάλι– να αψηφήσει δεδομένα και ντιρεκτίβες που χρειάστηκαν δεκαετίες για να εδραιωθούν. Τα κρουστά του, λ.χ., εξακολουθούν να «εξέχουν» χαρακτηριστικά και να ακολουθούν progressive μονοπάτια, σε βαθιά ρήξη πολλές φορές με τις ατμόσφαιρες των τραγουδιών, οι οποίες ακολουθούν synth-pop, ηλεκτρονικές και ενίοτε αντι-κιθαριστικές κατευθύνσεις, κοντά στο κλίμα του PBXFunicularIntaglioZone του 2012.
Το πρόβλημα με το Enclosure, όπως και με κάμποσα ακόμα άλμπουμ του Αμερικανού, βρίσκεται στο ότι μόνο αποσπασματικά πείθει για το όραμα του δημιουργού του. Παρότι στο μυαλό του τελευταίου οι ακολουθούμενες διαδρομές (πρέπει να) οδηγούν σε κάποιον ξεκάθαρο στόχο, αυτός δεν είναι πάντα εύκολο να αναδυθεί από την ακρόαση. Βέβαια, αν κανείς επιμείνει, θα βρει κάμποσα καλά στοιχεία στο Enclosure –θα εντοπίσει π.χ. αρκετές σκοτεινές μελωδίες να ξεπηδούν μέσα από το χάος (“Fanfare”, “Zone” κ.ά.). Δεν ξέρω όμως κατά πόσο τέτοια στοιχεία είναι τελικά ικανά να σε κάνουν να επιστρέψεις στον δίσκο. Ωστόσο, το ότι –σύμφωνα με άλλες δηλώσεις του Frusciante– κλείνει εδώ ένας κύκλος πειραματισμών, δείχνει πως ακόμα και οι πιο γενναίοι και τολμηροί πολεμιστές πρέπει κάποια στιγμή να γυρίσουν σπίτι. Έστω προσωρινά...
{youtube}byy1f4xNrPM{/youtube}
