Αχ βρε Ντόλυ... Γιατί μου τα κάνεις αυτά; Πώς να πείσω τον οποιονδήποτε να σε πάρει στα σοβαρά όταν έχεις βγάλει 41 (στούντιο) δίσκους και πας και μου βάζεις τούτο 'δω το κακογουστέξ εξώφυλλο στον νο. 42, εκκινώντας τον με το παιδαριώδες bluegrass του ομώνυμου κομματιού; Εδώ εγώ –τόσα χρόνια φίλοι– και πάτησα το pause φωνάζοντας «γουόοαα... τι στον Διάβολο;!». Φαντάσου τι θα γίνει με κάποιον που δεν σε γνωρίζει καλά. Ή καθόλου. Και πώς να το σκουπίσω κάτω από το χαλί για χατίρι σου, που μου το 'βγαλες και πρώτο single; Για να μη σχολιάσω δηλαδή ότι κυκλοφόρησες το Blue Smoke σε ειδική Walmart edition, με 4 bonus tracks για τον ευτυχισμένο Αμερικανό καταναλωτή... Αλλά άντε, ας πάει και το παλιάμπελο· υποθέτω η μικροαστική ζωή πέρα από τον Ατλαντικό έχει κι εκείνη τις ιδιαιτερότητές της.
Φυσικά και συνέχισα ν' ακούω. Είσαι μία από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες, εννοείται πως θ' άκουγα τον δίσκο σου. Και υποθέτω έπρεπε να περιμένω ότι πάλι θα προσπαθούσες να μη σκοντάψεις καθώς θα ισορροπούσες μεταξύ του ζωηρού αγροτοκόριτσου από το Τενεσί και της υπέρλαμπρης πανΑμέρικαν σταρ της σόου μπιζ –κατά μία έννοια, αυτό δεν κάνεις σ' όλη σου την καριέρα; Και σίγουρα, σίγουρα έπρεπε να ξέρω καλύτερα· πως δεν θα την έβγαζες με φτηνές συγκινήσεις κι ετοιματζήδικες λύσεις. Ασφαλώς και τα έχεις και τούτα, βέβαια. Το "Don't Think Twice" του Bob Dylan; Έλα τώρα... Όσο δροσερά κι αν το πεις, με τη νεανική σπιρτάδα που ακόμα διακρίνει τη φωνή σου, δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να προσφέρεις σ' ένα τόσο θρυλικό άσμα. Το "From Here To The Moon And Back", πάααλι; Άξιος και συγκινητικός ο Willie Nelson, όμως το έχεις ήδη καταθέσει ως ντουέτο με τον Kris Kristofersson και μας έχει μείνει έτσι. Κι εκείνος ο Kenny Rogers... Ναι μωρέ, το ξέρω ότι είστε παλιόφιλοι, αλλά δεν βρίσκεις ότι ηχεί κάπως προκάτ η ευαισθησία του "You Can't Make Old Friends";
Όμως εκείνη η φλόγα που σε έκανε μία τόσο σημαίνουσα τραγουδοποιό και σε βοήθησε να γίνεις κάτι πολύ μεγαλύτερο από μία ακόμα country queen, δεν έχει χαθεί. Σιγοκαίει ακόμα πίσω από τη βιτρίνα του Blue Smoke και κρατάει τα «κάρβουνα» της νέας σου δουλειάς πυρωμένα, μα βαστάει και τα μπόσικα όταν τα πράγματα πάνε να ντελαπάρουν. Σιγοκαίει λ.χ. στον τρόπο που αναπολείς το "Home" των νεανικών σου χρόνων, με πλήρη ωστόσο επίγνωση της υπόλοιπης διαδρομής σου –άρα και της απόστασης· στη βουτιά σου στα σκοτεινά απόνερα της αμερικάνικης παράδοσης, η οποία βγάζει μια αληθινά υπέροχη εκτέλεση στη murder ballad "Banks Of The Ohio" (λάμπει ο μπαγάσας ο Stuart Duncan στο βιολί)· στο αφοπλιστικό "If I Had Wings"· ακόμα και σ' εκείνη την αμφιλεγόμενη διασκευή την οποία επιχειρείς στο αμφιλεγόμενο "Lay Your Hands On Me" των αμφιλεγόμενων Bon Jovi, τολμώντας να το φανταστείς κάπως σαν γκόσπελ.
Παρά λοιπόν την εμμονή του να ικανοποιήσει τη μεσήλικη μικροαστική μετριότητα των απανταχού Αμερικανόβλαχων, το Blue Smoke καταφέρνει αν όχι να σπάσει, στα σίγουρα να ραγίσει τα στεγανά που το ίδιο θέτει στον εαυτό του. Η Dolly Parton μπορεί να στραβοπατά εδώ κι εκεί κατά τη διάρκειά του, δεν ξεχνάει όμως ποια είναι και διατηρεί επαρκείς αποστάσεις από την αφόρητη country pop των κάθε Lady Antebellum. Έστω και οριακά, η στόφα της αρκεί για να κάνει τη διαφορά.
{youtube}7-ifWeaSdrc{/youtube}
